Zo’n jaar of drie geleden bevond ik me tegenover een niet bijster sympathieke dame; met een van ernst druipend gezicht schilderde zij me een situatie die neerkwam op ‘uw werkplaats is zonet opgeblazen door een terrorist, wat doe je’. Nadat ik me al zwetend en stotterend door de vraag heen werkte, begon ze te lachen. ‘Nou ja, zoiets gebeurt natuurlijk nooit echt’. Sollicitaties, je moet al een doorgewinterd masochist zijn om er iets aan te vinden. Gezien dit mijn eerste recensie is op onderhavig blog, vormt dit ook een soort sollicitatie – en op het eerste zicht is Diablery daar zowat de perfecte band voor. Deze Grieken timmeren al sinds 2010 aan de weg, toen ze hun eerste EP “The catharsis” uitbrachten. Zoals het een undergroundband betaamt heb ik die gemist, net als “The eye“, die een jaar later het levenslicht zag. Hun eerste echte wapenfeit kwam ter wereld in 2014. “Architect” kwam uit bij Cosmic Mayhem Productions en bestond uit overwegend snelle black metal met veel toetsen, denk in de richting van Algazanth. Voor zover ik het hoorde niet slecht maar ook niet overdonderend. In 2017 kwam er een split met Shadowcraft die uitviel in het voordeel van die laatste. Diablery weet echter niet van ophouden: vier jaar later is er “Candles“. En het werd me al snel duidelijk dat sollicitaties nooit leuk zijn, zelfs niet bij Addergebroed.

Naar gewoonte gaat het promopraatje er qua pump and circumstance los over: ik onthoud vooral dat de heren zich richten naar het concept Lucifer als Lichtbrenger. Er wordt ook gewag gemaakt van ‘occult black metal’. Nu neem ik genres niet bijzonder serieus maar in dit geval dekt de vlag de lading, Diablery mikt op een specifieke sfeer. Ze interpreteren hun muziek overigens zelf als een ritueel. Nu zijn er verschillende manieren om daartoe te komen en de band heeft duidelijk afscheid genomen van hun eerste keuze. Er is geen keyboard meer te bespeuren. Diablery kiest vandaag de dag voor de afwisseling van moderne, ietwat rauwe black metal en veel rustiger, gedragen momenten, die af en toe wel wat proggy aanvoelen. “Three torches lit” knalt zonder pardon uit de boxen met een lading rossende black. Diablery mag dan bestaan uit nobele onbekenden, enkel Setesh zou u kunnen kennen van Dodsferd, dit valt goed. De productie is naar moderne standaarden; ieder instrument valt te onderscheiden. Ondanks hun afkomst klinkt het in de verte wat als Dissection, weids en ijzig. Setesh beschikt over een geschikte set stembanden voor het genre en een gebrek aan enthousiasme kun je hem ook niet verwijten. Neem het begin van “The coming fog”: stevig riffwerk ondersteund door martiale, hamerende ritmes met een paar dissonante versieringen, zoiets mogen ze me iedere dag serveren, vooral wanneer het uitloopt in een ijle, bijna spookachtige sologitaar. Helaas vindt men het daarna nodig nog een paar minuten door te vlammen.

Waarmee we aan het moeilijke deel van de sollicitatie aankomen: Diablery heeft duidelijk wat in zijn mars en tegenover een band die oprechte pogingen doet z’n eigen smoel te zoeken wil ik me graag mild opstellen. Het opvallendste probleem met “Candles” zit hem in hun onwil zichzelf te editeren. Dat de plaat 66 minuten duurt is één ding, dat die 66 minuten helaas niet allemaal even meeslepend zijn is veel erger. In “The star-veiled face” valt een prachtig stukje muziek te beluisteren, waar Diablery de nagel vol op de kop slaat. Donkere koorzang, een log ritme, afgetopt met maniakaal gekrijs gevolgd door een stevige pot metal. Die in de volgende vijf minuten helaas niet naar enige conclusie leidt. En een opbouw zonder climax, dat blijft toch wat onbevredigend. Daarnaast durft Diablery ook wel een riff of riedel net iets te lang uitmelken, luister naar de eerste tweeënhalve minuut van “The piercing ice” en u weet wat ik bedoel. Dus hoewel ik weinig commentaar kan leveren naar idee, opzet en instrumentenbeheersing toe, vind ik de uitvoering nog mankeren. Het kabbelt allemaal wat te veel, het duurt net iets te lang. Niettemin zet Diablery zich hiermee op de kaart als een band om in de gaten te houden. Misschien is het er de volgende keer boenk op.

BERT: 68/100

Diablery – Candles (Saturnal Records 2021)
1. Three torches lit
2. Sanguine emissions of aeonic ecstasy
3. Spiral ascension of becoming
4. The star-veiled face
5. The coming fog
6. The piercing ice
7. Moonlit dome revealed
8. The earth covered my face
9. The core that burns forever