Liefhebbers van Finse black zitten gebeiteld met “Hävityksen maa“, de debuutlangspeler van Aihos. Zes jaar na de voorgaande EP “Ikuisuuden suojaan” bewijst het kwintet ondanks een gebrek aan naamsbekendheid een meer dan degelijke speler te zijn in haar vaderlandse scene. Na het startschot in “Hekti ennen kuolemaa” blinkt “Hävityksen maa” acht nummers en zevenenveertig minuten lang uit in Finse ijskoude furie en grandeur met regelmatig ook een epische of melancholische insteek waar al eens een akoestische gitaar (“Hävityksen reunalla” en “Tuulen ja jään liitto“) of dramatische cleane zang (“Ancestors blood“) voor uit de kast gehaald wordt. De muzikanten hechten belang aan dynamiek door verschillende tempo’s af te wisselen en staken enkele sterke hooks in de nummers waardoor de melodieën nog lang blijven echoën in het onderbewustzijn. Dat resulteert zelfs al eens in een meezingbaar refrein (“Verikruunu“). Van de Finse taal versta ik nog steeds geen jota, maar het taaltje klinkt o zo gaaf in combinatie met grimmige black. Aihos verstaat het kunstje.
JOKKE: 82/100
Aihos – Hävityksen maa (Helter Skelter Productions 2019) 1. Hekti ennen kuolemaa 2. Verikruunu 3. Elinen palaa 4. Ikuiset 5. Hävityksen reunalla 6. Tuulen ja jään liitto 7. 41 8. Ancestors blood
Al een geluk dat de mannen van Forbidden Temple hun demo’s nummeren want ik ben ondertussen de tel kwijt. Dit zou volgens het Romeinse cijfer in de titel nummer zes moeten zijn en werd in eigen beheer uitgebracht in plaats van via Medieval Prophecy Records. Blijkbaar komen ook niet alle demo’s in het “commerciële” circuit terecht want demo nummer vijf is blijkbaar aan mijn voelsprieten ontsnapt. Zoals we van het duo Tenebrae en Agaliarept ondertussen gewend zijn, trakteren ze ons op een dikke 23 minuten groezelige black die teruggrijpt naar de good ol’ days. Forbidden Temple klinkt lo-fi, grimmig en primitiever dan ooit maar doorheen de wazige mist aan gure riffs en zo goed als ondefinieerbare drumaanslagen en verwrongen screams, zorgen de keyboards van L. voor een punt van herkenning. De productie – of het ontbreken ervan – is echter niet storend en past wel bij deze übergrimmige kelderblack voor fans van oude-Behemoth, Graveland, Moenen Of Xezbeth of Moonblood. Persoonlijk vind ik dit zelfs hun beste materiaal tot op heden.
JOKKE: 77/100
Forbidden Temple – Demo VI (Eigen beheer 2019) 1. Intro 2. Clouds of majesty 3. Path to the wisdom of darkness 4. Impure seed 5. Winter’s tyranny 6. Outro
Breng vrouwen en kinderen in veiligheid want muzikale duivel-doet-al Rory Fay (o.a. Ash Borer, Dagger Lust, Serum Dreg, Triumvir Foul, Urzeit, Uškumgallu, Utzalu, Filth Column, Pissblood) laat nog eens van zich horen, deze keer middels Triumvir Foul en diens nieuwe vier-songs-tellende EP met de smakelijke titel “Urine of abominations“. Het duo heeft hoorbaar het schijt aan al wat met God te maken heeft, wilt hem te kakken zetten en pist er een dik kwartier lang wild in het rond op los: “The urine of abomination / Tearing the cervix of creation / With rape of visceral torment / Piss on the face of God / Watch its last breath decay / And succumb to the urine of abomination“. Vergeleken met voorganger “Spiritual bloodshed” grijpt Triumvir Foul terug naar de meer traditionele death metal-geluiden van haar demo “An oath of blood and fire” en mengt deze met bijtende bestiale black- en death metal-elementen. De feedback tiert welig, gitaarsolo’s gieren erop los en tussen de nummers door zorgt een verstikkende noise-laag voor een onbehaaglijk gevoel. Het klinkt allemaal heel primitief, chaotisch en destructief maar spijtig genoeg ook wat dof. Iets meer power had deze stinkende urinestraal verder doen spuiten.
