Death/doom, het is een genre dat niet bijster veel aan bod komt op dit kanaal. Met “Exhortation to the impure“, de eerste langspeler van het uit Chili afkomstige Verbum, brengen we hier nog eens verandering in. Dit album lijkt trouwens erg lang in de maak te zijn geweest als je weet dat de eerste en enige demo “Processio flagellates” zes jaar achter ons ligt. Iron Bonehead Productions pikte de Chilenen in tussentijd op.

Als je het intro, outro en de twee interludes op “Exortation to the impure” niet meetelt, blijven er vier échte composities over die elk wel op een kloeke zeven à acht minuten afklokken. Met de introductie wilt Verbum de luisteraar nog enigszins op het verkeerde been zetten want er wordt al gauw een blastend spurtje getrokken, maar op “Abrahamic sedition” duikt het tempo al snel de goddeloze dieperik in. Gelukkig weet de band met anonieme line-up op tijd en stond toch al eens terug een versnelling hoger te schakelen zodat we niet in slaap dommelen op de trage riffs en drumaanslagen. Vooral in het haast als funeral doom startende “Nihil privativum” komt de versnelling na de eerste drie minuten als een godsgeschenk uit de hemel gevallen want Verbum was ons bijna kwijt. Stap voor stap wordt gas bijgegeven waarbij het hakkende drumspel al eens bestiale neigingen durft te vertonen. Als de climax erop zit, hebben we nog ruim drie minuten voor de boeg waarbij opnieuw extreme laagtes verkend worden alvorens een heerlijke portie sepulchrale death metal over ons uitgestort te krijgen.

“Silent oratorium” zit tussen twee intermezzi vol sacrale gezangen gevangen en doordat de overgang niet zo vlot verloopt, ontgaat mij het doel een beetje van deze twee korte ruststukjes. Het nummer zelf wordt gekenmerkt door nogal aparte krijszang die erg ritualistisch overkomt waarna een lage grunt het vocale departement verder inpalmt, maar de invloed van black metal blijft wel onder het oppervlak sluimeren. In het traagste stuk van de song lijkt de band het spoor zelf even bijster te zijn waardoor ze maar besluiten plotsklaps nog eens een stukje verdorven doodsmetaal in te lassen. Dan rest ons enkel nog het titelnummer, zo wat het meest agressieve nummer op “Exhortation to the impure” daar de volledige eerste helft een dodelijke pandoering geeft die nog blijft nazinderen wanneer Verbum nadien de doom terug laat prevaleren.

Zoals meestal het geval is bij een death/doomplaat vinden we het niet gemakkelijk om de ganse rit aandachtig te blijven luisteren. Ook Verbum heeft hier deels last van; ze doen wel moeite om dynamisch voor de dag te komen maar de allertraagste partijen doen ons instant geeuwen – ook al doen ze ons huis op haar grondvesten daveren – daar het daar steevast aan beklijvend gitaarspel ontbreekt. En de deathmetaluitwasemingen zijn doorgaans nogal abrupt in de songs ingebouwd.

JOKKE: 70/100

Verbum – Exhortation to the impure (Iron Bonehad Productions 2022)
1. Intro
2. Abrahamic sedition
3. Nihil privativum
4. Interlude I
5. Silent oratorium
6. Interlude II
7. Exhortation to the impure
8. Outro