Het gesluierde en achter maskers verstopte Aara smeedt het ijzer duidelijk als het heet is, want nog geen jaar na “En ergô einai” kloppen de Zwitsers al opnieuw op onze deur met “Triade I: Eos“, het eerste deel van een op til zijnde trilogie waarvoor inspiratie gevonden werd in het Gotische verhaal “Melmoth the Wanderer” van Charles Robert Maturin dat uit 1820 dateert. De esoterische geheimen van religie, atheïsme en occultisme die in het verhaal van het boek verweven zijn, komen aan bod middels zes dromerige blackmetalcomposities. Op de vorige langspeler werd de intro door niemand minder dan Vindsval (Blut Aus Nord) gecomponeerd, deze keer werd bij Jonny Warren van postrock/shoegazeband Kuyashii aangeklopt. Er gebeurt heel wat in het Aara-universum eens de langzaam aanzwellende inleiding ontploft. De extreme black metal wordt opgesierd met weelderig tierende melodieën die een neoklassieke aanpak verraden. De basis is behoorlijk agressief met gekwelde zang, vlijmscherpe gitaarriffs en intens drumwerk, dat naar mijn smaak wel veel te steriel klinkt (zo heeft die snaredrum echt geen body en hebben de getriggerde basdrums wat van een ratelende typemachine weg). Dynamiek wordt ingebouwd door bijvoorbeeld in opener “Fathum” een akoestisch intermezzo in te bouwen, maar ook meditatieve synthpartijen en melancholische koorgezangen (“Nimmermehr“) dragen bij tot deze hedendaags klinkende melodieuze black metal. Het album klinkt opzwepend, nostalgisch, triomfantelijk en al wat je wil, maar op de één of andere manier raakt het me toch niet zo en is het het ene oor in en het andere oor weer uit. De gecompresseerde sound maakt het ook een vermoeiende rit zeker aangezien de blackmetalklanken rijkelijk decadent met allerhande toeters en bellen opgesmukt zijn. Het haalt de ziel uit de muziek weg en geeft ruimte aan generieke en artificieel klinkende black metal zoals er momenteel al tientallen bands rondlopen. En daar kan de ongetwijfeld interessante thematische insteek eerlijk gezegd niet veel aan veranderen. Ik geloof ten stelligste in de muzikale kwaliteiten van de dame en heren, maar de zielloze productie met acuut zuurstoftekort helpt heel het plaatje wat mij betreft om zeep. Teleurstellende ontwikkeling in het negentiende eeuwse Aara-verhaal ook al ligt “Triade I: Eos” in het verlengde van de nochtans onderhoudende voorganger. Of treed er metaalmoeheid door/voor dit type bands op?

JOKKE: 72/100

Aara – Triade I: Eos (Debemur Morti Productions 2021)
1. Fathum
2. Tantalusqual
3. Naufragus
4. Nimmermehr
5. Das Wunder
6. Effugium