Darkthrone en vooral diens onheilige trilogie uit de periode 1992-1994 vormen vermoedelijk de grootste blauwdruk voor het wereldwijde legioen blackmetalbands. Ook het Finse Arnaut Pavle en diens zwartmetaal hebben duidelijk goed naar Fenriz en Nocturno Culto’s muziek geluisterd, hoewel ook latere albums uit de punky/black ’n rollperiode van Darkthrone hun weerslag hebben op “Transylvanian glare“, de tweede langspeler van de Fin(nen?) en opvolger voor het prima self-titled debuut dat in 2019 via Amor Fati Productions verscheen.

Veel is er niet over deze geheimzinnige band geweten behalve het feit dat de bandnaam verwijst naar een Servische hajduk (militiesoldaat) waarover wordt verteld dat hij na zijn dood in ca 1726 in een vampier veranderde waarop er een soort van vampierenepidemie losbrak waarbij minstens 16 mensen in zijn geboortedorp in Servië om het leven kwamen. De vleermuizen op de cover van de hand van H. V. Lyngdal (o.a. Wormlust) en de albumtitel van deze tweede full-length wijzen ook in de richting van de vampierenthematiek. Maar verwacht je nou niet aan romantisch puberaal vampierengedoe.

De kettingzaaggitaarsound van opener “Come curses” klinkt instant herkenbaar en we voelen ons dan ook snel op ons gemak bij de rechttoe-rechtaan aanpak van Arnaut Pavle. In een klein half uur worden er negen songs doorgejaagd die eerder aan de compacte kant zijn en van overtollig vet ontdaan zijn, hoewel occasionele gitaarleads zoals in “With sulphur carriage“, het catchy “Judgement from below“, de epische instrumentale afsluiter “On a shrine of rats“, waarin een gitaarsolo zowat het hele nummer lang doorgaat, of het titelnummer de boel wel links en rechts opfleuren. De riff staat absoluut centraal in de aanpak van de band, of het nu snedige en vlijmscherpe tremelo’s zijn, catchy melodieuze hooks of eerder punkgeïnfuseerde of thrashy opzwepende melodieën. Meermaals moet ik de neiging onderdrukken om luidkeels “In the shadow of the horns!!!” te roepen.

“Baptized in Jesus piss” is zo’n goddeloze banger die in een live situatie een kleine zweterige en rokerige zaal met gemak in vuur en vlam zou zetten. Ook de basgitaar mag lekker ranzig meeknorren op de swingende ritmes en recht door zee blastbeats die de drummer uit zijn mouw schudt, hoewel een song als het melodieuze “Final descent” aanvankelijk dan weer eerder doomy, slepend en mid-tempo te noemen valt, hoewel het nummer uiteindelijk ook in een black/thrashwoestenij uitmondt. Voeg aan deze aanstekelijke en intense muzikale basis nog de verraderlijke vocalen van de zanger toe en je hebt alle ingrediënten voor een explosieve blackmetalcocktail die fans van Darkthrone, oude Craft of why not Katharsis zou moeten kunnen bekoren. Hulde ook aan Jacob Buczarski (o.a. Mare Cognitum) voor de knallende, maar organische productie.

De originaliteitsprijs gaat Arnaut Pavle nooit of te nimmer winnen, maar als dat albums als “Transylvanian glare” of de eveneens sterke voorganger oplevert, is er geen haan die hier naar kraait. “Transylvanian glare” is een plaat die het motto “no fun, no mosh, no core” opgespeld krijgt en waarvan er anno 2023 gewoon veel te weinig gemaakt worden.

JOKKE: 88/100

Arnaut Pavle – Transylvanian glare (Amor Fati Productions/Mystískaos 2023)
1. Come curses
2. Viperblood transfusion
3. With sulphur carriage
4. Baptized in Jesus piss
5. Transylvanian glare
6. Final descent
7. Judgement from below
8. Call from the void
9. On a shrine of rats