“Mysterium Iniquitatis”, ofte de vijfde langspeler van deze Zweedse band, is geen werk om met de vossestaart te geselen. Ofermod is natuurlijk niets minder dan een begrip voor de kenners onder ons, met een carrière die al langer dan twintig jaar loopt, in gang gezet door de niet te versmaden “Mystérion tés anomias” debuut-ep uit ‘96 – of zelfs door het geniale “The nightwinds carried our names” dat eerder in hetzelfde jaar het licht zag onder de moniker Nefandus. Gezien frontman Michayah Belfagor de voorbije twintig jaar naast muzikant vooral actief was als bendelid, heeft hij meer tijd achter de tralies doorgebracht dan in de studio, en zo staan er dus 25 jaar later ‘maar’ vijf LP’s, twee EP’s en een split in het portfolio. Een bloemlezing van de sappige feiten waarvoor de beste man beticht is geweest zal je elders moeten zoeken, want dit blijft vooralsnog een muziekblog.

Eender wie de band al eens live aan het werk zag, weet weliswaar dat Belfagor dit project zonder meer serieus neemt. In het feeërieke Patronaat (RIP) van de 013 in Tilburg zag ik ze samen met Aosoth en Darkened Nocturn Slaughtercult op NDF 2016 de hele keet moeiteloos in as leggen, voor een publiek dat alleen maar dankbaar het hoofd kon buigen en stante pede geconverteerd werd tot de uiterst orthodoxe kerk van bovengenoemden. Een absolute wervelwind van razende, ongebreidelde agressie.  

We tekenen vandaag amper vijf jaar na datum, en de band is er inmiddels in geslaagd zijn oeuvre te verdubbelen. Het uitstekende “Pentagrammaton” wist menige ziel van deze ijskoude stijl van black metal te bekoren, en de verwachtingen lopen dus ook voor de huidige release hoog op. 

Wat Ofermod met “Mysterium iniquitatis” weet voor te schotelen moet alleszins niet als een verrassing komen: de band is hier niet om te experimenteren. Pure, ongefilterde en uiterst traditionele second wave black metal worship van de Zweedse slag is wat er op je bord komt te liggen, en eten zal je. De manier waarop ze de deur, schijnbaar voorzien van papieren voegen, open stampen op de gelijknamige eerste track etaleert meteen waarom we deze strekking binnen ons immer geadoreerde muzikale spectrum dermate kunnen appreciëren: er trekt meteen een genadeloze wervelwind van auditieve chaos op, enkel en alleen geënt op het terroriseren en beangstigen van de luisteraar. Een barrage van mogelijks iets te diep in de mix verscholen drums beantwoordt met veel plezier aan de kille en monotone maar toch soms melodische riffs, terwijl de gure stem van zanger Nebiros de boel naarstig aan elkaar raspt – de soort stembanden die me niet altijd weten te bekoren, maar toch zeker hun mannetje kunnen staan in deze bezetting.

Helaas  zijn er hier en daar momenten waarop de aandacht behoorlijk lijkt te wanen, ook bij herhaaldelijke luisterbeurten. Het merendeel van de muzikale schrijfsels die hier gepresenteerd worden zitten oerdegelijk in elkaar, en etaleren jarenlange ervaring en muzikantschap van een impressionant niveau – maar weten door een dit jaar alweer ijzersterke concurrentie mogelijks niet genoeg op te vallen. En dan zijn er momenten zoals het uitermate melodieuze koorzangrefrein op “Inax Ya Lil”. Je moet er voor zijn denk ik dan, maar voor ondergetekende is dit een misser die de luisterervaring betamelijk onderdompelt en frequent naar de skip-knop doet grijpen. 

Bottom line: wie de band niet kent, of al lang niet meer gevisiteerd heeft, grijpt misschien best terug naar het onaanraakbare “Tiamtü” of de eerder genoemde langspeler van vorig jaar. Voor fans van het eerste uur of acolieten van de traditionele en rechtzinnige invulling van onze muzikale religie ligt er zonder meer een nieuwe, gedegen plaat klaar waarvan zal moeten blijken of die de tand des tijds zal doorstaan. 

JULES: 74/100

Ofermod – Mysterium iniquitatis (Regain Records/Shadow Records 2021)
1. Mysterium iniquitatis
2. Inax Ya Lil
3. When the blacksmith killed the shepherd
4. Arteria uterina
5. Sacrosanctus
6. Poraios de rejectis
7. Consecration
8. Loyal to Belial