Met releases van o.a. Forteresse, Délétère, Serment, Sombre Héritage, Sombres Forêts, Monarque, Gris en Ossuaire staat Sepulchral Productions geboekstaafd als één van de hofleveranciers van Canadese black metal. Met Oriflamme brengt het eveneens Canadese label nu een nieuwe naam aan: Oriflamme. De drie heren uit Québec zijn echter niet aan hun proefstuk toe en vinden/vonden we ook terug in de line-up van ondermeer Gevurah en Ossuaire.

FYI: De bandnaam verwijst naar een Frans hoofdvaandel, oorspronkelijk een lans van verguld koper met een wimpel van vuurrode zijde die in drie punten uitliep, elk van een gouden kwast voorzien. Op het vaandel stonden gouden vlammen, waaraan de naam is ontleend. De banier was rood of oranje-rood (als symbool van al het bloedvergieten) en wapperde aan een lans. De oriflamme werd door de Franse legers meegedragen in gevechten waar men geen gevangenen wenste te maken en de vijand geen genade mocht verwachten. Dit gebeurde o.a. bij de slag bij Azincourt en die bij Poitiers.

Canadese black metal klinkt doorgaans ruw, grauw en kil en is zowat de weerspiegeling van de barre winterse omstandigheden waarin het land jaarlijks ondergedompeld wordt. Daarentegen hebben veel bands ook een sterk oor voor melodie die vaak een triomfantelijke en strijdvaardige insteek heeft. De bandnaam lijkt in dat geval goed gekozen te zijn. Er wordt in elk geval stevig afgetrapt middels het titelnummer dat na een kort intro uit de speakers knalt, maar reeds vanaf de albumopener laat het trio horen ook gevoel voor nuance te hebben en wordt een meer atmosferische en getemperde gemoedsinstelling niet ontweken. Het daaropvolgende “Un mal ancien” start met een meer monotoon en repetitief rifflandschap dat perfect aansluit bij de eerste regel van deze alinea. Naarmate deze bijna tien minuten durende compositie vordert, laat drummer Mortheos het tempo gevoelig zakken, maar zanger/bassist/keyboardspeler Verboux blijft zijn stembanden in het Frans kapot screamen, ook al is het nu rustig meedeinen op de riffs van Mrtyu.

“Espoir vaincu” is een kort akoestisch instrumentaal nummer en doet haast dienst als bezinningsmoment, het klieft de plaat als het ware in twee, want nadien volgen nog twee epische nummers en tenslotte een op keyboard gecomponeerd outro. “Sacrifices!” gaat aanvankelijk best woest te keer als een bruine beer die opgejaagd wordt en zijn klauwen en tanden laat zien, maar wat later wordt het beestje haast getemd. Het lijkt echter een schijnmanoeuvre te zijn, want plots haalt het dier gevaarlijk uit waarbij zijn vlijmscherpe klauwen je neermaaien. In “Ultime rempart“, dat op een kloeke veertien minuten afklokt, horen we die triomfantelijke insteek waarvoor Canadese black gekend staat. Het is een potig en dynamisch gearrangeerd nummer waarin het spanningsveld tussen ruige black en meer ingetogen passages meermaals verkend wordt. Ondanks de symboliek van de bandnaam, lijkt Oriflamme in die meer sobere en nederige stukken toch voor genade open te staan.

“L’égide ardente” is en geslaagd debuut, dat niet écht vernieuwend is, maar aansluit bij de rijke traditie van Canadese black metal. De productie en sound van Tehom Productions is trouwens uitstekend: modern en krachtig maar met voldoende ruwe kantjes aan het geheel. Fijne nieuwkomer dit Oriflamme!

JOKKE: 81/100

Oriflamme – L’égide ardente (Sepulchral Productions 2021)
1. La dernière aube
2. L’égide ardente
3. Un mal ancien
4. Espoir vaincu
5. Sacrifices!
6. Ultime rempart
7. Une nuit sans fin