JOKKE: 75/100
Triumvir Foul – Urine of abomination (Vrasubatlat/Invictus Productions 2019) 1. Urine of abomination I 2. Urine of abomination II 3. Urine of abomination III 4. Urine of abomination IV
Wie het Utrechtse Grey Aura al langer dan vandaag volgt, weet dat we met een modernistisch Gesamtkunstwerk clubje van doen hebben. De uit 2016 stammende anderhalfuurdurende debuutplaat met de welluidende titel “Waerachtighe beschryvinghe van drie seylagien, ter wereld noyt ghehoort” was gebaseerd op allerlei literaire werken die de derde en laatste reis beschreven van de Nederlandse ontdekkingsreiziger Willem Barentsz om een noordoostelijke passage naar India te vinden. Hoewel de muziek duidelijk haar roots had in midden jaren ’90 black metal schuwde het Utrechtse trio het experiment niet. Er werden neoklassieke composities geïntegreerd evenals theatermonologen en -dialogen. Grey Aura besloot haar opvolger te baseren op “De protodood in zwarte haren“, een roman van zanger/gitarist Ruben Wijlacker. Kort gezegd handelt dit verhaal over een jonge schilder die verzwolgen wordt door radicaal modernisme en een grote drang voor abstractie. Wegens de grote omvang van dit ambitieuze project besloot de band om demo’s op te nemen en uit te brengen om zo met allerhande elementen te kunnen experimenteren. In 2017 verscheen via The Throat de eerste demo “1: Gelige, traumatische zielsverrukking” en nu is het de beurt aan deel twee, getiteld “2:De bezwijkende deugd“, dat via Tartarus Records op cassette zal verschijnen. Wie de eerste demo heeft gehoord, weet dat Grey Aura haar drang om buiten de lijntjes te kleuren nóg verder doorgetrokken heeft vergeleken met het debuut. Daar waar het eerste deel van het verhaal zich door het incorporeren van flamencogitaren en koperblazers hoorbaar in Spanje afspeelde, verhuizen we voor “2: De bezwijkende deugd” naar Parijs. Dit vertaalt zich onder andere in allerhande Franstalige monologen en licht-erotisch getinte jazzy partijen die de nummers inkleuren. Er moet wel gezegd worden dat het geheel bij momenten vrij fragmentarisch overkomt. Wanneer je de poëtische teksten echter bij de hand neemt en je je meer in het verhaal verdiept, vallen de puzzelstukjes langzaam op hun plaats en wordt je in de flow van het verhaal meegezogen. In de vocale invulling van de black metal-stukken horen we vooral de invloed van een Aldrahn (Urarv, ex-Dødheimsgard) terug, een man die het ook niet al te nauw neemt met de strak afgebakende lijntjes die de puristische liefhebbers van het genre wensen. De vreemde kronkels en vocale capriolen die in de eclectische composities ingebouwd zijn en de zinloze geest van het hoofdpersonage vertolken, doen ook hard denken aan onze eigen bruine helden van Lugubrum. Verder nog even vermelden dat de basklanken van S (Laster) ook nog op een nummertje te horen zijn. Het werk van Grey Aura is voorbestemd voor avontuurlijke muziekliefhebbers en arty farty hipsters, de trve ende cvlt black metal-fanaten lopen hier best in een heel grote boog omheen.
