negative plane

Ominous Resurrection – Judgement

Bij de meest recente batch releases van Terratur Possessions zat deze “Judgement” van Ominous Resurrection, een band uit New York die niet meteen een belletje deed rinkelen. Blijkbaar is de plaat in kwestie de tweede langspeler voor het trio, maar “Omniscient” dateert alweer uit 2016. Wat me aantrok tot Ominous Resurrection is het feit dat gitarist/componist Diabolic Gulgalta ook deel uitmaakt van het lichtjes geniale Negative Plane. Het zal u dus niet verbazen dat je invloeden van deze laatste terughoort in de sound van Ominous Resurrection, hoewel het er niet zo vingerdik opligt als bij een Funereal Presence, de andere band van Negative Plane drummer Bestial Devotion. Naast deze referentie herbergt het gitaarwerk ook heel wat oud-mediterrane invloeden, denk aan de begindagen van het Italiaanse Mortuary Drape of het Griekse Rotting Christ, maar ook de Brazilianen van Mystifier. Ook orgelklanken zijn alom aanwezig, niet enkel in de onheilspellende intro, maar ook later vervullen ze de rol van eigenzinnige sfeermaker. Ongetemde riffs en chaotische drums vormen een rusteloze en beestachtige stroom van macabere oude energie die doorheen het album vloeit, waarbij bezwerende vocalen door de zinderende, meedogenloze instrumentale basis gieren. De songwriting is gericht op herhaling om de luisteraar alzo in een hypnotiserende toestand te brengen, hoewel er naast de tranceachtige melodieën haast evenveel meedogenloze explosies waar te nemen vallen. Opener “Heir to the throne” geeft je een redelijk goed idee van wat je kunt verwachten, aangezien bijna de helft van diens zeven minuten wordt besteed aan knallende drums en wervelende gitaarleads die over de opname lijken te dansen, waarbij hetzelfde idee behoorlijk lang wordt herhaald alvorens zich in een langzamere cadans te nestelen. Maar ook het eindthema van mijn persoonlijke favoriet, het meer slepende “Sons of Pleiades” beukt je repetitief, vol glorie en op een heroïsche wijze in trance. Wat menigeen tegen de borst lijkt te stoten, is dat de productie rauwer en minder vol is vergeleken met het debuut, het ware alsof “Judgement” in een ondergrondse crypte werd vastgelegd, maar dat mag wat mij betreft de pret niet drukken. Het komt de sinistere atmosfeer zelfs nog ten goede. Hoe meer je die volumeknop opendraait, hoe beter dat “Judgement” tot zijn recht komt. Er gebeurt best veel dat geabsorbeerd dient te worden, maar voor wie doorzet, biedt Ominous Resurrection een gevoel van rauwe mystiek dat je steeds opnieuw naar “Judgement” doet grijpen en je van begin tot eind in zijn greep houdt.

JOKKE: 85/100

Ominous Resurrection – Judgement (Terratur Possessions 2020)
1. Judgement
2. Heir to the throne
3. Ashes of holocaust
4. Sons of Pleiades
5. Decalogue
6. Three holy coffins
7. Genetic providence

