desolate shrine

Ordinance – In purge there is no remission

Met Ordinance en diens tweede langspeler “In purge there is no remission” hebben we de tot dusver beste Finse blackmetalplaat van het jaar in onze handen. Punt. Next! Nee, we dienen dit natuurlijk wat beter te kaderen. Ordinance werd ergens aan het begin van dit vervloekte nieuwe millennium gevormd en brengt traag maar gestaag nieuw werk uit. Tot op heden verschenen een demo in 2007 en een debuut in 2014. Deze opvolger is de eerste muzikale output die ik van het duo Arttu Ratilainen (zang en snaren) en Lauri Laaksonen (drums; ook actief als muzikaal brein achter Convocation en Desolate Shrine) te horen krijg, en ik ben instant verkocht en verknocht aan deze ruwe diamant. Ondanks de Finse afkomst klinken de zeven nummers die er in vijftig minuten passeren allerminst als clichématig en typisch Fins zwartmetaal. “In purge there is no remission” spreekt de pure en onomwonden taal van tweede golf blackmetalclassicisme zonder enig voorvoegsel, maar met een onmiskenbaar uniek dialect door het toevoegen van onorthodoxe elementen zoals de heavymetalsolo’s én vocale uithalen, akoestische klanken en heldere koorzang in het waanzinnige “Credo sceleratum“. De brutale opener “Obstructed paths” doet me op zijn meest agressieve momenten aan Triumphator denken, maar bevat ook subtiele orchestratie. “Diabolopathia” wisselt berustende melodieën af met spetterend blackmetalvuurwerk en “Gathering wraiths” is een knap staaltje dynamiek met heel wat groove, verwrongen stonerachtige leads en sacrale toetseninkleuringen. “The kingdom of nothing” start met de nodige heidense epiek om vervolgens een U-turn van jewelste te nemen en de hel/ragnarök te laten openbarsten niet alleen door het overweldigende gemusiceer maar ook door de fenomenale diepe raspende strot van Arttu. “Gesticulation of death” laat dan weer uitschijnen alsof we plots met een postrockband te maken hebben en vervelt nadien tot een slepend doomy zwartgeblakerd epos met likkebaardend gitaarwerk. Hekkensluiter “Purging kremanation” klokt op meer dan elf minuten af en is van meerdere markten thuis: viscerale agressie, heidense melancholie, galopperende oorlogszucht, mid-tempo headbangpassages en schedelsplijtend soleerwerk. Er valt met andere woorden heel wat meer te beleven dan wat je op basis van het eentonige artwork zou vermoeden. “In purge there is no remission” is een werk van twee meestersambachtslieden en sluwe tovenaars tegelijk, een uitzinnige reis naar waanzin en mystiek, gegoten in een uitstekende productie die balanceert tussen rauwheid en melodieusheid.

JOKKE: 85/100

Ordinance – In purge there is no remission (The Sinister Flame 2020)
1. Obstructed paths
2. Diabolopathia
3. Gathering wraiths
4. Credo sceleratum
5. The kingdom of nothing
6. Gesticulation of death
7. Purging kremanation

