Het is geen geheim dat we nooit nee zeggen tegen de rauwe tuberculosereutel van MkM. De laatste jaren lijkt de Fransman echter iets minder actief: Aosoth is officieel het hoekje om en Antaeus lijkt evenzeer op z’n gat te liggen. We zijn dan ook maar wat blij dat hij ons nog eens waardig vindt om ons met een gezonde dosis gerochel te verblijden. Een viertal jaar geleden zag het gesmaakte “Destruction ritual” van het gelijknamige project nog het levenslicht, en sindsdien bleef het stil. Nog steeds geflankeerd door zijn landsgenoot TerrorReign (Necroblood, Impure Ziggurat) en de Amerikaan Arafel vulde MkM de tijd in de luwte op door “Providence” bijeen te schrijven, dat uiteraard via vaste broodheer Norma Evangelium Diaboli verschijnt.

De link naar MkM’s eerdere bands is er echter nog steeds want hoewel hij maar als sessielid vernoemd wordt is het vaak ziedende drumwerk van Blastum bepalend voor de sound van Destruction Ritual. Met zijn eerder werk bij Aosoth en Antaeus maar ook VI en Merrimack verdiende hij zijn sporen reeds ruimschoots en ook op “Providence”, dat trouwens naar de geboorte- en sterfstad van H.P. Lovecraft werd vernoemd, bewijst hij de teugels nog steeds meer dan strak in handen te hebben tijdens zijn allesverwoestende barrages die dan nog eens vooraan in de mix staan. Het zorgt ervoor dat de parallellen met Aosoth en Antaeus nooit ver weg zijn; “Decaying mask of remorse” begint met zo’n typische Aosothiaanse sample en ook de uitbarsting die erop volgt knipoogt sterk die richting uit, terwijl “Washed away sins” en toepasselijk getitelde afsluiter “Closure” eens ze uit de startblokken schieten wat meer de ongenuanceerde furie van Antaeus benaderen.

Destruction Ritual neemt duidelijk elementen van beide bands maar laat de slinger nooit te veel een bepaalde kant uit zwaaien. “Providence” mag dan wel duidelijk de sporen van MkM’s verleden in zich meedragen, het gitaarspel durft meer te ademen en het trio is er niet vies van nummers langzaam op te bouwen tot je er onderhuidse kriebels van krijgt en de lange nummers volgen niet bepaald wat je conventionele structuren zou noemen. Het tempo durft zoals in “Gone days of splendor” dus al regelmatig de trage regionen op te zoeken waarbij het vernuft van het gitaristenduo om de boel interessant te houden op komt borrelen (solo’s, vroeg u? Solo’s krijgt u!), terwijl er links en rechts verschillende door hoekige en snedige riffs uitgedeelde uppercuts worden uitgedeeld wanneer de snelheidsmeter onvermijdelijk toch terug de lucht in schiet.

Op deze eerste langspeler laat Destruction Ritual zich niet voor één gat vangen; “Providence” is een goed doordachte langspeler die veel variatie bevat en zichzelf dan wel kan onderscheiden van andere projecten van de betrokken muzikanten, maar me op het einde van de rit minder naar de lurven grijpt dan het werk onder die ongenaakbare namen. Desalniettemin brengt het internationaal (maar toch vooral Frans) gezelschap een oerduistere plaat die enige concentratie vergt – er gebeurt véél – maar die anderzijds toch een zekere flow kent en daardoor snel op repeat gezet kan worden, al speelt een zekere herkenbaarheidsfactor hier ook wel een rol. We krijgen drie kwartier lang eigenlijk exact wat we verwachten van MkM en de zijnen, maar net daarom voelt Destruction Ritual voor mij misschien wat te braaf – binnen de lijntjes kleurend – aan.

CAS: 83/100

Destruction Ritual – Providence (Norma Evangelium Diaboli 2025)
1. Providence
2. Pride & corrupted dreams
3. Gone days of splendor
4. Decaying mask of remorse
5. Washed away sins
6. Closure