Daar is Merrimack, één van de langstlopende nog actieve blackmetalbands van bij onze zuiderburen, weer. Nieuw plaatwerk van deze Parijzenaars is altijd heugelijk nieuws daar dit vijfkoppig monster niet om de haverklap releases uitschijt. Zo is het nagelnieuwe “Of grace and gravity” wel reeds langspeler nummer zes, maar dat is nu niet zo overdreven veel voor een carrière van drie decennia. Het sterke “Omegaphilia” ligt ondertussen zelfs zeven jaar achter ons. Wat vliegt de tijd!

Ondanks het feit dat we zeven jaar verder zijn is Merrimack’s line-up er zonder kleerscheuren vanaf gekomen wat maakt dat de bezetting reeds stabiel is sinds “The acausal mass” uit 2012. Dat zorgt ervoor dat de heren erg goed op elkaar ingespeeld zijn. Merrimack kan gecatalogiseerd worden als extreme blackmetaltraditionalisten die worden gedreven door een brandend verlangen om hun vaardigheden aan te scherpen en het streven om hun kunst tot in de perfectie te brengen (met de stijlvolle en intrigerende videoclip van het hieronder te beluisteren openingsnummer “Sulphurean synods” als mooi toonvoorbeeld). Drumbeest Blastum, die duidelijk meer dan twee cymbalen aan zijn drumkit heeft hangen, is daarbij trouwens van onschatbare waarde want die man houdt de touwtjes ritmisch gezien enorm strak in handen en wisselt met het schijnbaar grootste gemak gematigde passages af met ongebreidelde blastfurie. In die dynamiek en de, regelmatig zelfs onverwachte, songwendingen ligt één van de grote sterktes van Merrimack. Zelfs een quasi instrumentaal nummer zoals afsluiter “Embalmer’s wine” wordt tot een goed – en zelfs mooi – einde gebracht.

Doorheen de jaren kropen er heel wat Watain-invloeden in de sound van Merrimack, dat kan en mag niet ontkend worden, maar toch mogen we de heren niet als een ongeïnspireerde of klakkeloze kopie van de Zweden afschrijven. Want hoe hard ze soms ook van leer trekken tegen het geloof en met hun esthetisch blackmetalterrorisme alle heilige huisjes omver blazen, vele songs breken op een bepaald moment volledig open waarbij de gitaristentandem Peversifier (het enige overgebleven stichtend lid) en A.K. mag laten zien ook over een gevoelige kant en een goed oor voor melodie te beschikken. Ik heb dan ook de indruk dat de extremen nog nooit zo ver uit mekaar hebben gelegen als op “Of grace and gravity” wat maakt dat dit een bijzonder aangename trip geworden is. Zwelgende gitaren en hypnotiserende blastpassages botsen met zwaartekrachtgebonden atomen in een onbewuste occlusie. Doordat er heel wat gebeurt in de composities duurde het ook wel even alvorens de songs volledig klikten en we dit raadselachtige meesterschap konden doorgronden. Met de volle aandacht luisteren is echt wel een must voor de black metal van Merrimack.

Eens je je overgeeft aan het zwavelachtige gefluister van zanger Vestal dat door dit zwartgeblakerde meesterwerk weerklinkt, heb je er een erg genietbare blackmetalschijf bij. Toeslaan als je wel kunt genieten van het werk van een Watain, Valkyrja of Chaos Invocation.

JOKKE: 87/100

Merrimack – Of grace and gravity (Season Of Mist 2024)
1. Sulphurean synods
2. Sublunar despondency
3. Dead and distant clamors
4. Wounds that heal
5. Starving crowns
6. Under the aimless spheres
7. Embalmer’s wine