En de prijs voor knapste albumhoes gaat dit jaar voorlopig naar “Autumn”, de nieuwe plaat van het Duitse ColdWorld. De foto van Witchsister Photography weet immers perfect de gevoelens van wanhoop, rouw, verval en verderf vast te leggen die gepaard gaan met de herfst alvorens deze uitmondt in een eindeloze winter. Georg Börner, het meesterbrein achter deze eenmansband, heeft maar liefst acht jaar nodig gehad om met een opvolger op de proppen te komen voor het destijds, door de suicidal/depressive black metal scene, goed ontvangen “Melancholie2”. Ik had eerlijk gezegd de hoop al lang opgegeven ooit nog nieuw plaatwerk te ontvangen van ColdWorld. Zo zie je maar: nooit alle hoop laten varen hé suïcidale vriendjes en vriendinnetjes onder ons.

Hoewel de albumtitel van de nieuweling een seizoen vooruitloopt, slaagt de muziek erin om de huidige tropische temperaturen een graad of dertig terug te dringen. Wanneer opener “Scars” uit de startblokken schiet, valt meteen op dat er veel aandacht besteed werd aan de productie, die in handen was van T.H. van landgenoten Farsot. De productie (of het ontbreken van een productie tout court) van het oude werk, categoriseerde ColdWorld resoluut in het straatje van ijskoude depressieve black metal en ambient Burzum worship. Doordat de muziek nu krachtiger klinkt, ontsnapt ColdWorld uit deze niche om zich eerder in het vakje post-black metal te nestelen (productioneel gezien dan toch, want qua thematiek wordt je nog steeds absoluut niet vrolijk van deze plaat). Wat gelukkig wel gebleven is, is de aanwezigheid van violen om de muziek een nog meer melancholisch geladen karakter te geven. Doet bij momenten wat denken aan het oude werk van A Forest Of Stars, zonder het progressieve element van die band dan welteverstaan. Dat er ook veel post-rock elementen in de sound geïncorporeerd worden, bewijst ondermeer het lichtjes fantastische “Void”, een nummer dat grotendeels rond één repetitieve melodie opgebouwd lijkt, totdat in de finale van de song vrouwelijke zang opduikt en de kippenvelfactor in het rode gestuwd wordt. Normaal gezien ben ik niet zo’n fan van vrouwelijke vocalen, maar hier voegen ze écht iets toe aan het nummer (geen idee wie de zangeres is, maar ik haal me plots het Noorse Bloodthorn ten tijde van hun “In the shadow of your black wings” plaat voor de geest – hoewel de kans zeer klein is dat we Kristine op dit album ook horen). De cleane mannelijke vocalen weten echter niet altijd voor de volle honderd procent te overtuigen (zoals in “Womb of emptiness”), maar gelukkig zijn de getormenteerde screams van Georg in de meerderheid. De somberheid druipt van het ingetogen instrumentale “The wind and the leaves” af en vormt een ideale inleiding voor het droevige maar heftige “Climax of sorrow”, dat heel wat aan-oude-Katatonia-en-Forgotten-Tomb-schatplichtig-gitaarwerk bevat. Wanneer het tempo stijgt, nemen ook de black metal elementen toe en hoor je ook wel wat Ghost Bath voorbijkomen. In “Nightfall” neemt de grandeur, middels het inzetten van ondersteunende keyboardklanken en zangkoortjes, toe om met het afsluitende “Escape II” terug heel wat post-rock invloeden op te nemen, hoewel hier de”ooohooohooohooo’s” wel achterwege mochten blijven.

Na tweeënvijftig minuten blikken we echter meer dan tevreden terug op deze soundtrack voor het herfstgebeuren en haar melancholie. ColdWorld is helemaal van weg geweest en levert met “Autumn” een misschien nog wel grotere mijlpaal voor het DSBM-genre af dan indertijd met het debuut.

JOKKE: 86/100

ColdWorld – Autumn (Cold Dimensions 2016)
1. Scars
2. Void
3. Womb of emptiness
4. Autumn shades
5. The wind and the leaves
6. Climax of sorrow
7. Nightfall
8. Escape II