JOKKE: 80/100
Grey Aura – 2: De bezwijkende deugd (Tartarus Records 2019) 1. Sonate 2. De onnoemelijke verleidelijkheid van de bezwijkende deugd 3. Parijs is een portaal 4. De drenkeling 5. Beschonken slaapwandelaar 6. Dialoog: Restaurant 7. Sierlijke schaduwmond
And now for something completely different. Wat krijg je als je (ex-)leden van Enthroned, Emptiness, Bathsheba en Serpentcult samen een band laat oprichten? “Dat moet wel iets heavy zijn”, hoor ik u al denken. Wrong guess! Veel metalheads hebben immers – tussen alle grafherrie door – nood aan meer rustgevende klanken. Dat geldt dus ook voor de muzikanten van Of Blood And Mercury, een Brusselse darkpop-band die werd opgericht door gitarist/keyboardspeler Olivier J.LW en frontvrouw Michelle Nocon waarbij ze hulp krijgen van Jonas Sanders (Emptiness, Pro-Pain) op drums en David Alexandre Parquie (Luminance) op basgitaar. Of Blood And Mercury’s muziek valt dus buiten de doorsnee genres waarover jullie gewend zijn op Addergebroed te lezen, maar toch ben ik ervan overtuigd dat hun eerste drie-songs-tellende EP bij een deel van onze lezers in de smaak kan vallen. Openen doet Of Blood And Mercury met haar meest poppy song en dan kan een sterk refrein natuurlijk niet ontbreken. “Dusty words remember a lost cause. A feeling of a half filled glass. Half poison, half wine. Half bitter, half sweet. some steel, some rust, some victory.” zingt Michelle op een tedere en gevoelige manier waarbij haar zang kippenvel bezorgt wanneer de hogere regionen opgezocht worden. De woorden spookten reeds na de eerste luisterbeurt nog dagenlang door mijn hoofd. Het is een triphop song waar Hooverphonic jaloers op zijn en waarin Michelle’s voorliefde voor een zangeres als Lana del Rey duidelijk naar voor komt. “Walk the void” wordt dan weer opgeëist door de ritmesectie met interessante percussie en een pulserende bas. Het Noorse Ulver en diens magistrale “The assassination of Julius Ceasar” is hier qua dromerige sfeer en soundscapes nooit veraf. De ambient- en elektronicageluiden die de achtergrond van “Estranged” kleurgeven, doen me meteen aan recente Katatonia en diens nummer “Vakaren” denken. De mysterieus sensueel klinkende zang van Michelle werkt traag op je gestel in en bij momenten leunt ze dicht aan bij een Cristina Scabbia zoals die op de oude Lacuna Coil-platen klonk, maar ook Madonna in een nummer als “Frozen” spookt door mijn hoofd. Jonas tilt het nummer vol ’80 synthpop en new wave met vinnige percussie nog naar een hoger niveau. De eerste luisterbeurten vond ik het Twin Peaks-achtig sfeertje van “Walk the void” en “Estranged” net iets té vrijblijvend klinken vergeleken met de opener. Als je echter voor de muziek gaat zitten en eens aandachtig luistert, zal je merken dat de minder poppy-songs uiteindelijk ook hun geheimen prijsgeven en nu zelfs mijn favorieten zijn. Benieuwd welke richting Of Blood And Mercury op haar debuut zal uitgaan. Indien ze meer poppy-songs schrijven, zou dit best nog wel wat potten kunnen gaan breken, zonder hierbij aan integriteit te moeten inboeten. Wie acts als Daughter, Cigarettes After Sex, Moonbeast (ex-Lighthousing) of Julie Cruise weet te appreciëren, moet Of Blood And Mercury zeker eens een kans geven.
