We duikelen nog eens terug in de diepste krochten van het annus horribilis 2020. De in Pennsylvania gevestigde blackmetalband Luring bracht toen immers in eigen beheer diens tweede demo “Inimicitias veteres vulneribus desperatione” uit. Destijds enkel via de digitale snelweg, maar het in Lithouwen gevestigde Inferna Profundus Records zag er wel graten in om deze release tijdens de komende zomermaanden ook op vinyl te vereeuwigen. Of ze dezelfde plannen hebben met de eerste demo “Interitu caret devotione ad coronam satanas” uit 2018, moet ik schuldig blijven.

Buiten het land van afkomst (Verenigde Staten dus) en het feit dat de band middels Lord Azathoth, Diogenes en Necroblaster (de drummer vermoed ik) als trio opereert, kan ik niet veel meer achtergrondinfo over Luring delen. Wat ik wel weet is dat de vier songs op deze plaat in volledige isolatie in de lente van 2020 werden opgenomen. Het eerste en laatste nummer klokken beide op een dikke twaalf minuten speeltijd af, de twee overige composities zijn met vijf à zes minuten speelduur wat korter. Het muzikale offer dat Luring in die tijdspanne brengt laat eigenlijk best veel verschillende invalshoeken van de duistere kunst van black metal horen, maar telkenmale wel met de bedoeling de luisteraar in een soort van droomstaat onder te dompelen. Die missie slaagt…soms.

Opener “Deep festering wounds” trapt af met bombastische synths en een zwaar vervormde, verhalende stem waardoor je een symfonisch blackmetalepos of majestueus dungeonsynthverhaal verwacht. De beat die zich daarna echter bij in het verhaal voegt is downtempo en slepend, daar waar ik eerder een ratelende typemachine had verwacht die aan een rotvaart voorbij zou denderen. De toetsen zijn dan wel kosmisch van karakter, lichtsnelheden worden er door de drummer niet gehaald, hoewel hij de snelheid wel geleidelijk aan opvoert. Traag beukende repetitieve riffs en zoals gezegd intergalactisch toetsenwerk, vergezeld van een diepe verhalende grunt/scream, zetten de aardedonkere toon. Vanuit een ander sterrenstelsel komt een melodieuze leadgitaarpartij aangewaaid die zich subtiel met de zwartgallige blackmetalmassa mengt en zich minutenlang met slechts minieme variaties blijft herhalen. Luring slaagt er inderdaad in om de luisteraar in een droomachtige hallucinogene staat te vervoeren.

“Cast into chambers of seclusion” start met wat dissonante ambient, maar de venijnige riff die kortelings daarop volgt geeft dit nummer toch wel een veel snediger karakter dan de albumopener. De vocalen zijn hier meer prominent in de mix vertegenwoordigd en neigen richting Deathspell Omega. Het tempo ligt van meet af aan hoog en de tremoloriffs tieren welig. Dat er plots een erg pakkende postblackachtige gitaarlead opduikt, had ik niet meteen zien aankomen, maar zorgt voor een extra melancholische dimensie.

Het nummer “Invoking master’s will” staat bij de release-info op de Metalen Archieven niet vermeld, ik vermoed dat deze als bonus aan de vinylversie werd toegevoegd. Het is dan ook een ietwat afwijkende compositie die volledig uit sinistere en onheilspellende ambient opgetrokken is. Echter niet volledig instrumentaal, want een soort van bevreemdende keelzang zorgt net voor dat tikkeltje extra in dit “rustpunt”, hoewel het iets te lang gerokken wordt.

“Slit the throat of every angel” neigt terug meer naar het stramien van de opener. Met bijna dertien minuten speeltijd is er voldoende ruimte om de luisteraar langzaam op sleeptouw te nemen doorheen de donkere psyche van het trio. Gitzwarte ambientklanken en geroffel op de snaredrum zetten de toon. Mistroostige gitaaraanslagen en hese krijszang voegen extra neerslachtigheid toe. De sound van deze afsluiter is wat meer lofi te benoemen. Het duurt even alvorens er zich een nieuwe wending aandient maar eens de drums op kruissnelheid zijn gekomen, blenden ze volledig met de gitaar waardoor er een homogene zwartgeblakerde massa gevormd wordt die zich repetitief voortstuwt. Subtiele melodielijnen hebben de grootste moeite om zich doorheen de haast ondoordringbare geluidsmuur te murwen. Tweederde ver vallen de versterkers uit en nemen mysterieuze ambient en een fluisterende stem het over.

Op “Inimicitias veteres vulneribus desperatione” laat Luring horen best een degelijke pot atmosferische (kosmische) black met heel wat ambientelementen te kunnen neerpennen. Die tranceopwekkende missie is nog niet over de gehele lijn geslaagd te noemen, maar het potentieel is zeker aanwezig.

JOKKE: 79/100

Luring – Inimicitias veteres vulneribus desperatione (Inferna Profundus Records 2021)
1. Deep festering wounds
2. Cast into chambers of seclusion
3. Invoking master’s will
4. Slit the throat of every angel