Nahtrunar/Hesychia – Split

Toen ik bovenstaande split in talrijke online shops zag verschijnen, klikte ik deze zonder verpinken in mijn winkelkarretje. Hesychia deed dan wel geen belletje rinkelen, het Oostenrijkse Nahtrunar kan in mijn ogen niet veel verkeerd doen. Toen bleek dat de vinylversie erg karig met info was (eigenlijk enkel vermelding van de bandnaam en songtitels) ging ik online verder op zoek naar dat mysterieuze Hesychia. Vreemd, de zoekfunctie op Metal Archives leverde niets op. Zou het dan om een kakelverse band gaan? Niets van dat, Hesychia blijkt een dark ambient project te zijn van ene Arthur Rosar (dank u Discogs!) die een verleden als zanger bleek te hebben bij Abigor en de platen “Fractal possession” en “Time is the sulphur in the veins of the saint – An excursion on Satan’s fragmenting principle” in zong. “Op zich wel interessant zo’n split met een black metal en dark ambient kant”, dacht ik “hoewel dat laatste ook garant kan staan voor weinig omvattend geneuzel en gekabbel”. Wanneer de naald zakt, maak ik kennis met “Nacht” een twintig minuten durende compositie van Nahtrunar. Het duurt even alvorens de nietszeggende ambient-intro overslaat naar beklijvende tremolo picked riffs die op ons afgevuurd worden te midden van de second wave black metal waarmee deze Oostenrijkse eenzaat ons al twee demo’s en drie langspelers lang bestookt. De gitzwarte melodieën weten ons te raken in het diepste van ons hart en nemen regelmatig een Negative Plane-achtige old-school vorm aan, maar evengoed leunen ze naar heavy metal-achtige melodieuze epiek toe. Uiteindelijk mondt deze kolossale compositie in duistere ambient uit om ons alvast voor te bereiden op het tweede luik van deze split. Kant A rechtvaardigt de aanschaf al, oef! Over naar kant B voor “Licht“, opnieuw een werkstuk van ruim twintig minuten dat ondanks wat de titel laat vermoeden misschien nog meer duister is uitgevallen dan de zwartmetalen klanken die we reeds te verwerken kregen. Hesychia levert een erg bevreemdende compositie af die echter zo dermate goed van de ene naar de andere passage vloeit, dat het een soort van soundtrack voor een deprimerende kortfilm zou kunnen zijn. Alle ingrediënten voor een innemende rit naar de donkerste krochten van je ziel zijn aanwezig: gaande van een triomfantelijk klinkende introductie met blazers en paukenslag over spookachtige soundscapes met vervormde zang en beats tot huiveringwekkende noise. Nadien gaat deze ruwe climax over in berustende heldere klaagzang die wel wat weg heeft van Amenra’s Colin H. van Eeckout en pikzwarte dark ambient die een omineuze atmosfeer à la Sembler Deah creëert. Maar er schijnt, zoals het artwork laat zien, ook wel een hoopgevend lichtpunt doorheen de duisternis, en dat bij zowel Nahtrunar als Hesychia. Conclusie: erg geslaagde split die, ook al ben je net als ik misschien niet de grootste liefhebber van ambient, veertig minuten lang weet te beroeren. Straffer nog, Hesychia heeft me zelfs nog net iets meer weten te imponeren dan Nahtrunar.

JOKKE: 83/100 (Nahtrunar: 82/100 – Hesychia: 84/100)

Nahtrunar/Hesychia – Split (Altare Productions 2020)
1. Nahtrunar – Nacht
2. Hesychia – Licht

Malokarpatan – Krupinské ohne

Derde langspeler alweer voor het Slowaakse Malokarpatan, een band die de liefhebbers van old-school heavy/black-metal ongetwijfeld al op hun radar hebben staan. Laat u vooral niet misleiden door het feit dat er met vijf songs slechts de helft zoveel stuks als op het voorgaande “Nordkarpatenland” prijken, want met een kloeke 48 minuten speeltijd valt “Krupinské ohne” (“The fires of Krupina“) zelfs nog net iets langer uit dan de voorganger. Dit doet een meer epische of theatrale aanpak verwachten, een vermoeden dat met een volmondige ‘ja’ beantwoord wordt. De geest van primitieve oostblokbands als Root en Master’s Hammer waait nog steeds doorheen Malokarpatan’s songmateriaal, maar de meer pure heavy metal-invoeden die hun opwachting op de voorganger maakten, worden nu nog verder uitgepuurd. Maar er is veel meer gaande dan dat. Zo doen de heldere zangkoren en het akoestische gitaargetokkel van de dertien minuten durende opener “V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož” ontegensprekelijk de geest van Bathory herleven. Geëxperimenteer met jaren ’70 synths geeft samen met allerhande samples en folkloristische elementen verderop in het verhaal nog extra textuur. Doorheen deze meer mellow klinkende partijen zorgen zwartgeblakerde heavy en thrash-metalriffs voor wat tegengewicht, hoewel het soms als knip-en-plakwerk op mij overkomt. Wanneer de black metal-kaart getrokken wordt, moet je denken aan bands als Negative Plane en Funereal Presence. In de afsluiter “Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli” worden ook de typische heavy metal-uithalen in het strijdgewoel gesmeten. Dit is trouwens de eerste plaat waarop gitarist HV de honneurs achter de microfoon waarneemt nadat Temnohor het voor bekeken hield. Het spanningsveld tussen de idyllische pastorale wereld en de meest donkere hoeken van Oost-Europese folklore zoals dat in een nummer als “Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva” perfect naar voor komt, werd door grafisch vormgever Matúš S. Ďurčík erg mooi geïllustreerd. op dat vlak zit het – net zoals qua concept – altijd goed bij Malokarpatan. In het geval van “Krupinské ohne” keren we naar waargebeurde magische gebeurtenissen uit de zeventiende eeuw terug die in de stad Krupina plaatsvonden alwaar een groep heksen opereerde die angst veroorzaakten wat uiteindelijk heeft geleid tot hun vurige dood op de brandstapels van de katholieke kerk. Dat gitarist/songschrijver Adam een obsessie heeft voor jaren ’70 progressieve rockalbums is na het beluisteren van deze derde plaat zo klaar als een klontje. De mix van deze elementen met obscure black en heavy metal in IJzeren Gordijn-stijl levert bij momenten een grandiose wisselwerking op. Zo zijn het aanstekelijke gitaarwerk en de beklijvende leads in “Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách” om van te smullen. Maar spijtig genoeg klinken sommige overgangen ook wat te geforceerd waardoor de flow niet altijd even goed zit. Hierdoor doet “Krupinské ohne” mij net wat minder dan diens voorgangers.

