Wanneer het illustere ПРАВА Коллектив a.k.a. Prava Kollektiv de Annuntiatio Domini maakt dat enkele van hun leden via ongetwijfeld bevlekte ontvangenis nieuw materiaal ter aarde hebben gebracht, dan spitsen those in the know onverbiddelijk de oren. Bands als Pharmakeia, Arkthinn en het bovenstaande Voidsphere durven vaker wel dan niet de eindejaarslijsten te domineren, en om het nog uitdagender te maken lijken de platen telkens behoorlijk plots en zonder veel waarschuwing te verschijnen (de ondertussen gekende campaignposters moeten daarbij als nagenoeg enige waarschuwing gelden). Het collectief zorgt meestal voor een heel eigenwijze sfeer en sound, waarbij het gros van de bands zich richt op onaardse, kosmische black metal die door perpetuele blootstelling aan een overdaad van natuurlijke impulsen (of drugs) (maar meestal beide) gewag maakt van een uiterst desolate onverschilligheid. Je kan je steeds verwachten aan hartverwarmende soundscapes waarbij de doortrapte waanzin langs alle kanten uit de muziek komt druipen. Voor Voidsphere lijkt dat niet ontiegelijk anders. Hun gospel is die van de eindeloze kosmische leegte, die je recht in de ziel kijkt en in één oogopslag alle levenslust uit je tempel van vlees en botten weet te zuigen. Een zwart gat prijkt ook voor deze vijfde langspeler in al zijn glorie en alleszeggende nietigheid op de cover, en enkel en alleen door in diens aanwezigheid te vertoeven kan je deze muziek echt tot zijn recht laten komen – door het over je heen te laten walsen, als een deken van oeverloze eenzaamheid, oppressieve witte ruis en de onomkeerbare drang van alle elektronen in elke atoom van je lijf om uit de rust van de octetstructuur weg te breken en op majestueuze wijze te imploderen tot een staat van immer vergankelijke chaos.

Stilistisch gezien blijft de band bij de formule die ondertussen op een alienesque manier bekend gaat aanvoelen. De instrumenten – en vocalen – lijken zich grotendeels expres achter elkaar te verstoppen, wat de monotone riffs enkel maar overweldigender en verslavender maakt. Er zijn echter wel wat nieuwe variabelen: een u niet onbekende YouTube-page liet verstaan dat het om een Frans/Amerikaanse samenwerking zou gaan. We weten natuurlijk nog steeds niet wie de bandleden zijn, hoeveel het er zijn, en waar ze naast dit project nog aan meewerken, maar we weten nu wel dat het meer dan één persoon is, en waar ze grosso modo vandaan komen.

Daarnaast valt aan de songwriting van deze hulde aan de afvoerkanalen van kosmische proporties op dat er ook ruimte kan gemaakt worden voor een sprankel van ongetwijfeld volstrekt illusionaire veerkrachtigheid en vertrouwen. Meer nog, bij onderstaande kwam dankzij de meesterlijke diptiek die “To overtake | To overcome” is, stilaan de realisatie binnen dat minachting, weerzin en de bijbehorende psychoses nooit het uitgangspunt waren voor dit project. De titel van deze laatste langspeler biedt, net als de voorgaande opussen dat deden, geen negatieve of van haat doordrongen blik op de kosmische realiteit die deze band wil verhalen, nee: het is wat het is. Deze onvatbare, alles verslindende gaten in de ruimte zoals wij die kennen, bestaan. Ze vellen geen waardeoordeel, ze zijn er niet op uit gigantische gasplaneten of sterren op te slokken, ze zoeken niet alle leven in onze en de omringende melkwegstelsels ten einde te brengen. Ze bestaan, en daarmee is alles gezegd. Je kan, zoals door sommigen al eens geopperd werd na het luisteren van Voidsphere’s meest recente uiting van puur nihilisme, hoop koppelen aan het ontwijken of, god behoede, overwinnen van zo’n eindeloze abyss, maar op het einde van de rit heb je geen oeverloos kwaad overwonnen, je blijft niet achter als een of andere onbezongen held. Je blijft voorlopig enkel maar verder bestaan. Loont deze erkenning de moeite waard om zo’n onbeschrijfelijk groot verzet tegen de natuur aan te tekenen, of gaat er een waas van opluchting en soelaas gepaard met het besef dat opgeven ook een optie is, en dat je keuze op het einde van de rit in geen geval iets heeft uitgemaakt? Wie zijn wij ook om ervan uit te gaan dat ons futiele bestaan in de oneindige ruimtemassa rondom ons ook maar het minste van een hoger doel heiligt?

JULES: 91/100

Voidsphere – To overtake | To overcome (Prava Kollektiv/Amor Fati Productions 2021)
1. The void overtakes
2. The void overcomes