Op papier zou Vassafor mijn hart moeten kunnen veroveren met haar barbaarse mix van black, death en doom, maar in de realiteit blijk ik moeilijker te versieren zijn dan gedacht. In het verleden was ik niet altijd overtuigd van de (soms ellenlange) songs van het Nieuw-Zeelandse duo, want steevast waren ze mijn aandacht halverwege kwijt. Nu twee interessante labels hun handen in mekaar hebben geslagen om het langverwachte tweede full album op de mensheid los te laten, besloot ik Vassafor nog eens een kans te geven. Eén blik op de tracklist laat zien dat drie van de vijf songs nog steevast boven de tien minuten grens afklokken waarvan opener “Devourer of a thousand worlds” zelfs boven het kwartier. Het duurt even vooraleer de duisternis voldoende aangezwollen is om vervolgens loodzwaar uit de startblokken te schieten. Die startblokken zijn van massief beton gemaakt, want dit is onvervalste funeral doom waarover zwaar distorted vocalen dood en verderf prediken. Alleen begin mijn aandacht na een minuut of vijf weer af te dwalen en is er een versnelling nodig om me terug bij de les te houden. In de up-tempo stukken, voelt het geheel echter al snel modderig aan door de zompige sound, wat meer te maken heeft met de productie dan met de instrumentbeheersing van de twee heren. Net na de tien minuten grens dient een Deströyer 666-achtige riff de boel opnieuw te moeten redden. Conclusie na de openingstrack: hier had één goede song van vijf minuten ingezeten en de rest is middelmatigheid doordat de riffs niet spannend genoeg klinken. Geef me dan maar het snelle en bestiale “Emergence (Of an unconquerable one)” dat “slechts” vijf minuten nodig heeft om een dozijn nonnen naar het hellevuur te katapulteren, hoewel de trage riff halverwege opnieuw van een gebrek aan inspiratie blijkt. Het compacte “Elegy of the accurser” veegt het Vaticaan zelfs op drie minuten tijd van de kaart. Het kan dus! De laatste twee songs zijn terug monumentaler qua speelduur en hoewel ze danig verwrongen en overstuur klinken, weet enkel “Illumination of the sinister” met haar snelle, zwaar zagende riffs en ronkende bastonen te overtuigen. Zanger/gitarist VK zou volgens de geruchtenmolen ook deel uitmaken van het gelijkaardige Irkallian Oracle, dat mij een pak beter weet te bekoren. Nu zijn het enkel de kortere songs en snellere passages die de meubels weten te redden, want wanneer Vassafor de doomregionen induikt, weet ze niet boven de middelmatigheid uit te steken.

JOKKE: 70/100

Vassafor – Malediction (Debemur Morti Productions/Iron Bonehead Productions 2017)
1. Devourer of a thousand worlds
2. Emergence (Of an unconquerable one)
3. Elegy of the accurser
4. Black winds victoryant
5. Illumination of the sinister