JOKKE: 78/100

Malokarpatan – Krupinské ohne (Invictus Productions/The Ajna Offensive 2020)
1. V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož
2. Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva
3. Na černém kuoni sme lítali firmamentem
4. Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách
5. Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli

Possession/Spite – Passio Christi Part I/(Beyond the) witch’s spell & Possession/Venefixion – Passio Christi II/Necrophagous abandon

De klassieke muziek van Pergolesi, Vivaldi en Allegri en Doug Maxwell’s beiaardmuziek die de twee delen van “Passio Christi“, de nieuwe conceptuele splitreeks van Possession over de laatste uren van Jezus Christus, in- en uitluidt zou mijn grootouders nog wel hebben kunnen bekoren. De chaotische old school zwartgeblakerde metal of death die daartussen uit de speakers knalt, zou ongetwijfeld op minder bijval gerekend mogen hebben. Op één langspeler na (het uit 2017 stammende “Exorkizein“) bestaat Possession’s discografie voornamelijk uit korte releases. Onder de noemer “Passio Christi” verschijnen nu twee splits waarvoor de Belgen gelijkgestemde zielen vonden in het Amerikaanse Spite en, dichter bij huis, de Fransen van Venefixion. Twee namen die ik wel al heb horen waaien, maar écht bekend met hun werk ben ik niet. Opdracht van deze splits om daar verandering in te brengen. Possession trapt beide releases in gang. Doorheen de licht-chaotische extreme metal van de oude stempel waait bij wijlen een bestiaal windje, daar zit een tour met Black Witchery en Nyogthaeblisz ongetwijfeld voor iets tussen. Maar gelukkig worden hypnotiserende melodische leads in “Temptatio“, het felle compacte “Crux immissa” en het wat langere “Stabat mater” niet geweerd. Een door ondergetekende positief ontvangen evolutie. Op ritmisch vlak wisselen militant hakkende drumritmes mid-tempo partijen en swingende blasts af. Spite vervolledigt het eerste deel en de sound van dit eenmansproject bevat veel meer invloeden van pure snerpende black. Opnieuw echter op oude stoel geleest, met heel wat invloeden van een band als Negative Plane, op zich misschien niet zo verwonderlijk als je weet dat meesterbrein Salpsan van diens livebezetting deel uitmaakt. De in 2018 verschenen langspeler “Antimoshiach” moet ik precies toch maar eens opsnollen. De cover van het “Cruel creator” oudje van het Columbiaanse Manitú leunt dichter bij de sound van Possession aan. Voor het tweede deel klopte Possession bij Venefixion aan, een band met een nog vrij bescheiden discografie en een geluid dat zich overduidelijk in het doodsmetalen hoekje afspeelt, tenminste nadat de inluidende pianoklanken van “Egregore” uitgestorven zijn. Het contrast kan amper groter zijn, wanneer de bestiale death van Venefixion gedurende zeven en een halve minuut en verspreid over twee nummers op ons wordt afgevuurd. Flitsende leads klieven doorheen de asgrauwe lucht en zetten elk gebedshuis in vuur en vlam. Twee interessante releases waarbij me enerzijds Possession’s nieuwe insteek met hypnotiserend leadwerk positief bevalt en anderzijds Spite en Venefixion als interessante verder uit te spitten bands getipt worden.

