“Νekyia – The necromantic patterns” is de tweede plaat van Αχέροντας en opvolger voor het in 2022 verschenen “Malocchio ​-​ The seven tongues of Δαημων” dat de naamsverandering van Acherontas naar de huidige naam inluidde. Deze Griekse band onder leiding van mastermind V.P. Adept (echte naam Nikolaos Panagopoulos) beschouwt zichzelf als een magisch coven opgedragen aan de Sumerische Drakonische mysteriën en is een toonaangevende kracht in ritueel-occulte black metal, geliefd bij liefhebbers van mystiek, hermetica en esoterische diepgang binnen extreme muziek. Hun muzikale en visuele beeld is doordrongen van esoterische, occulte, kabbalistische en Hermetische symboliek waar je zonder universitair diploma in het occulte ongetwijfeld in verdwaalt. De band hanteert het motto “art serves the elite”, vanuit een esoterisch-platonisch perspectief op spirituele aristocratie. Tot op de dag van vandaag worden er bezwaren geuit over mogelijke sketchy politieke en ideologische connecties waarbij vooral het verleden als Stutthof heel wat stof doet opwaaien en voor de nodige controverse zorgt, hoewel de band zich in recente jaren nadrukkelijk herpositioneerde als magisch en mystiek, waarbij openlijke politieke standpunten naar de achtergrond zijn verdwenen.

Op dit nieuwe album dalen we af naar de chtonische rijken van transcendentie, waar de sluiers van de sterfelijkheid worden verscheurd en we ons zeven nummers lang door de labyrintische gangen van dood en wedergeboorte bewegen. Naast V.P. Adept vallen er heel wat nieuwe gezichten in de line-up te bespeuren. Zo is er de nieuwe Braziliaanse gitarist D. Yama Ram (o.a. Nahasheol en Outlaw), die de nummers mee componeerde, maar ondertussen al weer met de noorderzon vertrokken lijkt te zijn. De veelgevraagde Italiaanse sessiedrummer Atum vinden we op de drumkruk terug en de Hongaarse Aetherist beroert de dikke snaren. Ondanks de internationale bezetting staat de groots klinkende black metal van deze coven met beide voeten diep in de Helleense sound geworteld, waar echter heel wat Zweedse invloeden aan toegevoegd worden. Denk daarbij in de extreme zwartgeblakerde uitbarstingen vooral aan Dissection en Watain. De occulte en ritueel geïnspireerde black metal van Αχέροντας bevat sinds “Psychic death – The shattering of perceptions” (2020) ook heel wat invloeden van 70’s rock en kent een geluid dat heel rijk is aan verschillende invloeden en details. Zo passeren er tal van ceremoniële passages, koorzang, spoken word en synths die voor een enorme diepgang zorgen.

Naast de vier kernleden duiken er wederom een heleboel gasten op. De Kroatische, maar in Australië residerende Krvna verzorgde enkele spectaculaire gitaarsolo’s en de Roemeen Dan Serbanescu bespeelt de saxofoon. Vocaal gezien valt er zoals van oudsher vanalles te beleven. Naast V.P. Adept horen we Philip Dellas aan het werk met additionele bezwerende zang en de Letse Darja Kazimira laat haar opera-achtige stembanden wederom trillen als een duivelse verleidster. De pianocompositie op “Truth is a pathless land” werd ingespeeld door Elena Nyx terwijl de spirituele en muzikale bandleider de overige piano-outro’s voor zich nam. De intro en outro op “Venomous ascension – The nexus of the void” en “The Crimson Litany of Eternal Return” werden tenslotte geschreven en uitgevoerd door Kemet.

Er passeren tal van hoogtepunten op “Νekyia – The necromantic patterns“. Opener “The eleventh inversion – Oracles of the abyss” combineert furieuze tremolo’s met epische gezangen en een erg knappe melodieuze gitaarlead. De vrouwelijke vocalen doen in “Venomous ascension – The nexus of the void” dan weer de rillingen over ons lijf lopen. Idem voor “The chalice of fiery transmutation” dat ook enkele priemende Akhlys-riffs bevat, maar eveneens onverwachts melodieus uit de hoek komt. In “The crimson litany of eternal return” nagelt het mystieke saxofoonspel ons aan onze stoel. In de glorieuze afsluiter “Truth is a pathless land” gaan spoken word, grootse melodielijnen en triomfantelijke tremolo’s dan weer hand in hand met demonische dissonanten, wat een spetterende climax oplevert.

“Νekyia – The necromantic patterns” lijkt ons de meest ambiteuze Αχέροντας-plaat tot op heden te zijn en komt over als het meest complete werk van de band. Klassiek Griekse blackmetaltraditie en Zweedse meloblack worden gecombineerd met occulte rituele elementen en de band waagt zich aan experimentele invalshoeken zonder de essentie van hun geluid te verliezen. De productie is helder maar dreigend, met veel aandacht voor sfeer, mystiek en ceremonie. De plaat ademt een sterk ritueel en spiritueel karakter uit, soms dreigend, soms plechtig en met ruimte voor rust en bezinning. Synths, tribale percussie en vrouwelijke vocalen zorgen voor een rijke en immersieve ceremoniële gelaagdheid. Wie op zoek is naar occulte black metal met lef en originaliteit zal dit waarschijnlijk zeer waarderen. Wie meer traditionele of ‘pure’ black metal verwacht, zal moeten wennen aan de experimentele keuzes van Αχέροντας.

JOKKE: 90/100

Αχέροντας – Νekyia – The necromantic patterns (Zazen Sounds/Ill Damnation 2025)
1. The eleventh inversion – Oracles of the abyss
2. Serpent’s oath – Hymns of the coiled void
3. Venomous ascension – The nexus of the void
4. The chalice of fiery transmutation
5. The crimson litany of eternal return
6. The elder keybearer’s awakening
7. Truth is a pathless land