In 1996 richtte V.P.Sorcerer het van een sketchy bandnaam voorziene Stutthof op dat in 2007 ten grave gedragen werd om als Acherontas te herrijzen. Gedurende vijftien jaar, acht langspelers en meerdere kleine releases werkte de band, waarbij esoterie, mystiek, occulte kunsten, rituelen en magie centraal staan, zich op tot één van de vaandeldragers van de tweede golf van Griekse black metal, sterk beïnvloed door de traditionele Helleense sound die op de laatste paar platen aangevuld werd met jaren ’70 rockinvloeden. Anno 2022 breekt voor de ‘Magickal Coven’ de derde en ultieme cyclus van zijn manifestaties aan. Deze laatste reïncarnatie belichaamt zich in de nieuwe uiterlijke vorm van Αχεροντας, waarmee de volgende alchemistische fase voor de Grieken aantreedt.

Het eerste wapenfeit van de heren manifesteert zich onder de noemer “Malocchio – The seven tongues of Δαημων” dat via het Zazen Sounds-label van V.P. Sorcerer het levenslicht aanschouwt. The Coven brengt hulde aan de zeven goden en hun krachten die hen in de loop van de afgelopen decennia hebben geïnspireerd: de vier kroonprinsen van de hel genaamd Lucifer, Leviathan, Belial en Satan, Choronzon, de bewoner van de afgrond, Hekate, een cthonische godin uit de Griekse mythologie en religie verbonden met magie, geesten, de maan en de nacht en tenslotte het mythologische slangwezen Δρακων ofte drákōn, de apotheose van deze plaat.

Wie bekend is met het voorgaande werk van Αχεροντας, weet dat diens black niet alleen inhoudelijk met heel veel occulte grootspraak en Luciferiaanse Magie doorspekt is, maar dat zich dat ook op muzikaal vlak vertaalt naar een luisterspel dat soms Bijbelse proporties aanneemt en als een satanische hoogmis weg luistert. Koorgezangen, diepe proclamerende vocalen, rituele percussie, mystieke ambient, oosters aanvoelend (akoestisch) gitaarspel, … het zijn slechts enkele stijlelementen die V.P. Sorcerer, Hierophant, Saevus H., Indra en sessiedrummer Dothur zich aanmeten om hun boodschap te onderlijnen, waarbij kan meegegeven worden dat de ambientpartijen heel wat minder prominent aanwezig en lang uitgesponnen zijn dan op sommige oudere platen. De meest opmerkelijke passage is die van de Letse zangeres Darja Kazimira die een bezwerende hekserij-achtige toets aan “Belial – The enn of Beliya’al” geeft en wiens stem wat in de buurt van Hekte Zaren (o.a. Adaestuo) komt.

Daarnaast horen we ook veelvuldige mooie en beklijvende gitaarharmonieën terug die aan traditionele heavy metal ontsproten lijken te zijn. Wanneer Αχεροντας op zijn giftigste, vurigste en meest agressieve manier musiceert, kunnen parallellen met het werk van het geweldige Akhlys getrokken worden. Het tempo ligt regelmatig erg hoog, maar Αχεροντας deinst er ook niet voor terug om een mid-tempo kraker als het afsluitende “Δρακων – Αpotheosis” te schrijven.

De zeven composities zitten vernuftig in mekaar met heel wat dynamische spanningsbogen, ingenieuze overgangen en melodieën die je niet onberoerd en onbewogen zullen laten. Het maakt het dan ook aartsmoeilijk om een favoriet uit de acht songs te kiezen daar ze elk hun sterke momenten hebben. Als ik echt moet kiezen ga ik voor het oppermachtige “Choronzon – Webs of alienation“.

Ik durf gerust te stellen dat “Malocchio – The seven tongues of Δαημων” het reeds voortreffelijke voorgaande werk van Acherontas nog weet te overtreffen. Zoals steeds is het duidelijk dat er heel veel tijd, energie, bloed, zweet en tranen in de meticuleuze vormgeving van songs, geluid en artwork is gekropen. Hulde om na al die jaren nog steeds met zulke glorieuze kwaliteit te komen aandraven.

JOKKE: 89/100

Αχεροντας – Malocchio ​-​ The seven tongues of Δαημων (Zazen Sounds 2022)
1. Lucifer – Breath of fire
2. Leviathan – The fervent scales in reverence
3. Belial – The enn of Beliya’al
4. Satan – Exaltation of unbeing
5. Choronzon – Webs of alienation
6. Hecate – Queen of the crossroads
7. Δρακων – Αpotheosis