Solfatare is een blackmetalformatie met het Belgian hellhole Brussel als doopvont. Hoewel er geen vulkanische activiteit in onze contreien heerst werd inspiratie voor de bandnaam gevonden bij een soort vulkanische rook die rijk is aan zwavel. Deze naam vindt zijn oorsprong in een specifieke vulkaan in de Flegreïsche velden in Italië. Volgens de oude Romeinen was dit een mythologische toegang tot de onderwereld. De recente vulkanische activiteit in dit gebied, die al eeuwenlang sluimert, baart de wetenschappelijke gemeenschap zorgen. Een mogelijke uitbarsting zou namelijk heel Europa in duisternis en verlatenheid kunnen storten. Een thematiek die als gegoten past bij muzikanten die een stevig en duister potje zwartmetaal op de gedoemde mensheid willen loslaten.

Bij vulkanen denken we naast Italië ook aan IJsland. Stilistisch gezien waaien er doorheen de black metal van dit trio heel wat zwavelwinden die regelmatig doen denken aan enkele IJslandse grootmeesters, met een naam als Sinmara het meest exemplarisch zijnde. Naast de glorieuze harmoniën en viscerale riffs die hun oorsprong vinden in de klassieke black metal van de tweede golf zitten er namelijk ook de nodige dissonanten en cleane gitaarlijntjes in het bandgeluid vervat, echter zonder dat het een verstikkende doolhof wordt waaruit geen ontsnappen meer mogelijk lijkt. Solfatare heeft wat dat betreft een goede balans weten vinden tussen felle agressie met een spookachtige atmosfeer en melodieuze elementen die als herkenningspunten dienen. De songs hebben een speelduur tussen vijf en negen minuten en zitten allesbehalve lineair in mekaar, echter zonder dat je zoals gezegd het noorden kwijtraakt. Klasse composities als “D’hommes et d’isoptères” en het met een eb-en-vloed-dynamiek spelende “Du deuil affairé” illustreren dit mooi. “Ozymandias” is nog zo’n sterk nummer met een uitstekende flow en spanningsboog.

Deze debuutplaat en opvolger voor de veelbelovende “Prémices” demo uit 2019 draagt de toepasselijke titel “Asservis par l’espoir“, wat zo veel betekent als ‘door hoop tot slaaf gemaakt’ en biedt een rauwe introspectie en persoonlijke reflectie op ons menselijke bestaan. De innerlijke onrust, inherent aan het leven, is wat Solfatare wil overbrengen met hun muziek en waar het ook glansrijk in slaagt. De zes composities barsten van het kolkende magma en het vuur van frustratie dat op het punt staat uit te barsten. Tussen poëtische verhevenheid en absolute wanhoop omarmt Solfatare uitdagend het absurde en gebruikt de band Franse poëzie als wapen van absolute lyriek, in een poging onze kwelling te verfraaien. Doordat er in het Frans gezongen wordt, is de link met de scene van onze zuiderburen ook snel gemaakt, zeker daar er sowieso al de nodige muzikale kruisbestuiving is met de aanpak van vele IJslanders. Het timbre van de krijsstem is aan de hese kant en hoewel er tenminste één dame in de line-up terug te vinden is, zijn we niet zeker of de bevlogen en emotioneel beladen screams en veel fluistervocalen aan haar toe te schrijven zijn. Sommige crispy melodielijnen zoals bijvoorbeeld te horen in “Sous des cieux absents” knipogen tenslotte al eens naar het geniale Mgła, waardoor jullie nu een goed idee zouden moeten hebben over de invloeden van Solfatare.

Als Brusselse blackmetalband is het de dag van vandaag niet zo gek dat je in de Black Out Studio van Jeremy Bézier (Emptiness, Ex-Enthroned) belandt die “Asservis par l’espoir” een geluid meegaf dat dicht tegen enkele producties van Stephen Lockhart en zijn Studio Emissary aanschurkt. Hoewel het overduidelijk is waar het trio de muzikale mosterd is gaan halen, resulteerde dat in het geval van deze debuutplaat wel in een sterk visitekaartje van alweer een erg sterke speler in ons kleine Belgenlandje.

JOKKE: 85/100

Solfatare – Asservis par l’espoir (Signal Rex 2025)
1. Des monarques anhédoniques
2. D’hommes et d’isoptères
3. Du deuil affairé
4. Ozymandias
5. Sous des cieux absents
6. Quand ton cerveau te surine le crâne