Qua keihard werken kan menige band nog een puntje zuigen aan Theotoxin: vier langspelers in vijf jaar, doe het hen maar eens na. Mijn kennismaking dateert van de vorige plaat “Fragment: Erhabenheit”, wat ik een leuke, zij het nogal doorbeukende plaat vond die niet aan de vergelijking met Belphegor kon ontkomen… een iets minder maniakale versie dan wel, zonder klaarkomende nonnen. Op deze plaat gooit men het roer niet noemenswaardig om. Theotoxin is nog altijd een band die heel goed weet hoe ze moeten rammen. Luistert u bijvoorbeeld eens naar het begin van “After thousands of years”, een stukje razende black metal waarbij Euronymous zich goedkeurend omdraait in zijn graf (nou ja, minus de smaakvolle achtergrondtoetsjes). Het wordt, iets verder in dezelfde song, echter ook duidelijk dat men heel goed naar “The satanist” van Behemoth geluisterd heeft, waardoor “Fragment: Totenruhe” bij momenten een heel stuk epischer en zelfs ernstiger klinkt dan zijn voorganger, een verandering die ik zeer kan smaken.

Toegegeven, na de eerste paar luisterbeurten bleef ik achter met bitter weinig notities behalve dan het bovenstaande. Een moderne black-/deathmetalplaat, tja, zo zijn er de laatste paar jaar wel meer en op zich stijgt Theotoxin niet direct uit boven het middenveld. Dat de heren hun instrumenten beheersen, wel, ik mag het hopen. En inderdaad speelt Flo Musil als drummer net een klasse hoger – de drumtrack van “World, burn for us” zou voldoende moeten zijn om u daarvan te overtuigen. Niettemin blijft het zoeken naar redenen waarom ik Theotoxin zomaar even beter zou moeten vinden dan de laatste Nordjevel, wat ook een heel goed geproduceerde metalplaat is waar je weinig op kunt aanmerken, behalve dan dat ze uiteindelijk wat zielloos klinkt. Als voorbeeld kan de cover van Marduk’s “Frontschwein” dienen, die als afsluiter op de plaat staat: daar valt technisch niks op aan te merken maar het komt neer op ‘een song naspelen’.

Mensen die niet genoeg kunnen krijgen van de hierboven opgenoemde bands zullen zich hier absoluut geen buil aan vallen, maar ik blijf een beetje achter met hetzelfde gevoel als ik had bij mijn recensie van Asgrauw: dit is een uitstekend product, de bandleden spelen goed samen en doen dat op een heel hoog niveau. Men gelooft duidelijk ook zelf in wat men aan het doen is. Alleen voegt het niets nieuws toe aan hetgeen er al is. Indien Theotoxin deze plaat niet maakte zouden we niet direct iets gemist hebben. Of eerder, niks gemist hebben dat niet ergens anders te vinden viel en dat is altijd jammer. Al blijf ik ervan overtuigd dat Theotoxin het wel in zich heeft. Het einde van “Catastrophe in flesh” en de laatste momenten van het titelnummer tonen dat de band wel degelijk andere emoties aankan dan ‘episch’ en ‘beuken’. Ook “Towards the chasm”, in mijn oren één van de beste songs die de plaat bevat bewijst in zijn eerste twee minuten dat men een stevige pot dreigende metal kan spelen zonder direct in lichtsnelheid te vervallen. Wie dit eens voor zichzelf wil bekijken, met bijhorende liveshow kan dat op 28 november in De Kreun, samen met Whoredom Rife en Archgoat.

Kortom, een gemengde recensie: ik hoor Theotoxin graag bezig maar kan niet ontkennen dat ik na een song of drie, vier mijn aandacht voel verslappen omdat het allemaal te bekend aanvoelt en de band er niet in slaagt zichzelf te injecteren in hun muziek. Misschien is dat het: mocht je een AI de opdracht geven om dit soort muziek te spelen, dan komt hij hiermee tevoorschijn. Toch heb ik goede hoop voor hun volgende plaat, indien de band zijn eigen smoel zou kunnen verwerken in zijn invloeden hebben we binnen een jaar een beer van een plaat liggen die de concurrentie op een hoopje veegt.

BERT: 78/100

Theotoxin – Fragment: Totenruhe (AOP 2022)
1. World, burn for us
2. Catastrophe in flesh
3. Towards the chasm
4. Demise of the gilded age
5. After thousand of years
6. Perennial lunacy
7. …Of rapture and disolution
8. Totenruhe
9. Frontschwein (Marduk cover)