JOKKE: 85/100
Of Blood And Mercury – Strangers (Eigen beheer 2019) 1. Strangers 2. Walk the void 3. Estranged
We duiken nogmaals de diepe ondergrondse krochten van de Nederlandse extreme metal in, deze keer met de self titled demo van Witches Brew uit Nijmegen die vakkundig op tape wordt uitgebracht via Levertraan. Witches Brew is niet aan haar proefstuk toe, want er werden reeds vier voorgaande brouwsels gesoupeerd waarvan één tête-à-tête met Throw Me In The Crater. Opener “Wyrmsele” pruttelt misschien net iets té lang alvorens een vuile en ruige mix van black metal en sludge uit de diepte opborrelt. “One hand on the rose” laat de feedback welig tieren en beukt er serieus op los. De zware slagkracht van de basgitaar en de verwrongen vocalen hebben de jongens gemeen met onze landgenoten Alkerdeel, maar we horen ook de nodige invloeden van een Beherit of Discharge. “Ash and bone” sleept zich aanvankelijk op een sludgy doomtempo voort, maar daarna wordt er wat vuur bijgestookt om de dampende herrie aan de kook te brengen. “Stasis interrupted” smijt dan weer ouderwets hakkende drumritmes in de old-school herrie. In “Innse gall” krijgen we opnieuw een pruttelende smurrie voorgeschoteld waar enkel zwaar ronkende basdampen in te bespeuren vallen…een beetje eentonig en dit maar liefst acht minuten lang. Ik verwachte met het afsluitende “Loathsome worm” dan toch nog een brok nasmeulende teringherrie op mijn bord gesmeten te krijgen, maar opnieuw is dit eerder een soort van outro met overstuurde basklanken en minimalistische keyboards. Beetje jammer dat slechts minder dan de helft van dit dik half uur durende brouwsel uit “echte” nummers bestaat. Maar die paar songs die we dan toch te horen krijgen, klinken wel moddervet, hoewel de furie ten opzichte van de vorige tapes ook net iets minder is.
JOKKE: 79/100
Witches Brew – Witches Brew (Levertraan 2019) 1. Wyrmsele 2. One hand on the rose 3. Shadows on the wood 4. Ash and bone 5. Stasis interrupted 6. Innse gall 7. Loathsome worm
De Deense black metal-scene is de laatste tijd aan een heuse opmars bezig. Naast de bruisende activiteiten van de Korpsånd-cirkel – waarvan onlangs een verzamelaar uitkwam – en het geweldige Serpents Lair en Solbrud is er ook het interessante Afgrundsvisioner-label dat recent nog aan bod kwam middels het gesmaakte “Trolddomssejd i skovens dybe kedel” van Geistaz’ika. Twee andere bands waarvoor je me steeds mag wakker maken zijn Múspellzheimr – waarvan “Nidhöggr” reeds aan onze kritisiche pen passeerde – en Aiwīgaz Unðergangaz. Van deze twee mysterieuze entiteiten verscheen onlangs een collaboratie in de vorm van een 10 inch split die via Amor Fati uitkwam. En gelukkig maar, want de meeste Afgrundsvisioner-releases zijn extreem gelimiteerd of worden enkel in eigen kringen verdeeld. Beginnen doen we met Múspellzheimr’s nummer dat grossiert in felle en schelle black die heel organisch klinkt en volgens mij ook gevoelsmatig ingeblikt werd zonder dat er een minutieus uitgekiend plan achter zit. Uit de poriën van zowel de snelle afranselingen als de kalme, maar verwrongen passages die de tien minuten durende chaotische songstructuur bevat, vloeit onophoudelijk salpeterzuur waarbij frivool basspel het geheel op tijd en stond wat meer body geeft. Dit is duivelse teringherrie van het zuiverste soort…and I love it! Aiwīgaz Unðergangaz start haar bijdrage op een post-rock-achtige manier maar zodra de spanningsopbouw erop zit, pakken ook deze Denen uit met black metal die het in hun geval vooral moet hebben van herhaling en hypnotiserende onderstromen, maar minder ruw dan op de “Forsortnet” demo. Aiwīgaz Unðergangaz kleurt net wat meer buiten de lijntjes dan Múspellzheimr’ en doet in de lang uitgesponnen instrumentale passages soms wat aan Laster denken. Geen wonder dat deze twee Deense bands een split uitbrachten want hoewel beide over een eigen identiteit beschikken, passen de twee organisch klinkende en spontane nummers uitstekend bij mekaar. Ik kan het jullie niet laten horen middels een online fragment, maar raad de liefhebbers van beide bands wel aan snel te handelen vooraleer je achter de mazen van dit obscuur net vist.