JOKKE: P.C. I: 81/100 (Possession: 82/100 – Spite: 80/100)

Possession/Spite – Passio Christi part I/(Beyond the) witch’s spell (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Possession – Intro
2. Possession – INRI
3. Possession – Temptatio
4. Spite – Beyond the witch’s spell
5. Spite – Cruel creator [Manitú cover]

JOKKE: P.C. II: 80/100 (Possession: 83/100 – Venefixion: 77/100)

Possession/Venefixion – Passio Christi part II/Necrophagous abandon (Iron Bonehead productions 2019)
1. Possession – Intro
2. Possession – Crux immissa
3. Possession – Stabat mater
4. Venefixion – Egregore
5. Venefixion – Necrophagous abandon
6. Venefixion – Ripped from the cross

Saligia – Vesaevus

De stad Trondheim heeft zich het afgelopen decennium als een echte hotbed opgeworpen voor Noorse black metal. De exploten van de Nidrosian scene (verwijzend naar Nidaros, de middeleeuwse benaming voor de stad) zijn ondertussen genoegzaam bekend. Saligia is misschien een iets minder bekende naam, hoewel de band reeds sinds 2006 actief is en al een aardige discografie wist op te bouwen waarvan Ván Records enkele releases vermarktte. Een leuk wist-je-datje: Saligia is een ezelsbruggetje voor de zeven hoofdzonden in het Latijn: superbia, avaritia, luxuria, invidia, gula, ira en acedia. Met “Vesaevus” brengt het duo een derde langspeler uit die na een stilte van vier jaar verschijnt. Voorganger “Fønix” vormde een kleine stijlbreuk met het verleden doordat de heren Ahzari (zang, gitaar en bas) en V. (drums) op muzikaal en vocaal vlak meer begonnen experimenteren en de sound directer was. Het leverde een plaat op die ik minder kon smaken dan debuut “Sic transit gloria mundi” en de geweldige EP “Lvx aeternae“. In opener “Ashes” grijpen de heren deels terug naar de atmosfeer van het oude werk, maar er vindt ook een serieuze infusie plaats van heavy metal/thrash metal georiënteerde riffs (denk aan bands als Negative Plane en Funereal Presence). Het is in elk geval geen geïsoleerd geval want in de daaropvolgende nummers, worden regelmatig nog opzwepende extreme old school riffs op de luisteraar afgevuurd. De vocalen switchen nog steeds tussen maniakale krijsen, semi-cleane uithalen en standaard black metal-screams. En de basgitaar blijft te midden van al dat geweld duidelijk hoorbaar. Een nummer als “Malach ahzari” combineert de meest helse momenten van de plaat met de meest ingetogen en hangt aaneen van de extremen zoals een scheurende solo. De titeltrack die aan de staart van de plaat bengelt, is nog zo’n schizofrene compositie waarin extreem geweld en subtiele instrumentatie zoals piano met mekaar clashen. Er zitten nog steeds avantgarde stukjes in de muziek verwerkt, zoals een song als “Poison wine” laat horen, maar het is overall wel subtieler verpakt dan op de voorgaande plaat. Zo schuurt een nummer als “Draining the well” veel dichter tegen het oude werk aan. Ik ben dan ook blij met Saligia’s gedeeltelijke terugkeer naar de sound van de eerste langspeler en EP en verwelkom de old school infusies met open armen.

