Defacement, uit Utrecht, Nederland, staat na een onafhankelijk uitgebracht debuut uit 2019 opeens tussen de groten op het immer roemrijke, kwalitatieve en vooral immer vileine I, Voidhanger records. De hoes grijpt je, bij gebrek aan betere verwoording, onmiddellijk bij de keel en schept een mogelijks ietwat verkeerdelijk te interpreteren sfeer. Het gaat hier voor alle duidelijkheid niet over een of andere brutal deathmetalband die uit is op het spelen van holbewoneresque, simpele nummers zonder enige achterliggende gedachtegang. Defacement beschrijft met deze tweede langspeler de mentale en fysieke ondergang van het individu, dat gestaag door de verschillende platformen van limbo wordt gesleurd en zijn onherroepelijke ondergang als enige en absolute soelaas komt te bekijken. De death/black metal waarmee de band zijn verhaalt opzet schuurt en snijdt en brandt zich een weg door het gestel, nauwelijks verteerbaar in zijn afzichtelijkheid, waanzinnig attractief in zijn geniale compositie. 

Khalil Azagoth weeft op elk van de acht nummers op deze langspeler riffs in elkaar die vaak mijlenver van elkaar verwijderd lijken te liggen, riffs die een woedende, kolkende massa voortbrengen op de cadans van de eindeloze barrage aan blastbeats en monstrueuze fills. Samen vertellen ze verhalen die in de diepere krochten van de geest vastzitten, wild om zich heen malend als een angstig beest in een berenval. Zijn indrukwekkend technische tremolo en ijle tempowijzigingen brengen de verderfelijkheid tenslotte samen tot een al te tastbaar geheel. 

Vier nummers op de LP werken als intermezzi stuk voor stuk in op je melancholie verspreidende hippocampus, en doen dat des te vaker je naar dit album teruggrijpt, steeds met meer en meer efficiëntie. Daarnaast dienen ze het (overmatig on-)heilige doel om je af te leiden van de aurale aanval op je zintuigen die zonet gepasseerd is – en nog veel meer; om je te doen vergeten dat het volgende frontale offensief op je bestaan lonkt. 

Zanger/bassist Forsaken Ahmed voegt daar schijnbaar moeiteloos woeste maar tegelijkertijd weerzinwekkende en getormenteerde oerkreten aan toe, die op hun beurt dan weer de monotonie en herhaling mee op sleeptouw nemen en de golvende riffs in grootsheid doen toenemen. Pal op de climax van “Disavowed” trekt hij de toonladder omhoog en komt de inherente waanzin opeens langs elke porie naar buiten gespetterd, en het moet gezegd: deze grauwe additie aan het gamma smaakt naar meer. Lofzang moet overigens klinken voor drummer Mark Bestia, die een oorverdovende groove in zijn absoluut maniakale, luchtafweer-waardige drumpartijen verwerkt. De blastbeats zijn in de vier langere nummers telkens zeer aanwezig, maar worden aangevuld met polyritmes en triplets die de voornoemde groove maar in dit geval ook agressie alleen maar doen toenemen. 

Het resultaat is een ontzettend georchestreerde en gestructureerde chaos die in al zijn radicale dissonantie soms minutenlang weigert om ook maar stapsgewijs richting de verlossende consonant te vloeien. De plaat walst over je heen zoals het koude gewicht van een gitzwarte zee dat doet over een aangespoeld lichaam op een verlaten strand, en sleept je centimeter per centimeter mee naar de bodem van deze eindeloze watermassa. Wie aantrek vindt in deze hymne voor eenzaamheid en desolate melancholie, weet wat zich te doen staat. Berouw zal niet het uwe zijn. 

JULES: 87/100

Defacement – Defacement (I, Voidhanger Records 2021)
1. Limbo I  
2. Shattered
3. Limbo II
4. Disavowed
5. Limbo III
6. Disenchanted
7. Limbo IV
8. Wounded