We hebben maar liefst acht jaar moeten wachten op een nieuwe langspeler van Year Of No Light, maar in de vorm van “Consolamentum” is de opvolger voor “Tocsin” nu eindelijk een feit. De albumtitel link ik wel meteen aan het gelijknamige meesterwerk van de blackmetalband Ascension uit 2010. Een plaat die de Duitsers nadien nooit meer hebben kunnen evenaren. Zou dit ook het geval zijn voor het Franse sextet waarvan “Ausserwelt“, eveneens uit 2010, de maatstaf voor dit instrumentale gezelschap werd?

Ik geef meteen al mee dat ik persoonlijk in de periode na “Tocsin” nog maar héél sporadisch een instrumentale postmetalplaat opzette. De klassiekers in het genre zijn reeds allemaal geschreven en van vernieuwing is niet veel sprake meer. Ik heb een tijdlang héél intensief naar het genre geluisterd en voel me bijwijlen nog deels oververzadigd. Maar als Year Of No Light met nieuw plaatwerk aankomt, spitsen we onze oren daar ze toch als één van de groten in het wereldje gelden.

Zodra het openingsnummer “Objuration” aan zijn opbouw begint en wat later losbarst, maken vertrouwde klanken zich van ons meester. Nog steeds beschikken de zes muzikanten (waarvan drie gitaristen en twee drummers, hoewel je dat laatste op de nieuwe plaat minder goed opmerkt) over de gave om als het ware te musiceren met natuurelementen. Beelden van extreme natuurverschijnselen zoals bulderende sneeuwlawines, beukende tsunami’s, bloedhete lavastromen, zinderende bosbranden, smeltende ijskappen en vernietigende tornado’s doemen voor onze ogen op bij het aanhoren van de vijf langgerekte composities. Het zijn echter niet alleen rampscenario’s die in onze verbeelding opduiken, maar ook de eerste zonnestralen die na een onweer van tussen de bergtoppen komen piepen of de Goden die ons van daarboven toespreken zien we als scenario passeren. Kippenvel gegarandeerd, vooral dan tijdens de vele crescendopassages waarbij gitaarlaag over gitaarlaag gedrapeerd wordt en de drummers een episch gevecht met elkaar aangaan. Toetsen en elektronica maken ook deel uit van het instrumentarium, maar steeds ten dienste van het nummer en slechts zelden (zoals in afsluiter “Came“) op de voorgrond tredend. De kalmere stukken hebben in een eb- en vloed dynamiek natuurlijk ook hun nut, maar weten net iets minder te beklijven. Daar ligt wat mij betreft dan ook de grootste uitdaging voor bands in dit genre: zorgen dat ook de intieme stukken weten te beroeren.

Op zich laat Year Of No Light geen nieuwigheden in het postmetalgenre horen, maar de band weet met de bouwstenen ervan wel steeds érg pakkende composities neer te pennen, en dat is ook nu weer het geval. “Ausserwelt” word nét niet overtroffen, maar schurkt er wel vleiend tegenaan. “Consolamentum” weet de volle 55 minuten te boeien, en dat zonder vocalen waarvan reeds na het debuut “Nord” afscheid werd genomen. Van deze Bordelezen doen we dat nog niet want het blijft een straffe band, zeker live. Hopelijk weldra opnieuw op de bühne te aanschouwen want voorlopig staan er nog geen Belgische en Nederlandse shows gepland in hun 2022 tour.

JOKKE: 85/100

Year Of No Light – Consolamentum (Pelagic Records 2021)
1. Objuration
2. Alétheia
3. Interdix aux vivant, aux mMorts et aux chiens
4. Réalgar
5. Came