Na twee uitstekende demo’s en een EP (zie addergebroed archief) was de tijd rijp voor het duo Gevurah, waarachter de heerschappen A.L. en X.T. schuilgaan, om hun muzikale visie middels een eerste langspeler met de mensheid te delen. Het woordje “lang” slaat hier duidelijk nagels door de pols van onze lieveheer, want hoewel er “slechts” zeven songs op het volwaardige debuut prijken, beslaat het blasfemische geheel wel een speelduur die het uur overschrijdt. Hoewel het hier een Canadese band betreft, werd de Franse school als duidelijke blauwdruk genomen voor deze heftige portie black/death metal. De incorporatie van orthodoxe elementen zoals koorzang en sacrale tussenstukjes ademt Deathspell Omega uit, maar ook fransozenbands Aosoth en Hell Militia en oude Zweedse Watain gelden als voedingsbodem. De naamgeving van de derde track werd zelfs in de taal van de liefde gedoopt. Verschil met eerdere releases is dat de sound wat woester en ruwer werd gehouden – met een zwaar rammelende basgitaar en laag klinkende snare drum waardoor het samenspel met momenten niet altijd even strak lijkt – wat een bestial war metal randje aan het geheel voorziet. De ruwe, hese vocalen vind ik op deze plaat eentoniger dan in hun vorig werk, waardoor het instrumentale “Lifting the veils of Da’at” voor een welgekomen afwisseling zorgt. Middels akoestische gitaren en ingetogen percussie wordt de spanning langzaamaan opgebouwd maar een echte climax blijft uit in deze song. De slag op de wang neemt het daaropvolgende “Temple without form” op zich, maar het is in “Dies irae – Lacrimosa” dat we snijdend riffwerk voorgeschoteld krijgen dat het meest blijft hangen. Op de “Dialogue of broken stars” EP experimenteerde het duo met donkere ambient, maar daar zijn op “Hallelujah” amper sporen van terug te vinden. De afsluitende monoliet “הַלְּלוּיָהּ” (Hebreeuws voor de titel van de plaat) flirt met de twintig minuten grens en bevat halverwege de godslasterende razernij een plechtig en eerbiedig klinkend intermezzo dat opgetrokken is uit Latijnse kerkzang en orgelklanken, waarna een beklijvende apotheose wordt ingezet. De twee laatste nummers overtuigen het meest en nemen de helft van de totale speelduur voor zich, maar over de gehele lengte bekeken, blijf ik wat op mijn honger zitten en had ik meer verwacht van dit “Hallelujah”. Volgende keer graag iets meer memorabele riffs en afwisseling in de ruwe vocale invulling graag. De orthodoxe black metal vijver barst ondertussen uit zijn voegen en er zijn voldoende bands die het nét dat tikkeltje interessanter weten te houden.

JOKKE: 79/100

Gevurah – Hallelujah (Profound Lore 2016)
1. The fire dwelling within
2. Cosmic putrefaction
3. Un feu indomptable
4. Lifting the veils of Da’at
5. Temple without form
6. Dies irae – Lacrimosa
7. הַלְּלוּיָהּ

https://soundcloud.com/profoundlorerecords/gevurah-temple-without-form