In het black metal wereldje lopen meer nostalgische figuren rond die een ode willen brengen aan de gloriedagen van jaren negentig black metal dan dat er visionairs tussen zitten. Zo ook de Pool Michał Stępień, beter bekend als The Fall van Medico Peste en vroeger actief in Mord’A’Stigmata, die zijn liefde voor de ijskoude duisternis van Darkthrone’s “Transylvanian hunger” en de dromerige landschappen van Ulver’s “Bergtatt” als aanleiding zag voor het oprichten van zijn nieuwe geesteskindje Over The Voids. De catchy melodieën van de twin gitaren staan centraal in de vier lange songs die op zijn solodebuut prijken en creëren een melancholische mood naar vervlogen tijden. Serene cleane vocalen en akoestische gitaren geven extra cachet aan de traditionele en grimmige black, die echter klinkt als een klok. Geen stofzuiger- of keldersound hier! Door de transparante, moderne maar niet té afgestofte productie van M (Mgła) horen we dat The Fall goed overweg kan met (bas)gitaren en drums en ook als zanger staat hij best zijn mannetje. Hoewel Michał meestal screams uit zijn strot perst, hanteert hij ook sporadisch een cleane zangstem zoals in “Never again will they hunger“, een song die gaat over het positief omarmen van de eigen sterfelijkheid. In “Ghosts lay eggs” schudt de Pool de ene na de andere ijskoude tremolo-riff uit zijn mouw en perst hij een hoog tempo uit zijn drumkit. Subtiele invloeden van Mgła vinden hun weg naar zijn riffs, wat kan verklaard worden doordat hij als live-bassist bij deze machtige band bijklust. Erg vinden we dat niet. Wat wel soms een valkuil vormt, is het té lang uitmelken van een bepaalde melodie of riff zoals in de dertien minuten durende opener “Battle of heaven“. Voor de rest valt op dit debuut niet veel aan te merken. Origineel klinkt het in de verste verte niet, maar ik vind “Over the voids…” toch erg genietbaar.

JOKKE: 78/100

Over The Voids – Over the voids… (Nordvis Produktion 2017)
1. Battle of heaven
2. Ghosts lay eggs
3. Prophet of the winter
4. Never again will they hunger