Niet alleen qua thematiek, maar zeker ook qua muzikale output passen het Finse Ancestors Blood en Heimdalls Wacht uit Duitsland bij elkaar zoals Odin en Frigg. Het werd dan ook hoog tijd dat de alliantie die ze jaren geleden smeedden nu eindelijk zijn vruchten afwerpt in de vorm van een split. Deze release vormt tevens voor beide bands het afsluiten van een bepaald hoofdstuk. Wat Heimdalls Wacht betreft zijn de twee songs die zij aanleveren de laatste waarop zanger Skjeld (Pestnebel, ex-Nyktalgia) te horen is. Binnenkort vernemen we wie de fakkel van hem overneemt. Voor de Finnen is deze split nog drastischer want na dik twee decennia geven ze de pijp aan Maarten.

De drie composities die het kwartet aanleverde en die hun typerende epische en bombastische sound laten horen, krijgen daardoor nog een extra emotionele en melancholische lading mee. De nadruk ligt bij Ancestors Blood ook erg hard op het synthwerk, dat de ene keer strijdvaardig klinkt zoals op Bathory’s “Hammerheart” en dan weer eerder bij de betoverende wereld van Summoning aanleunt. Doordat de toetsen de overhand nemen worden de ruwe randjes van het gitaarwerk afgeschuurd waardoor het geheel goed in het gehoor ligt, maar voor sommigen misschien wat aan agressiviteit mist. Ancestors Blood is verre van een innovatieve band en voor complexe songstructuren ben je bij en eveneens aan het verkeerde adres. De Finnen maken gewoon goeie muziek volgens beproefde en goedgekeurde concepten. Dat de band een goed oor voor melodie heeft, maken de meeslepende toetsenpartijen duidelijk, maar opener “Cuse of the evil eyes” wordt door zanger/gitarist Raud ook met een mooie gitaarlead afgesloten. Ook het wat snellere “Kaukainen muisto (Distant memory)” bevat een solo die verrassend genoeg al vrij snel in de compositie passeert. Halfweg valt de heidense black metal stil voor een bijna zeemzoet interludium waarin de avontuurlijke baslijnen van Thorgaunt beter doorschemeren, waarna de gitaren terug opgepikt worden en we wederom een Bathoresque gitaarmelodie voor de kiezen krijgen. Het gitaarspel mag dan grimmig bedoeld zijn, toch kronkelen ze grotendeels doorheen de glorieuze melodieën van de keyboards. Middels het melancholische piano- en synthoutro “Ave atque vale” valt het doek over deze Finse band. Heil en tot ziens!

Heimdalls Wacht neemt de fakkel over en leverde ​​twee nummers aan die in de stijl van het laatste album “Geisterseher“, uit 2016 alweer, liggen, maar wel met een grimmigere en meer grofkorrelige sound en productie. Droevige, aan oude Katatonia en Forgotten Tomb refererende melodieuze leads meanderen door het mid-tempo heidense zwartmetaal van “Panpsychismus” terwijl Skjeld in zijn moedertaal de ziel uit zijn lijf kermt en kreunt. Een aanstekelijk helder stuk koorzang vormt een wederkerend chorus, waarna Heimdalls Wacht vervolgens een Satyricon-achtig rockend stukje inlast. Die rockende insteek wordt verder doorgetrokken in de aanloop van “Das weiße Rauschen der Zeit“, hoewel de band hier wat harder van leer trekt. Al snel maakt de woede echter wederom plaats voor melancholische en weemoedige gitaarmelodieën met een hoge beklijvende factor. Heimdalls Wacht kiest niet voor standaard songstructuren en probeert de luisteraar regelmatig op het verkeerde been te zetten door voor onverwachte songwendingen te kiezen.

Geslaagde split voor liefhebbers van melodieuze pagan black metal die niet al te vervaarlijk klinkt. Ancestors Blood houdt het dus spijtiggenoeg voor bekeken, maar de twee nummers van Heimdalls Wacht mag je bij deze als de voorbode van een nieuwe full-length beschouwen.

JOKKE: 81/100 (Ancestors Blood: 80/100; Heimdalls Wacht: 82/100)

Ancestors Blood/Heimdalls Wacht – Split (Heidens Hart Records 2023)
1. Ancestors Blood – Curse of the evil eyes
2. Ancestors Blood – Kaukainen muisto (Distant memory)
3. Ancestors Blood – Ave atque vale
4. Heimdalls Wacht – Panpsychismus
5. Heimdalls Wacht – Das weiße Rauschen der Zeit