In sommige esoterische teksten en systemen van de westerse occulte tradities wordt Parfaxitas (“de Grote Brandstichter”) genoemd als een van de demonische entiteiten of krachten die geassocieerd worden met de Qliphoth, concepten uit de Kabbalah die de schaduwkanten of de “schillen” van de Sephiroth (de levensboom) vertegenwoordigen. Terwijl de Sephiroth de positieve, goddelijke aspecten van de kosmos symboliseren, representeren de Qliphoth de negatieve, onreine krachten.

Parfaxitas mag dan wel een nieuwe naam zijn in de blackmetalwereld, de individuen die erachter schuilgaan hebben hun strepen al lang verdiend in enkele toonaangevende bands. K.R. van Whoredeom Rife schreeuwt zijn met salpeter gevulde longen uit het lijf en Azlum aka Nero (o.a. Merihem, Oculus, Manetheren) vuurt de ene na de andere snerpende riffpartij op ons af. YhA van Suffering Hour en Merihem beroert de fretloze snaren in het lage departement en het IJslandse drumbeest B.Einarsson (o.a. Sinmara en Slidhr) houdt de teugels ritmisch strak in handen. De cross-continentale verpreiding van Parfaxitas maakt live-optredens hoogst onwaarschijnlijk, maar gelukkig is er debuutplaat “Weaver of the black moon“, uitgegeven door Terratur Possessions, die ons wel een tijdje zoet zal houden.

Opvallend is dat Parfaxitas’ kijk op black metal tamelijk anders klinkt dan wat je op basis van de betrokken muzikanten zou verwachten. De zes composities van Nero, die gezamenlijk op een 50-tal minuten afklokken, liggen een beetje in het verlengde van het scherpe, snerpende en venijnige riffwerk van een band als Nightbringer, overgoten met een IJslands-sausje en afgewerkt met wat Abigor-experimentjes links en rechts. Er gebeurt heel wat in de complexe en ingewikkelde songs die best monumentaal klinken en ook de grandeur van een Emperor wel eens durven opzoeken, maar over het algemeen zijn ze iets beter verteerbaar en minder zenuwslopend dan het werk van Nightbringer (en zeker dat van Abigor).

Nero imponeerde vorig jaar nog met het debuut “Incendiary darkness” van Merihem, en ook nu laat hij horen een begenadigd gitarist en songschrijver te zijn die weet hoe hij uitdagende composities moet schrijven. Dat K.R. over een stel prima stembanden beschikt weten we al langer dan vandaag. Zo is hij ook weer in goede doen op Whoredom Rife’s nieuwste telg “Den vrede makt“. In het geval van Parfaxitas zet hij er nog wat meer rek op dan normaal waarbij verschillende hoogtes, laagtes en timbres verkend worden. Kermen, kreunen, roepen of krijsen, K.R. imponeert over de ganse lijn net zo hard als zijn altijd imposante en dreigende prodiumverschijning. Einarsson was een goede keuze om op de drumtroon te plaatsen daar hij met gevarieerd, maar steevast retestrak drumspel voor de dag weet te komen. YhA is misschien de minst bekende muzikant in het geheel, maar zijn basspelkwaliteiten staan buiten kijf met o.a. zijn moment de gloire in de twaalf minuten durende hekkensluiter “Sea of blood/Fields of nightmares“, die na alle intensiteit ook de nodige ruimte laat voor meer atmosferische ingetogenheid. Maar ook elders krijgt zijn basspel de vrije loop in plaats van braafjes de gitaren te volgen. Hoewel alle songs bovengemiddeld goed zijn, vat het indrukwekkende titelnummer halfweg de plaat de kracht van Parfaxitas goed samen.

De term “supergroep” in de mond nemen is misschien wat te hoogdravend en vinden de muzikanten waarschijnlijk zelf ook ongepast. Desalniettemin leverde het samenbrengen van deze vier illustere individuen op “Weaver of the black moon” explosief blackmetalvuurwerk op. Hopelijk blijft het niet bij dit debuut!

JOKKE: 90/100

Parfaxitas – Weaver of the black moon (Terratur Possessions 2024)
1. Breath of the thoughtless light
2. Golachab: The avenging sword
3. Ravens of dispersion
4. Weaver of the black moon
5. Thou shalt worship no other
6. Sea of blood/Fields of nightmares