desolate shrine | addergebroed

Sinds haar conceptie in 1999 is Sargeist één van de vaandeldragers van de Finse black metal-scene. Oprichter Shatraug heeft zijn aandeel in zowat de helft van de bands die actief zijn in het land van de duizend meren, maar tezamen met Horna is Sargeist toch één van de meest consistente qua uitbrengen van plaatwerk, hoewel voorganger “Feeding the crawling shadows” toch ook weeral vier jaar achter ons ligt. In tussentijd heeft Sargeist echter grote kuis in haar line-up gehouden en heeft spilfiguur Shatraug in de Amerikaanse gitarist VJS (o.a. Adaestuo en Nightbringer), bassist Abysmal (o.a. Saturnian Mist), gitarist Gruft (o.a. Desolate Shrine, Perdition Winds) en zanger Profundus (o.a. Desolate Shrine) nieuwe strijdmakkers gevonden. Ondanks de nieuwe line-up doet Sargeist op haar vijfde langspeler wat van haar verwacht wordt: ongecompliceerde, van alle tierlantijntjes ontdane black metal op de luisteraar afvuren. De productie houdt hierbij het midden tussen grimmig en krachtig zodat de melodieën toch goed te volgen zijn. “Psychosis incarnate” is meteen een fijne binnenkomer die de toon zet voor de overige vijfenveertig minuten. Ook “To wander the night’s eternal path” is Finse black volgens het boekje. Voor sommigen zal daar het schoentje wringen omdat je voor verrassingen of experiment bij Sargeist écht wel aan het verkeerde adres bent. Op zich is er niets verkeerd aan de traditionele aanpak van het vijftal, maar van enige afwisseling is er bijgevolg dan ook weinig sprake hoewel “The bosom of wisdom and madness” door haar gevarieerde vocale aanpak positief opvalt. “Death’s empath” springt er eveneens bovenuit door haar semi-rockende semi-blastende opzet en pakkende riffs (waar Shatraug, na meer dan honderd nummers geschreven te hebben, de inspiratie vandaan blijft halen, is me dan ook een groot vraagteken). In “Hunting eyes” daalt het tempo aanvankelijk en weten de riffs opnieuw een heupwiegje in gang te zetten. De titeltrack is goed gekozen want deze perfectioneert de vintage-Sargeist sound tot in de perfectie. Daar waar ik tegen het einde van zowat elke Sargeist-plaat mijn focus verlies, is dat bij “Unbound” niet het geval. “Grail of the pilgrim” sluit deze viering van old-school Finse zwartgalligheid dan ook perfect af. Sargeist is geen rocket science, maar bewijst opnieuw dat het goed is in wat het doet en levert met “Unbound” met stip haar beste werk af.

JOKKE: 83/100

Sargeist – Unbound (World Terror Committee 2018)
1. Psychosis incarnate
2. To wander the night’s eternal path
3. The bosom of wisdom and madness
4. Death’s empath
5. Hunting eyes
6. Her mouth is an open grave
7. Unbound
8. Blessing of the fire-bearer
9. Wake of the compassionate
10. Grail of the pilgrim

Finland lijkt de laatste tijd een broeihaard te zijn voor trage en vuile death doom metal. Naast het experimentele en beminde Dark Buddha Rising verscheen vorig jaar “Deliverance from the godless void” van de hand van Desolate Shrine, het zwaar ondergewaardeerd geesteskind van Lauri Laaksonen (met behulp van enkele Sargeist-veteranen). Laaksonen, aka LL, vond voorgenoemde band precies nog niet traag en misantropisch genoeg en zodus wordt dit jaar “Scars across” uitgebracht: een eerste telg onder de noemer Convocation. Naar goede gewoonte zoekt onze Finse vriend de zuiderse zon op, waardoor het album uitgebracht wordt door het Italiaanse Everlasting Spew Records, dat zich naast de fijnere death metal releases ook over de tragere, rauwe kant van het genre ontfermt. Met behulp van de strot met Marko Neuman (MN), die we dus ook van Dark Buddha Rising kennen, poogt de Fin ons onder te dompelen in iets meer dan vijfenvijtig minuten gitzwarte death doom, waarbij de desolate sfeer van het black metal genre niet wordt geschuwd. Doorheen de vier kolossale tracks wordt hier en daar geflirt met de sound van death metal household names als Grave Miasma (“Ruins of ourselves”). Deze vergelijking gaat echter maar met momenten op; Convocation wil het liefst hebben van downtempo, slepende en repetitieve riffs waarbij de overweldigende zanglijnen het geheel verdomd verdoemd doen klinken. Waar Desolate Shrine een iets scherpere sound meekreeg is het eerste wapenfeit van het Convocation-verhaal zeer sterk gefocust op trage en zwaar distorted gitaarlijnen, waarbij de uitstekend gemixte basgitaar een extra melancholische dimensie aan het geheel toevoegt. Veel variatie valt er niet te vinden op “Scars across”, en laat dit nu net de grootste troef van het duo zijn. Net zoals Bell Witch met “Mirror reaper”, een lang album met een minimaal gehalte aan tempowisselingen, een subliem werk afleverde, weet ook Convocation die unieke, verstikkende sfeer te creëren die je quasi een uur lang leegzuigt. In het death doom, slash funeral doom genre is er zelden een hedendaags album dat mij de volledige speeltijd lang volledig in z’n ban kon houden (of het moet “Erroded corridors of unbeing” van Spectral Voice geweest zijn) en daarom alleen verdient Convocation misschien wel een plekje in de jaarlijst. Less is more, en dat blijken beide Finnen enorm goed begrepen te hebben.

CAS: 86/100

Convocation – Scars across (Everlasting Spew Records 2018)
1. Disposed
2. Ruins of ourselves
3. Allies POWs
4. Scars across