“Sacrosanct demonopathy” klinkt als een albumtitel die je eerder zou verwachten van een bestiale warmetalband, maar toch is het de doopnaam van de derde full-length van het Finse Warmoon Lord, een band wiens zwartmetaal je eerder als puur, trots, zeer fantasierijk van aard en zelfs een tikkeltje middeleeuws zou kunnen omschrijven in plaats van de woeste, vaak seksueel getinte en over the top satanische toestanden van de bestiale warmetalscene.

Vergeleken met het ferme debuut “Burning banners of the funereal war” (2019) en de magistrale opvolger “Battlespells” (2021) gooit bandleider en -brein Lord Vrăjitor deze keer een nóg breder scala aan texturen en emoties in de strijd. Het begint al met de slepende instrumentale opener “Warpoems & tragedies” waarin we zowel een akoestische inleiding, als een trage Burzumeske main riff als subtiele postrockgrandeur voorgeschoteld krijgen, ondersteund door smaakvol toetsenspel. Vanaf “Invoking the retribution Eidolon” schiet het tempo de hoogte in en doet het scherpe, snerpende en soms al eens drukke gitaargeluid regelmatig aan het oudste werk van Abigor denken, maar ook het Setherial-debuut “Nord…” kan gerust als referentiekader dienen.

De krijsvocalen klinken ijler dan voorheen waardoor de eerste paar langspelers van Cradle Of Filth in de meest symfonisch getinte momenten ook al eens vanachter de hoek durven komen piepen. En dat gebeurt meer dan eens want Warmoon Lord schuwt het gebruik van synthesizers hoegenaamd niet, hoewel het symfonisch geheel wel minder gothisch getint uitvalt dan de band van Dani Filth en co. Het Noorse Emperor is eveneens nooit veraf en zo heel af en toe hoor je in songs als “His enigmatic ways” en “Invoking the retribution Eidolon” ook al eens subtiele heavymetalinvloeden doorschemeren. Revenant Strigoi, waarmee Lord Vrăjitor ook in Argenthorns speelt, drumde de acht in blackmetalclassicisme gedrenkte composities vakkundig in en zorgde ook links en rechts voor wat achtergrondzang.

“Sacrosanct demonopathy” kreeg een vrij heldere productie aangemeten vergeleken met diens voorgangers en bruist van de melodie en energie. Halfweg de plaat schittert “Uncreation’s dragon” waarin akoestische gitaren, glanzende toetsen, ijle screams en pakkende riffs mekaar versterken om zo een pracht van een song te vormen, ook al werd de mosterd overduidelijk bij de Noorse keizers der symfonische black metal gehaald. In tegenstelling tot voorgaand werk dat zich richtte op thema’s als oorlog en overheersing, verkent “Sacrosanct demonopathy” meer introspectieve en occulte onderwerpen. De teksten behandelen onderwerpen als satanische fantasie, occultisme en het losbreken van maatschappelijke normen, met een nadruk op het creëren van eigen werelden.

Wie niet vies is van de nodige toetsen in zijn of haar zwartmetaal zit met Warmoon Lord gebeiteld. Met “Sacrosanct demonopathy” zet de Finse band diens veroveringstocht doorheen blackmetalland met geslepen zwaard verder, ook al liggen de invloeden er soms vingerdik bovenop.

JOKKE: 86/100

Warmoon Lord – Sacrosanct demonopathy (Werwolf Records 2025)
1. Warpoems & tragedies
2. Invoking the retribution Eidolon
3. A hungering yoke
4. Tartaros offering
5. Uncreation’s dragon
6. His enigmatic ways
7. Daemonic supremacy enthroned
8. Torch of magickal arte