JOKKE: 80/100

Saligia – Vesaevus (Ván Records 2019)
1. Ashes
2. Malach ahzari
3. Poison wine
4. The feather of Ma’at
5. Draining the well
6. A nuisance
7. Vesaevus

Olkoth – The immortal depths & treasures of necromancy

Als ik je zeg dat bovenstaande release via Signal Rex verschijnt, zou je al min of meer moeten weten wat voor vlees je in de kuip hebt. Juist ja: black metal voor de pvristen onder ons. Olkoth heeft de verenigde Staten als thuisbasis en voor de rest is er niet veel geweten over dit duo (gelieve ze wel niet te verwarren met het gelijknamige, eveneens Amerikaanse technische death/black gezelschap waar o.a. Nile-bassist Brad Parris deel van uitmaakt). Dit Olkoth heeft twee demo’s op haar palmares staan waarvan enkel “Treasures of necromancy” uit 2017 reeds eerder op extreem gelimiteerde cassette te verkrijgen was. Signal Rex besloot deze nu samen met de eerste demo “The immortal depths” uit 2016 te bundelen en als kers op de taart werd er in de vorm van “Demonic supremacy” nog een onuitgegeven nummer als bonus toegevoegd. Samen is dat goed voor zo’n vijftig minuten black metal, the ancient way, die middels een basisopstelling van zang, één gitaar, drum en sfeerscheppende keys uitgevoerd wordt. De sound overstijgt de typische kelderblackproductie, dus ook dat zit wel snor. Het heerschap Horrid Conjuration houdt zijn drumpartijen basic en to the point maar experimenteert op vocaal vlak wel met tal van gevarieerde keelklanken. Gitarist Dreadful Apparition weet meermaals beklijvende riffs uit zijn mauw te schudden en de snerpende leads doen me wat aan bands als Negative Plane of Funereal Presence denken. De keys geven Olkoth’s black een middeleeuws kantje mee en het meer dan elf minuten durende “Gravesite levitation” bevat heel wat melodieuze heavy metal-riffs. “Ancient black flame” zou dan weer niet misstaan op één of andere plaat van onze held Swartadauþuz. Alles wat oeroude black zo aantrekkelijk maakt, zit in dit nummer vervat: duistere mystiek, betoverende toetsen, meeslepende melodieën en ijselijke vocalen die soms ook de heldere verhalende tour opgaan. Symfonische kristalklanken trappen de tweede demo middels “The goulish grail Pt. 1” in gang en geven meteen aan dat de volgende nummers grandioser zullen klinken. Ondanks de prominenter aanwezig zijnde toetsen, gaat het er gelukkig nog steeds grimmig aan toe. De Swartadauþuz-invloeden nemen naarmate de plaat vordert nog toe en pieken in het meest recente nummer “Demonic prophecy“. Onverwachts goed dit Olkoth!

JOKKE: 83/100

Olkoth – The immortal depths & treasures of necromancy (Signal Rex 2019)
1. Shrine of rotten bones
2. Gravesite levitation
3. Ancient black flame
4. The goulish grail Pt. 1
5. Treasures of necromancy
6. The goulish grail Pt. 2
7. Paranormal enslavement
8. Demonic prophecy

Kvelgeyst – Alkahest

Bij Zwitserland denken we meteen aan raclette, rösti, alpenhoorns, zakmessen en horloges. Op gebied van metalen klanken zette Celtic Frost het land op de metalmap. Ook het in 2015 opgerichte Kvelgeyst eert deze oerband op haar debuut “Alkahest“. Het trio bestaande uit zanger/gitarist Urgeist, zanger/bassist/keyboardspeler Meister T. en drummer/achtergrondzanger V. Knüppelknecht (wat een coole naam voor een vellenmepper) maakt deel uit van het Helvetic Underground Committee (waartoe ook bands zoals Ungfell, Dakhma, Urgeist en Arkhaaik behoren) en heeft een zeer grote affiniteit met alchemie waarbij de heren op zoek gaan naar ‘alkahest’, een hypothetisch universeel oplosmiddel dat gelijk welke substantie, goud inbegrepen, zou kunnen oplossen. De bandleden zijn tevens niet vies van intoxicerende substanties wat muzikaal gezien resulteert in proggy experimentele uitstapjes waarbij ik regelmatig – ook vocaal gezien – aan een band als Laster moet denken. Kvelgeyst gooit onverwachte ambient intermezzo’s of liturgische improvisaties in de strijd en incorporeert een fikse dosis klassieke heavy metalinvloeden in haar black metal die voor een heerlijk nostalgisch sfeertje zorgen. In deze opzwepende momenten wasemen de riffs alcoholdampen uit en ruikt de sound naar leder en metaal waarbij een band als Malokarpatan in de titeltrack en zeker Negative Plane elders op de plaat niet veraf is. Daar alle drie de bandleden hun strot opentrekken, horen we een weids variërend gamma aan screams, diepere growls, gefluister, hoge (cleane) uithalen en maniakaal hoongelach. Kvelgeyst is voer voor zij die enerzijds houden van tijdloze black met heel wat traditionele invloeden en anderzijds ook niet vies zijn van wat experiment.

