Het Nederlandse Wrang beschouwt zich naar eigen zeggen zo’n beetje als een schop in het kruis van de moderne blackmetalscene. Verwacht u op diens tweede langspeler “De vaendrig” (‘De vlag’), opvolger voor het prima debuut “Domstad swart metael“, dan ook niet aan trendy zwartmetaal, maar eerder aan een primitieve insteek waarbij deze keer ook een nog grotere portie rock ’n roll geïnjecteerd wordt. Een band als het Noorse Taake is in songs als het heerlijke old-school-achtige “Afgunst“, “Jachttijd” en “Bestevaer” hierdoor soms niet veraf in de gitaarriffs en atmosferen die neergezet worden. Net zoals Hoest refereert ook Wrang trouwens regelmatig naar diens eigen thuishaven, Utrecht in dit geval, inspecteer de albumhoezen maar eens van dichterbij.

Zanger, gitarist en tekstschrijver Galgenvot’s muzikale hersenspinselen vinden zich gevangen tussen de tegenstrijdige ideeën van pessimisme en hoop. De paradoxale positie van een erkenning van de volslagen zinloosheid van het leven, maar evenzeer koesterend naar een verlangen om te vechten en te overwinnen. De muzikant, die er nog een hele resem andere projecten op nahoudt, heeft een krijszang die relatief goed verstaanbaar is en zet zijn stembanden op een gevarieerde manier in. In het titelnummer roept de man bijvoorbeeld ook met zijn heldere stem, “Jachttijd” bevat enkele bezeten uithalen en in het energieke “Voorwaarts! De nacht roept“, waarin Galgenvot op zang bijgestaan wordt door live-gitarist R. Schmidt, tevens gekend van ondermeer Wesenwille, en Tetelestai-collega Vagevuur, wordt vocaal haast een delirische krankzinnigheid opgezocht.

Nu dienen er bij die primitieve insteek ook wel enkele kanttekeningen geplaatst te worden, want ondanks die vrij traditionele aanpak wordt een voorzichtig experiment links en rechts toch niet geschuwd, maar zo avontuurlijk als op het titelnummer van het debuut gaat het er deze keer niet aan toe. Voorts zitten de composities goed doordacht en dynamisch in mekaar. Het intro van het overwegend mid-tempo gespeelde titelnummer bevat sacrale kerkkoorgezangen en een kerkorgelmelodie, maar Wrang zou Wrang niet zijn als er toch ook niet enkele in salpeterzuur gedrenkte riffs zouden afgevuurd worden. De meest felle en venijnige riffs horen we verder ondermeer in de aftrap van opener “Doodgeslagen onschuld” (dat echter al snel transformeert naar een song vol opzwepende black ’n roll inclusief enkele melodische gitaarleads en subtiele orgelmelodie) en hekkensluiter “Liturgie van zelfhaat” met daartussen een breed amalgaam aan tempo’s en gitaarstructuren dat zich openbaart. Dit zorgt voor voldoende dynamiek en variatie doorheen “De vaendrig“, wat Wrang minder rechtlijnig maakt dan genre- en stadsgenoten Grafjammer, waarmee de heren in 2019 de “Koude gracht, gramme werf” split deelden.

Andere kanttekening bij die primitieve insteek is dat “De vaendrig“, vergeleken met de dunnere en meer ijzige sound van het debuut, dankzij een door JB van der Wal verzorgde mix en mastering een prima krachtige en transparante (eigenlijk best toch ook wel moderne) sound meekreeg, hoewel ik de basdrums van de begenadigde knuppelaar Valr wat te digitaal vind klinken en er hier beter voor een meer organische sound was geopteerd. De basgitaar van nieuwkomer Mercur krijgt bij momenten in “Voorwaarts! De nacht roept” wel voldoende speelruimte.

“De vaendrig” is een ferme blackmetalplaat geworden en een gedegen opvolger voor het al even sterke debuut. De balans tussen het snelle meer rechtlijnige en standaard blackmetalwerk en black ’n roll-passages is prima in evenwicht zodat deze tweede langspeler een kleine drie kwartier lang tot aan het gaatje blijft boeien.

JOKKE: 82/100

Wrang – De vaendrig (Dominance Of Darkness/Tour de Garde 2022)
1. Doodgeslagen onschuld
2. De vaendrig
3. Jachttijd
4. Voorwaarts! De nacht roept
5. Bestevaer
6. Afgunst
7. Liturgie van zelfhaat