Werwolf Records moge dan wel een label zijn dat niet 100% zuiver op de graat is, naar mijn bescheiden mening slaagt labelbaas Lauri Penttilä (o.a. Satanic Warmaster) er de laatste jaren wel in om de beste pareltjes qua Finse black metal op te snorren getuige machtige releases van ondermeer Vargrav, Chamber Of Unlight, Embryonic Slumber, Warmoon Lord, Mooncitadel en ook dit Ymir dat met “Aeons of sorrow” aan zijn tweede full-length is toegekomen. Die verschijnt trouwens vrij snel na het knappe self-titled debuut van twee jaar geleden, zeker als je weet dat de band al sinds 1998 doorheen de besneeuwde Finse landschappen skiet maar in heel de periode tot aan het volwaardige debuut niet verder dan twee demo’s (één in 1998 en één in 2006) is geraakt. Eén van de oorzaken voor die beperkte output is dat zanger/gitarist Vrasjarn en drummer Lord Sargofagian het in die periode veel te druk hadden met al hun nevenactiviteiten met o.a. Profetus, Baptism, Horna en Behexen. Daar waar “Ymir” door Vrasjarn en enkele gastmuzikanten werd ingespeeld is “Aeons of sorrow” meer het resultaat van een volwaardige band, daar de enige overgebleven oprichter een volledig nieuwe line-up samenstelde die bestaat uit zanger Corvus (o.a. ex-Horna), drummer VnoM (o.a. Horna, True Black Dawn en Warmoon Lord), bassist Syphon (o.a. True Black Dawn) en toetsenist Agathul (o.a. Tyranny).
Met deze vernieuwde equipe duikt Ymir nog verder de duistere jaren ’90 in om ons op een stevige portie ijskoud zwartmetaal te trakteren waarbij kastelen, zwaarden, maliënkolders, sneeuwstormen, stalactieten en stalagmieten slechts enkele associaties zijn die we instant maken. “Aeons of sorrow” is opgenomen in echte analoge audio (AAA) wat betekent dat er geen enkele digitale conversie werd gedaan bij de audio-overdracht. Wat je krijgt is dus het rauwe, onbewerkte geluid dat rechtstreeks van het mengpaneel afkomstig is. Net zoals vroeger, toen je het geluid van echte bandopnames kon horen in de geweldige blackmetalalbums van weleer. Deze manier van werken waarbij alle analoge formaten zoals tape en vinyl rechtstreeks vanaf de eigenlijke studiospoelen worden geproduceerd, is deze dagen erg zeldzaam geworden. Eerlijk gezegd was ik van de wat meer snedige en ijzige productie die hiervan het resultaat is in eerste instantie niet zo’n fan, maar nu “Aeons of sorrow” al meer dan een maand lang heeft kunnen inwerken, ben ik er al erg gewend aan geraakt (maar toch prefereer ik de meer mystieke sound van de voorganger).
Ook de striemende vocalen van Corvus zijn scherper dan het krijswerk van Vrasjarn dat op “Ymir” meer één geheel vormde met de muziek; sporadisch neemt de zang ook een heldere verhalende vorm aan. Voorts ligt de nadruk deze keer nog meer op majestueuze gitaarmelodieën en duister kosmisch synthwerk zoals het outro dat zo op Dimmu’s “For all tid” had kunnen prijken (hoewel de toetsen nog steeds eerder ondersteunend te noemen zijn in plaats van Ymir een symfonisch label aan te meten), en is er misschien net wat meer nuance in de zes volwaardige composities geslopen. Het tempo is doorgaans gezwind te noemen maar ook mid-tempo werk in de vorm van bijvoorbeeld “Storm of shadows” of “Nightwinds” ontbreekt niet.
De temperaturen mogen deze tijd van het jaar dan wel als abnormaal hoog beschouwd worden, “Aeons of sorrow” door je speakers laten knallen resulteert haast instant in een ijzige wind die doorheen je living raast. Wederom een knappe worp vol vintage black metal van Ymir dus, hoewel de voorganger net niet overklast wordt en ook de hoes van onze landgenoot Kris Verwimp ons net wat minder aanspreekt dan een cover waarop een gecorpspaint individu met bijl en cape doorheen een besneeuwd bos waart.
JOKKE: 82/100
Ymir – Aeons of sorrow (Werwolf Records 2022)
1. Woods of my past (Aeons of sorrow pt. 1)
2. Pagan swords (Aeons of sorrow pt. 2)
3. Storm of shadows
4. The pale ghost of north
5. Witches
6. Nightwinds
7. Outro
Addergebroed 