JOKKE: 80/100

Kvelgeyst – Alkahest (Vendetta Records 2019)
1. Basilisk – Im Angesicht des Schattenwichts
2. Miasma – Vor flirrenden Götzen in stickigen Grotten
3. In der Hölle trieft der Gran
4. Demiurg – Denaturierung Holobiont
5. Alkahest – In Schall und Rauch zerflossen
6. Sefiroth – Schalenleib des Welten-Alls



Valaraukar – Demonian abyssal visions

In Valaraukaur bundelen zanger/gitarist Vagath en drummer Sovereign hun krachten om een heerlijk potje old-school black metal te spelen zonder te hard op een retro-vibe te focussen. Beide heren hebben een gemeenschappelijk verleden in de black/thrash metalband Nolti Nan Gana Nan Nolta (NNGNN) maar met Valaraukar – vernoemd naar de balrog’s uit de verhalen van J.R.R. Tolkien – spitsen ze zich toch meer op pure black toe. Ondanks de spirituele parameters die het duo beoogt, resulteert dit op hun volwaardige debuut “Demonian abyssal visions” – vorig jaar verscheen reeds de twee-songs-tellende EP “Harnessing of hostile forces” – meermaals in een lekker potje ouderwets headbangen waarbij het energieke en krachtige drumspel de nummers vooruit stuwt. “Red eyes behold the heart of ruin” en het afsluitende “Conquering the void” zijn hier de mooiste voorbeelden van. De heerlijk rauwe productie – waarbij Vagath voor het zingen overduidelijk in de kelder van de Sonorous en Resonance Sound Studio’s stond – vertoont parallellen met de sound van een Katharsis of Negative Plane, zonder echter diens specifieke stijl te kopiëren. De vocalen worden op een proclamerende manier gebracht waarbij de plaatsing van de woorden doet uitschijnen dat de zanger een ritueel uitoefent en alzo de luisteraar meer betrokken maakt. Eerste en tweede golf black metal worden afgewisseld en het uitmuntende teamwork tussen het geselen van snaren en drumvellen resulteert in vloeiende overgangen, dynamiek en interessante songstructuren. Hier gaat mijn bloed sneller van stromen.

JOKKE: 81/100

Valaraukar – Demonian abyssal visions (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Harnessing of hostile forces
2. The unassailable throne
3. Red eyes behold the heart of ruin
4. Visions of truth amidst black fum
5. Servants of the nameless
6. Conquering the void

