In 2014 bracht Blut Aus Nord “Memoria vetusta III: Saturnian poetry” uit waarop het nummer “Forhist” prijkt. Nu komt Vindsval, de oprichter van Blut Aus Nord, naast Yerûšelem met zijn tweede soloproject in drie jaar tijd aan. Deze keer onder de naam Forhist. Is daar muzikaal gezien een verband? Neuh, dat denk ik niet. Hoewel Blut Aus Nord’s “Forhist”, net als de plaat die voor me ligt, thematisch over de natuur gaat, biedt het een, om niet te zeggen voor die band typische, moderne kijk op black metal. Daarnaast speelt nog wat anders: Vindsval heeft met het reeds vermeldde Yerûšelem “The sublime” uitgebracht in 2019. Het verhaal bij die plaat is dat Blut Aus Nord de industrial achter zich laat en dat Vindsval dit project gebruikt om die muziekstroming te kanaliseren. Is Forhist dan een teken dat Blut Aus Nord in de toekomst alleen nog maar avant-garde muziek gaat maken en daarmee de atmosferische black metal ook terzijde schuift? Nu is dat niet hard gezegd bij deze release, maar alleen de tijd zal ons uitwijzen welke kant Blut Aus Nord op zal gaan.

Dan Forhist zelf maar. Afgelopen februari is via Debemur Morti Productions het debuut uitgekomen. Ik ben al een tijdje aan het luisteren naar deze plaat, omdat mijn absoluut favoriete subgenre binnen de black metal de atmosferische is. Op het moment dat ik mijn hand opgestoken heb om Forhist te recenseren, heb ik ook maar een nummer half geluisterd. Had ik nou maar iets beter geluisterd, dan had ik mijn hand naar beneden gehouden…

Kijk, met de muziek is an sich niets mis: de riffs zijn minimalistisch, maar heel sterk. Het drumwerk is goed uitgedacht. De composities kennen wel variatie, ook tussen de nummers onderling. Het is duidelijk een ode aan vroegere black metal, zonder een letterlijke kopie te worden. (Wat ik inmiddels wel een valkuil van black metal begin te vinden.) Ik heb maar één levensgroot probleem (en een paar kleintjes) met deze plaat, maar het is wel echt onoverkomelijk voor mij: er zit een groot sferisch (als in bolvormig) gat in hoe de plaat overkomt. Dat gat is het volledig gebrek aan binding met mij als luisteraar. Ik voel geen enkele verbondenheid met de muziek. Voor mij is dit de definiërende eigenschap van atmosferische black metal.

De reden daarvoor is de productie. Ik heb heel erg veel problemen met het feit dat er (heel duidelijk) een bewuste keuze is gemaakt om de productie zo hol mogelijk over te laten komen. De vocalen klinken alsof ze van de bodem van een put komen en liggen zover van de muzikale omlijsting af dat ze niet te ontwaren zijn van de brei van muziek die er verder speelt en toch als een tang op een varken slaan. Ook de solo’s zijn nauwelijks te herleiden, of de keyboardstukken (die voor mij ook nog eens het slechtste van de tweede generatie black metal belichamen) die niet goed passen door die productie. Ik kan hier helemaal niets mee.

Ik ga deze plaat eigenlijk helemaal aan niemand aanraden: het is te weinig een nieuwe take op atmosferische black metal van de jaren negentig om de problemen van de productie te overwinnen. Ik vind dit het blackmetalequivalent van liftmuziek. Het enige wat deze plaat mij opgeleverd heeft, is mijn nieuwsgierigheid naar welke richting Blut Aus Nord nu op zal gaan.

MISCHA 52/100

Forhist – Forhist (Debemur Morti Productions, 2021)
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
7. VII
8. VIII