Ulthar is, voor de oningewijden onder ons, een gemoedelijk en haast pittoresk stadje waar viervoeters met scherpe oren en gele ogen de plak zwaaien, rechtstreeks afkomstig uit de vermaarde wereld van H.P. Lovecraft. De band in kwestie heeft overduidelijk een voorliefde voor alles wat dichtbij kosmische horror komt, veel verder hoeven we wat etymologie betreft niet te zoeken. Het drietal, afkomstig uit verschillende deelstaten van de Verenigde Staten en bestaande uit leden van bands als Tombs, Extremity, Mutilation Rites, Vastum en Mastery had het na een demo, twee langspelers en een compilatiealbum klaarblijkelijk gehad met conventionele releases: plots staan ze voor de deur met een dubbel full-length, twee aparte en volwaardige platen die alsnog een en dezelfde zijn. Tijdens de eerste noten van “Cosmovore”, de eerste langspeler uit 2018, was de zaak wat mij betrof al meteen geklaard: kosmische black/death metal, rauw maar geslepen, technisch maar nietsontziend, regelrecht in de roos. De plaat is lang blijven hangen, wat mogelijks deels mee verantwoordelijk was voor de lichte teleurstelling (of desinteresse?) bij opvolger “Providence” – een zeer gedegen maar toch iets te snel vergeten plak van gelijkaardige ofschoon iets strakkere en cleaner geproducete black-/deathcrossoverrazernij.

Drie jaar later komen ze, wederom via het geniale 20 Buck Spin, met “Anthronomicon” en “Helionomicon” – een ambitieuze uiting van creativiteit, wellicht mede mogelijk gemaakt door twee jaar onheilspellende globale pandemie, in ieder geval voorzien van eindeloze lagen niet te versmaden – haast virtuoze – gitaar, complexe en op een eigenwijze manier opbouwende composities en doorspekt met een genadeloze brutaliteit die, in tegenstelling tot het leeuwendeel aan tech of brutal deathmetalbands, sluimert, broeit en schuilt tot hij zichzelf openbaart en alles in zijn omgeving bij wijze van achteloze collaterale schade aan stukken rijt. De platen rollen en beuken en knallen aan één stuk door – blastbeats, tremolo en buzzsaw riffs tekenen bijna voor de volledige speelduur van beide langspelers present – wat vaak voor heel erg groovende passages en soms vernuftig verstopte, aanstekelijke riffs zorgt. Zo sleurt Ulthar je mee tot duizelingwekkende hoogtes en voor meerdere eeuwigheden in duisternis omwonden dieptes, allemaal verpakt in een ontzettend alienesque jas van thrash, death, black, en veel meer. “Anthronomicon” is de meer klassieke plaat van de twee, die zich via acht nummers een weg baant door het universum, zoekende naar een door ons nog niet via woorden te definiëren manifestatie. “Helionomicon” daarentegen speelt op twee nummers van elk rond de twintig minuten uit. Met deze aanpak doet die laatste aanvankelijk denken aan het geniale Qrixkuor, maar verder zijn er qua stijl niet al te veel overeenkomsten: Ulthar kiest hier voor uitgesponnen en opzwepende saga’s voorzien van vlammende gitaarsolo’s en progressieve structuren die we veelal aan andere subgenres zouden linken, ook al passen ze perfect thuis in het ambitieuze etaleren van sonisch geweld dat op “Helionomicon” de revue passeert. Brutale crescendo’s worden weggewoven onder barrages van geluid, om naar het einde van het nummer toe terug in vol ornaat los te barsten, afgemaakt door op synth en ambient geschoolde outro’s.

Omwille van de technische aard van deze platen is het aan te raden ze aan meerdere luisterbeurten te onderwerpen alvorens een waardeoordeel te vellen. Op bepaalde momenten dreigt nu eenmaal de aandacht te wanen omdat er, hoe je het ook draait of keert, zoveel tegelijkertijd blijft gebeuren – iets waar “Anthronomicon”, omwille van zijn meer klassieke aanpak, minder last van heeft. Eens er genoeg geniepige oorwurmen zijn blijven hangen, bloeien de andere delen van de platen echter open en komt de hele ervaring stelselmatig anders over. 

In een realiteit waar we de vorige jaren overspoeld zijn geweest door kwalitatief geweld is een dergelijke dubbele release moeilijk: er is maar zoveel tijd in een dag, en er komen nog steeds meer goeie platen uit dan er uren in een dag zitten om ze deftig te beluisteren. Wie de ruimte wil laten om Ulthar helemaal tot recht te doen komen, gaat er zeker geen spijt van hebben. Voor de meer gehaaste luisteraars onder ons, zitten er alsnog genoeg voortreffelijke riffs in deze twee uitingen om je te converteren tot hun fanbase. Sterk aanbevolen releases. 

Ulthar – Anthronomicon (20 Buck Spin 2023)
1. Cephalophore  
2. Fractional fortresses
3. Saccades
4. Flesh propulsion
5. Astranumeral octave chants
6. Coagulation of forms
7. Larynx plateau
8. Cultus quadrivium

JULES: 84/100

Ulthar – Helionomicon (20 Buck Spin 2023)
1. Helionomicon  
2. Anthronomicon

JULES: 86/100