Predatory Light – Predatory Light

Vorig jaar verkoos ik “Death essence” van Predatory Light tot song van het jaar.  Na twee uitstekende releases (een demo en een split met Vorde) was het dan ook reikhalzend uitkijken naar het debuut van deze Amerikaanse band, die leden van Ash Borer, Vanum, Mania en tal van andere acts huisvestigt. Openingstrack “Laughing wound” laat meteen weer die snedige gitaarriffs en -sound horen, waarvoor ik deze band zo aanbid. Terwijl deze snijdende riffs in het verleden alle aandacht naar zich toe trokken, krijgt de ritmesectie nu ook wat meer adem- en speelruimte wat de afwisseling ten goede komt. “Lurid hand” en het schuimbekkende “Path of unbeing” zijn hier mooie voorbeelden van. Bovendien wordt de heftige black metal nu ook doorspekt met de nodige doom metal invloeden (check afsluiter “Born of the wrong blood”) zoals ook een band als Negative Plane deze aanpak hanteert en lijken de vocalen van L.S., die een puike prestatie neerzet, wat naar de death metal kant opgeschoven te zijn. Uit al deze stijlelementen heeft Predatory Light echter een unieke en herkenbare sound weten te kerven, die mijn hartslag in overdrive brengt. Bij elke track gaat mijn vuist de lucht in en roep ik dat dit het hoogtepunt van de plaat is. Om maar te zeggen dat Predatory Light de torenhoge kwaliteit eenenveertig minuten lang weet aan te houden. Wat zijn er dit jaar toch weer al een hoop knallers uit de USBM-scene voortgekomen zeg, met deze titelloze langspeler als absolute koploper. Voeg aan al dit lekkers nog puik artwork van Grady Gordon toe en we hebben hier een kanshebber op plaat van het jaar. Kom asjeblieft zo snel mogelijk onze contreien op, want dit maakt live slachtoffers!

JOKKE: 95/100

Predatory Light – Predatory Light (Psychic Violence Records/Invictus Productions 2016)
1. Laughing wound
2. Lurid hand
3. Path of unbeing
4. Membrane
5. Sacrum (Feral devotion)
6. Born of the wrong blood

Malokarpatan – Stridžie dni

Als Pede van Alkerdeel je een plaatje aanraadt, mag je ervan uitgaan dat het geen Studio 100 black metal zal zijn. En dat is met de debuutplaat “Stridžie dni” (“The witching days” in het Engels) van het Slovaakse Malokarpatan allerminst het geval. Dit helse trio is qua muzieksmaak dertig jaar geleden blijven hangen, toen de kogelriemen, het leder en de spikes de standaardoutfit (en niet enkel de uitgaansoutfit) vormden voor de speed metal, thrash en black metal fanatiekelingen. De logo’s van Venom, Tormentor, Negative Plane, Katharsis, (oude) Metallica, Darkthrone of Master’s Hammer vallen waarschijnlijk te spotten op de opgenaaide patches die de bandleden hun garderobe sieren. “Stridžie dni” is opgedragen aan het platteland van West- Slowakije met al zijn groteske mythen en overlevering. Alle teksten zijn geschreven in het lokale dialect en bezingen folkloristische legendes gebaseerd op landelijke hekserij, dronkenschap en nationale trots. Net als de Slovaakse ziel zelf, zijn de nummers vaak zowel grimmig als humoristisch, zowel vrolijk als melancholisch tegelijk. Het folklore element uit zich in het mooie artwork en de vele interludes en samples van oude lokale films en houdt zich mijlenver weg van de Finse hoempapa toestanden. Kenmerkend voor de plaat is dat deze ondergedompeld is in een hels reverb bad en de dronken holbewoner screams slash hysterische vocale capriolen toveren een brede grijns op mijn tronie. Het spelplezier spat ervan af en hoewel de plaat allesbehalve zo strak als een te kleine lederhosen klinkt, vervalt men niet in dronkenmansgebral. Onmogelijk om tijdens het beluisteren van deze negen splinterbommen je luchtgitaar niet uit de kast te halen om de raspende riffs en bij wijlen catchy melodieuze solo’s na te bootsen. Liefhebbers van Disney metal lopen echter wel het best in een grote boog rond deze release. “Old” en “school” zijn de twee kernwoorden voor deze release.

JOKKE: 82/100

Malokarpatan – Stridžie dni (Hexencave Productions/ Invictus Productions/Sky Burial Productions 2015)
1. Metelica a kúrnava sa žene nad krajem
2. Kýho besa mi to tá stará ohyzdná striga do pohára nalála
3. Na kríllach cemnoty do horských úbočí zostupuje posol moru a hniloby
4. O víne, kterak učený Hugolín Gavlovič z Horovec vyprával
5. Stridžie dni, kedy neradno po slnka západe vychádzat, ni perí drápat
6. Starý z hory, čo zver svoju budzogánem pobil
7. O jedném, čo pijatikou rozum si pomúcil a nakonec v chléve prenocovat musel
8. Z jazera ozruta, s volíma rohama a telom chlapiny
9. Popolvár najväčší na svete, šarkanobijca a bohatier