Convocation – Ashes coalesce

Het Italiaanse label Everlasting Spew Records staat normaal garant voor een niet aflatende stroom aan death metal releases, waarvan een groot deel onder de noemer ‘brutal’ en ‘technical’ death vallen. Zodus passeren hun releases hier niet al te vaak op Addergebroed, al komt er hier en daar ook eens een album aan zompige vuiligheid bovendrijven dat mijn oren wel kan bekoren – denk maar aan bands als Void Rot, Naga of Assumption. Gelukkig heeft de immer sympathieke scout van het label, Tito Vespasiani, ook een hart voor trage death doom en lijfde hij enkele jaren geleden het Finse Convocation in dat bestaat uit leden van het duistere Desolate Shrine en Dark Buddha Rising, twee acts die we hier ten zeerste kunnen waarderen. Twee jaar geleden waren we zeer te spreken over hun debuutalbum “Scars across” en vorige week kwam dan het nagelnieuwe “Ashes coalesce” uit. Aan de formule van slepende death doom riffs, doorspekt met psychedelische leadlijnen (dat zanger MN er ondertussen ook nevenactiviteiten bij het Waste of Space Orchestra op nahoudt is eraan te horen) wordt weinig gesleuteld en ook telt het album opnieuw vier mastodonten van nummers die tussen de acht en de veertien minuten afklokken. Echter wordt de krachttoer die “Scars across” was niet zomaar herhaald, want Convocation trekt de registers verder open en klinkt zo mogelijk zwaarder en miserabeler dan voorheen. Waar opener “Martyrise” nog relatief wat met tempo’s speelt zoekt “The absence of grief” de traagste regionen van het genre op, flirtend met funeral doom. Echter is het niet één en al trage meeslependheid, want het nummer eindigt in een fikse apotheose waarbij Anssi Mäkinen (gekend van Profetus en een kort verleden als bassiste bij Horna) met haar krachtige zang de epiek de hoogte in stuwt. De iets snellere, meer rechtdoorzee death metalpassages die op het debuut te horen waren worden wat meer geschuwd, maar als er dan eens loodzwaar gebeukt wordt (“Misery form”) doen de basdreunen ons uit onze zetel trillen. Hoe verder het album vordert, hoe epischer de proporties die de muziek aanneemt lijken te worden tot “Portal closed” doet wat de titel belooft en het album stilletjes ten einde laat kabbelen. Ondanks de meer grandioze en weidse aanpak klinkt Convocation toch desolater dan ooit, en ondanks het trage tempo is “Ashes coalesce” een gevarieerd album, vooral door de verschillende zangstijlen die MN erop nahoudt en de psychedelische toetsen die wel wat naar labelgenoten Assumption neigen. Dikke aanrader voor wie van slepende, beklemmende death doom houdt.

CAS: 84/100

Convocation – Ashes coalesce (Everlasting Spew Records 2020)
1. Martyrise
2. The absence of grief
3. Misery form
4. Portal closed

Sargeist – Unbound

Sinds haar conceptie in 1999 is Sargeist één van de vaandeldragers van de Finse black metal-scene. Oprichter Shatraug heeft zijn aandeel in zowat de helft van de bands die actief zijn in het land van de duizend meren, maar tezamen met Horna is Sargeist toch één van de meest consistente qua uitbrengen van plaatwerk, hoewel voorganger “Feeding the crawling shadows” toch ook weeral vier jaar achter ons ligt. In tussentijd heeft Sargeist echter grote kuis in haar line-up gehouden en heeft spilfiguur Shatraug in de Amerikaanse gitarist VJS (o.a. Adaestuo en Nightbringer), bassist Abysmal (o.a. Saturnian Mist), gitarist Gruft (o.a. Desolate Shrine, Perdition Winds) en zanger Profundus (o.a. Desolate Shrine) nieuwe strijdmakkers gevonden. Ondanks de nieuwe line-up doet Sargeist op haar vijfde langspeler wat van haar verwacht wordt: ongecompliceerde, van alle tierlantijntjes ontdane black metal op de luisteraar afvuren. De productie houdt hierbij het midden tussen grimmig en krachtig zodat de melodieën toch goed te volgen zijn. “Psychosis incarnate” is meteen een fijne binnenkomer die de toon zet voor de overige vijfenveertig minuten. Ook “To wander the night’s eternal path” is Finse black volgens het boekje. Voor sommigen zal daar het schoentje wringen omdat je voor verrassingen of experiment bij Sargeist écht wel aan het verkeerde adres bent. Op zich is er niets verkeerd aan de traditionele aanpak van het vijftal, maar van enige afwisseling is er bijgevolg dan ook weinig sprake hoewel “The bosom of wisdom and madness” door haar gevarieerde vocale aanpak positief opvalt. “Death’s empath” springt er eveneens bovenuit door haar semi-rockende semi-blastende opzet en pakkende riffs (waar Shatraug, na meer dan honderd nummers geschreven te hebben, de inspiratie vandaan blijft halen, is me dan ook een groot vraagteken). In “Hunting eyes” daalt het tempo aanvankelijk en weten de riffs opnieuw een heupwiegje in gang te zetten. De titeltrack is goed gekozen want deze perfectioneert de vintage-Sargeist sound tot in de perfectie. Daar waar ik tegen het einde van zowat elke Sargeist-plaat mijn focus verlies, is dat bij “Unbound” niet het geval. “Grail of the pilgrim” sluit deze viering van old-school Finse zwartgalligheid dan ook perfect af. Sargeist is geen rocket science, maar bewijst opnieuw dat het goed is in wat het doet en levert met “Unbound” met stip haar beste werk af.

