Wat het woordje “drep” in het Noors betekent, wie eenieder die al wat langer in het blackmetalwereldje meedraait dankzij het geweldige, maar soms wat ondergewaardeerde “Drep de kristne” van Troll, want alle christenen moesten in 1996 volgens Nagash gedood worden. 25 jaar later is het blijkbaar nog steeds stoer om dergelijke zaken te roepen want Djevelkult zweert er op diens derde full-length bij alle goden te doden. De toon is meteen gezet.

Het Noorse kwartet onder aanvoering van Dødsherre Xarim passeerde reeds twee maal eerder op dit portaal: één keer met diens tweede langspeler “Når avgrunnen åpnes” en één keer met een bijdrage aan een driedelige split. In beide gevallen merkten we heel wat parallellen op met landgenoten Tsjuder, maar op deze derde worp is die referentie heel wat minder duidelijk, ook al valt het merendeel van de 33 minuten die “Drep ale guder” inneemt als furieuze en ijskoude Noorse black te bestempelen, weliswaar voorzien van een krachtige, scherpe en hedendaagse productie die dan weer een eigen identiteit mist en Djevelkult haast tot een anonieme grijze massa-band doet vervagen.

Maar gelukkig klonk de band muzikaal gezien nog nooit zo divers. Het openende titelnummer valt zonder veel boe of ba met de deur in huis, maar gooit het tussen de zenuwachtige tremolo’s al snel over een meer rockende boeg. De heldere vocalen in de staart van het nummer geven aan de titelsong nog een heidense toets mee, iets wat herhaald wordt op de afsluiter van de plaat. De gitaarlijnen van “Dødbringer” spuwen heel wat meer venijn uit, maar écht omverblazen doet Djevelkult vooralsnog niet daar er weinig blijft plakken. Vanaf “Den forhatte” begint het tij echter te keren want de heren gooien meer dynamiek in de strijd en doen in de daaropvolgende nummers al eens buurtjeleen bij andere extreme metalgenres om hun Noorse black op te frissen (zo horen we een vleugje thrash in “Den forhatte” en “The life destroyer“). In “I kuldens vold” daalt het tempo drastisch en zorgen een repetitief meanderend clean gitaarriedeltje en een melodieuze leadgitaar voor een mooie opbouw naar het ruigere vervolg van het nummer. Het hieronder te beluisteren “Voidwalker” schiet aangenaam uit de startblokken, maar weet de aandacht niet de volle speelduur vast te houden. Met “Fordømmelse” presenteert Djevelkult ons haast een ballade-achtig nummer dat na verloop van tijd zijn tanden ontbloot en ook de afsluiter zit best goed ineen, hoewel Djevelkult’s nummers over het algemeen niet uitblinken in vernuft of technische hoogstandjes, wat echter niet wilt zeggen dat vellenmepper E. Brye niet imponeert met zijn ritmisch hand- en voetenspel.

Het siert Djevelkult dat ze op hun derde langspeler al eens over de omheining van Noorse melodieuze black gaan piepen om te zien wat er daarachter gebeurt, maar ondanks deze poging, slagen de Noren er niet in om zich uit de grote poule aan subtoppers te friemelen. Daarvoor is de sound zoals reeds aangegeven te generiek en ook de screams van de frontman zijn nergens wereldschokkend. Van mij mocht Djevelkult gerust een paar tandjes rauwer klinken. Het best klinkt deze duivelscult wat mij betreft zelfs wanneer er gas teruggenomen wordt. Maar oordeel vooral zelf!

JOKKE: 73/100

Djevelkult – Drep alle guder (Soulseller Records 2022)
1. Drep alle guder
2. Dødbringer
3. Den forhatte
4. I kuldens vold
5. The life destroyer
6. Voidwalker
7. Fordømmelse
8. Perfect obliterate