Overal ter wereld schoten de rauwe one-man blackmetalbands de laatste jaren als verrotte paddenstoelen uit de grond, maar de Belgische bodem bleek – op een Zwarte Dood en Altered Heresy na – niet zo vruchtbaar voor dit soort projecten. Tot nu, want in de bossen vlak buiten Leuven is Belhamel ontsproten aan het brein van een eenzaat. In de vorm van “Ceremonie voor den boze” brengt deze Belhamel in eigen beheer zijn debuut uit dat maar liefst op net geen uur afklokt en liefhebbers van de twee genoemde collega’s misschien ook wel kan bekoren.

De acht nummers op deze digitale langspeler kraken en piepen langs alle kanten en vooral in opener “Wraak der Vlaemsche booswichte” werkt dit eerder storend dan dat dit type ‘sound’ bijdraagt aan het grimmige en ondergrondse karakter van deze ketelherrie. Ofwel wennen mijn oren er snel aan maar vanaf “Kettersch zwart metael” lijkt het ambetante gekraak ietwat verdrongen te zijn. Dit nummer is zo old-school als de pest en er vliegen enkele flitsende gitaarsolo’s voorbij, maar vooral het middeleeuws aanvoelende toetsenspel weet te charmeren.

In rockende nummers als “Sacrifice for Satan” of “Heksensüp” valt de invloed van oude-Bathory niet te ontkennen, maar ook een band als het Finse Beherit behoort ongetwijfeld tot de inspiratiebronnen voor Belhamel. “Occult perversions” laat het tempo aanvankelijk de dieperik in zakken voor een portie zwartgeblakerde doom, maar transformeert wat later tot een ziekelijke etterbuil waarbij opnieuw een scheurende solo en bedwelmende toetsenpartij opdoemen.

“Ceremonie voor den boze” bevat in de vorm van “Mathilda, my beloved empress of the serpent“, het titelnummer en het afsluitende ietwat lullig getitelde “666 stars in the sky” ook enkele composities die wat langer uitgevallen zijn. Vooral het op repetitiviteit gestoelde “Mathilda, my beloved empress of the serpent” scoort hier goed. Ook het titelnummer heeft wel zo zijn momenten maar is over de ganse lijn wat te langdradig. Niet iedereen zal in staat zijn om de brutaliteiten en niet aflatende repetitief ratelende drums van de dertien minuten durende hekkensluiter te smaken, en ook mijn nochtans goed getrainde oren hebben het niet zo gemakkelijk om deze hele rit uit te zitten. Iets over halfweg valt de demonische maalstroom plotsklaps stil om enkele tellen later gek genoeg opnieuw in hoogste versnelling verder te denderen (het lijkt daardoor wel of er per ongeluk even op de mute-knop werd gedrukt). Vier minuten voor het einde nemen sacrale orgels het over en krijgen zij het laatste woord, hoewel de dikke laatste minuut uit volledige stilte bestaat.

De (soms maniakale) zang is vrij apart te noemen daar die het midden houdt tussen gescream en een gesproken woordenstroom die soms nogal lukraak over de muziek geplaatst lijkt te zijn. De drums zijn overduidelijk van geprogrammeerde aard en dat durft al eens storend te werken zoals de vreemde hi-hataanslagen aan het begin van “Mathilda, my beloved empress of the serpent” en ook verderop op de plaat passeren er soms ietwat bevreemdende drumaccenten. Een andere kritieke kanttekening is dat de stilte tussen de songs wat aan de lange kant is wat de flow uit het geheel haalt.

U leest het, ondanks dat sommige nummers wel weten overtuigen en we fan zijn van de spaarzaam ingezette toetsen, hebben we ook wel wat opmerkingen op deze eerste worp, maar ongetwijfeld bestaat er wel een publiek voor de stinkende uitwasemingen van Belhamel. “Ceremonie voor den boze” is dan ook enkel bestemd voor zij die hun zwart metael graag ouderwets, vies en vuil hebben en al eens last durven te hebben van gekraak in hun pan. Wel een coole bandnaam en vet logo!

JOKKE: 66/100

Belhamel – Ceremonie voor den boze (Eigen beheer 2021)
1. Wraak der Vlaemsche booswichte
2. Kettersch zwart metael
3. Sacrifice for Satan
4. Mathilda, my beloved empress of the serpent
5. Occult perversions
6. Ceremonie voor den boze
7. Heksensüp
8. 666 stars in the sky