Met bijna 30 releases op nog geen drie jaar tijd kan je Wampyric Rites nu niet meteen van luiheid beschuldigen. Die uitgebreide discografie puilt uit van de demo’s, splits, EP’s en singles en herbergde tot voor kort slechts één langspeler, namelijk het debuut “The eternal melancholy of the wampyre” waarover we in 2021 schreven dat het “by far het beste was dat we al gehoord hadden van de Valdivian Pure Raw Underground Black Metal Plague circle.” Benieuwd of Wampyric Rites dit debuut kan overklassen met de nagelnieuwe full-length “The wolves howl to the moon“. Hoe het trio het er op de negen releases die tussen beide langspelers lagen vanaf bracht weet ik niet, wie heeft er immers tijd om zo’n uitgebreide stortvloed aan releases van één en dezelfde band maandelijks te blijven opvolgen? Ik in elk geval niet.

De sound van “The wolves howl to the moon” is wat dieper en gedefinieerder dan deze die op “The eternal melancholy of the wampyre” te horen was. Verwacht je dus niet aan al te schelle of iele lofi geluiden. Het korte instrumentale intermezzo “Amidst the fog of eternity” dat uit melancholische gitaarleads en een sample van een guur windje opgetrokken is, splijt deze 35 minuten durende brok vampyric black metal in quasi twee gelijke delen. De vier andere bovengemiddelde lange zwartmetalen composities staan bol van de op Scandinavische leest geschoeide tweedegolfsblackmetal die fluweelzachte synths niet schuwt, wat meermaals een middeleeuwse touch aan het album geeft en in het afsluitende “Captive in a desolate castle” zelfs voor wat folky accenten zorgt. Schreeuwlelijk Wampyric Strigoi beschikt over een hysterische krijsstem die uit de diepste kerkers en krochten van de Ecuadoriaanse ondergrond komt aangewaaid en gooit af en toe ook wat dieper gegrom in de strijd.

Gitarist/songschrijver Beulenpest heeft goed over de dynamiek nagedacht en wisselt partijen waarin door drummer Eblis Destructor met de grove bijl rechtdoor wordt gehakt af met melodieuze mid-tempo stukken. In het laatste nummer zorgt de vellenmepper voor een meer swingende aanpak terwijl elders dan weer eerder robuust rechttoe rechtaan headbangmateriaal passeert. Vergeleken met de debuutlangspeler ligt het tempo een tikkeltje lager en ook de ongeremde attitude die toen te horen was, lijkt wat te zijn gaan liggen en heeft ruimte gecreëerd voor meer subtiliteit. Grootste verrassing op dat vlak is het net geen tien minuten durende titelnummer dat met adembenemend mooi akoestisch gitaarspel start terwijl we op de achtergrond traditionele percussie en allerhande dierengeluiden horen waardoor we ons haast in de lokale jungle lijken te bevinden. De eigen afkomst wordt op deze manier mooi in de verf gezet. Zodra de wolven huilen slaat de toon echter om richting pure black metal die halfweg meer rockende paden bewandelt.

Ondertussen is Gryftigæn’s “Fehunðyrdauðr” onze nieuwe favoriet van de Pure Raw Underground Black Metal Plague circle geworden, maar Wampyric Rites weet wederom te bevestigen op “The wolves howl to the moon” die best veel variatie en subtiliteiten laat horen voor het vampyric blackmetalgenre. De band houdt er trouwens nog een ander clubje op na getiteld het “Old True Dungeon Synth Committee” maar pure dungeon synth horen we op deze tweede langspeler niet terug. Veel spul uit deze Latijns-Amerikaanse contreien wordt door het Litouwse Inferna Profundus Records uitgebracht, maar dit album is te scoren via het Portugese Signal Rex, net als releases van andere clubleden Winterstorm en Ründgard.

JOKKE: 82/100

Wampyric Rites – The wolves howl to the moon (Signal Rex 2022)
1. The ancient tyrant returns from the deep grave
2. Rites under the fullmoon
3. Amidst the fog of eternity
4. The wolves howl to the moon
5. Captive in a desolate castle