Op acht jaar tijd zijn de Limburgse bokkenrijders van Rituals Of The Dead Hand tot een gevestigde waarde in onze vaderlandse metalscene uitgegroeid. Daar waar Lykaios (zang/gitaar/fx) en Isangrim (drums) ten tijde van het debuut “Bloodoath” (2018) twijfelden of ze Rituals Of The Dead Hand wel naar het podium zouden nemen, werd dat echter al gauw een feit zodra bassist Beleth ingelijfd werd. Als driekoppig monster werd opvolger “With hoof and horn” (2021) op de mensheid losgelaten en werden tal van podia bestormd. Wat daarbij opviel was dat de Limburgers, naast regelmatig enkele goedgeplaatste covers van bv. Darkthrone of Marduk op het publiek af te vuren, op het podium wat vuiler en ruwer voor de dag komen, daar waar op plaat alles meticuleus uitgekiend en ingespeeld werd. Het klopte allemaal wat te goed, waardoor het al eens minder spannend durfde te worden.

Het doet daarom deugd te horen dat de sound op de derde worp “The wretched and the vile“, tevens eerste release onder de vleugels van Immortal Frost Productions, heel wat ruiger en zompiger (ook wel wat doffer) uit de zwartgeblakerde verf komt, hetgeen een sepulchraal deathmetalaura aan de composities toevoegt, zeker wanneer het tempo de hoogte ingaat. Op beide vorige releases stond er telkens één song waarin de deathdoom met een zwart randje ingeruild werd voor uptempo werk, maar nu is er doorheen de zes stuks tellende tracklist veel meer snel materiaal te horen. Zo is het al prijs bij het tweede nummer “Wij, hoeren van Lucifer” waarin, na een sludgy Amenra-achtige openingsrif, naar de diepste krochten van de hel en de vochtigste cryptes van Limburg afgedaald wordt voor een stevige portie doodsmetaal met onwelriekende grafdampen. Ook opvolger “Ius cruentationis” laat de doomregionen aanvankelijk achterwege en dendert op de kadans van rollende dubbele basdrums uit de boxen. Doorheen diens gitaarmelodieën waait een subtiel ritualistisch en oosters windje, zeker wanneer het tempo dan toch wat daalt. “De Gnijdige” uit zich bij momenten als onvervalst Zweeds doodsmetaal, een onverwacht bommetje waarin Isangrims voetenwerk zwaar op de proef gesteld wordt. Ook in afsluiter “Stigma diabolicum” deinzen de heren er niet voor terug om gezwind uit de hoek te komen.

Toch koos het trio ervoor om, net als op de voorganger, met een doomy compositie te starten waarin het kwaad als een etterpuist onder het vel blijft broeden en nooit echt tot een eruptie van bloed en pus komt. Die ingehoudenheid trof je vooral in de trage en langere songs op voorgaand plaatwerk aan, en ook nu weer in deze opener die op negen minuten afklokt. Zelden blijven deze epische composities de volle rit boeien. Maar dat euvel wordt verderop op de plaat van de baan geruimd, want de navolgende nummers werden allemaal wat compacter gehouden, met uitzondering van “Mayhem and the goat” dat ook nog meer dan zeven minuten inneemt. Maar dit is dan wel weer een vurige en intense compositie geworden met zelfs wat punky invloeden in het hakkende drumwerk en enkele intrigerende gitaarriedeltjes en duidelijk hoorbare basloopjes. Door met voldoende variatie en dynamiek te werken, blijven we hier wel de volle rit aan onze stoel gekluisterd zitten. Net als “De Gnijdige” wordt dit nummer door sessiegitarist Vincent Noben (Hell City, ex-Mordkaul) met een solo opgefleurd en ook subtiele elektronische accenten en details vormen in quasi elk nummer een additionele verrijking van de sound.

Een andere wijziging die opvalt is dat er na twee platen die volledig aan de bokkenrijders gewijd werden, nu ook andere lokale mythen en legendes door tekstschrijvers Beleth en Isangrim verkend worden. Zo lezen we ondermeer het verhaal van de Gnijdige, een oud wijf en heks met kromme rug en vingers die in een zwarte kat kon veranderen. Verder passeren er ook nog hoeren, duivelaanbidders, gouwdieven, hellevegen, knevelaars, nachtdieven en opgegraven wedergangers. Door heel wat (oud)-Nederlandse tekstregels in de Engelstalige lyrics te verweven, komt die lokale verbondenheid mooi tot uiting.

Ondanks het minder geslaagde openingsnummer heeft Rituals Of The Dead Hand met “The wretched and the vile” haar beste plaat tot hiertoe afgeleverd. De vettigere sound die heel wat meer naar atmosferisch doodsmetaal doorslaat en de ietwat compactere nummers pakken samen met het doorgaans snellere tempo erg goed uit. De komende maanden zal Rituals Of The Dead Hand op heel wat binnen- en buitenlandse podia te aanschouwen zijn. Zo staat het trio komende zaterdag samen met Inferno, Heinous, Infernal Angels en Nether op Hagelant Fest. Gaat dat zien!

JOKKE: 83/100

Rituals Of The Dead Hand – The wretched and the vile (Immortal Frost Productions 2024)
1. The restless doomed
2. Wij, hoeren van Lucifer
3. Ius cruentationis
4. Mayhem and the goat
5. De Gnijdige
6. Stigma diabolicum