JOKKE: 83/100

Sargeist – Unbound (World Terror Committee 2018)
1. Psychosis incarnate
2. To wander the night’s eternal path
3. The bosom of wisdom and madness
4. Death’s empath
5. Hunting eyes
6. Her mouth is an open grave
7. Unbound
8. Blessing of the fire-bearer
9. Wake of the compassionate
10. Grail of the pilgrim

Convocation – Scars across

Finland lijkt de laatste tijd een broeihaard te zijn voor trage en vuile death doom metal. Naast het experimentele en beminde Dark Buddha Rising verscheen vorig jaar “Deliverance from the godless void” van de hand van Desolate Shrine, het zwaar ondergewaardeerd geesteskind van Lauri Laaksonen (met behulp van enkele Sargeist-veteranen). Laaksonen, aka LL, vond voorgenoemde band precies nog niet traag en misantropisch genoeg en zodus wordt dit jaar “Scars across” uitgebracht: een eerste telg onder de noemer Convocation. Naar goede gewoonte zoekt onze Finse vriend de zuiderse zon op, waardoor het album uitgebracht wordt door het Italiaanse Everlasting Spew Records, dat zich naast de fijnere death metal releases ook over de tragere, rauwe kant van het genre ontfermt. Met behulp van de strot met Marko Neuman (MN), die we dus ook van Dark Buddha Rising kennen, poogt de Fin ons onder te dompelen in iets meer dan vijfenvijtig minuten gitzwarte death doom, waarbij de desolate sfeer van het black metal genre niet wordt geschuwd. Doorheen de vier kolossale tracks wordt hier en daar geflirt met de sound van death metal household names als Grave Miasma (“Ruins of ourselves”). Deze vergelijking gaat echter maar met momenten op; Convocation wil het liefst hebben van downtempo, slepende en repetitieve riffs waarbij de overweldigende zanglijnen het geheel verdomd verdoemd doen klinken. Waar Desolate Shrine een iets scherpere sound meekreeg is het eerste wapenfeit van het Convocation-verhaal zeer sterk gefocust op trage en zwaar distorted gitaarlijnen, waarbij de uitstekend gemixte basgitaar een extra melancholische dimensie aan het geheel toevoegt. Veel variatie valt er niet te vinden op “Scars across”, en laat dit nu net de grootste troef van het duo zijn. Net zoals Bell Witch met “Mirror reaper”, een lang album met een minimaal gehalte aan tempowisselingen, een subliem werk afleverde, weet ook Convocation die unieke, verstikkende sfeer te creëren die je quasi een uur lang leegzuigt. In het death doom, slash funeral doom genre is er zelden een hedendaags album dat mij de volledige speeltijd lang volledig in z’n ban kon houden (of het moet “Erroded corridors of unbeing” van Spectral Voice geweest zijn) en daarom alleen verdient Convocation misschien wel een plekje in de jaarlijst. Less is more, en dat blijken beide Finnen enorm goed begrepen te hebben.

CAS: 86/100

Convocation – Scars across (Everlasting Spew Records 2018)
1. Disposed
2. Ruins of ourselves
3. Allies POWs
4. Scars across