De Latijnse albumtitel van de tweede langspeler van het uit Athene afkomstige Kevel slaat overduidelijk op de soundtransitie die het kwartet in zes jaar tijd sinds debuut “Hz of the unheard” heeft doorgevoerd. Deze betekent immers ‘nadat veranderd is wat veranderd moet worden’, en dat blijkt heel wat te zijn. Zo maakte de band schoon schip met diens zo goed als volledig instrumentale aanpak en de progressieve sludge van het verleden krijgt nu heel wat bijval van elementen uit blackmetal, postmetal en spacey soundscapes. Het levert een geluid op dat zich veeleer in de hoek van Franse bands als Regarde Les Hommes Tomber en The Great Old Ones situeert, dan dat er aansluiting wordt gemaakt bij het glorieuze blackmetalverleden van het geboorteland. De zes lange composities die “Mutatis mutandis” vorm geven, zijn geometrisch gebouwd op het perfecte samenspel van loodzware riffs, hamerende ritmes en beklemmende zang die majestueuze mantra’s van verlatenheid, vervreemding en pijn brengen. De mastering van James Plotkin geeft het Griekse kwartet tevens een moderne sound mee met voldoende ruimte voor de basgitaar. Opener “Of being” bezit een stampend machinaal DNA en is vergeven van spoken word samples. “Terraforming” doet je huis elf minuten lang op haar grondvesten daveren, vooral in de groovende breaks die klinken als twee tectonale platen die frontaal botsen. “The apophatic” is één brok tomeloze energie en “Arecibo” voert menig blackmetalacceleratie op het ritmisch departement door, maar laat naar het einde toe ook al wat geëxperimenteer met spacey toetsenwerk horen, een lijn die in de eerste helft van het uit dromerige soundscapes en atypische maatsoorten opgetrokken “Cosmic domination” nog verder wordt doorgetrokken en waarin een echo van Blut Aus Nord rondwaart. Afsluiter “Utopia planitia” is dan weer heel cinematografisch van opzet. Ik gaf al aan dat de heren nu voor een formule met zang kozen, maar deze wordt enkel ingezet daar waar nodig. De bovengemiddeld lange nummers krijgen op die manier nog voldoende ruimte om hun verhaal instrumentaal te vertellen en een antwoord te zoeken op de tal van existentiële vragen waar de bandleden van Kevel mee worstelen. Het register waarin zanger/gitarist Kostas Katsaros zijn schreeuwerige sludgezang inzet, is trouwens vrij beperkt. Het gebruik van spoken word samples is dus een goede zet geweest om op vocaal vlak voor de nodige afwisseling te zorgen. Dit is eigenlijk zo wat de enige kanttekening die ik bij deze plaat maak, want voor de rest brengen de heren het er prima vanaf!

JOKKE: 82/100

Kevel – Mutatis mutandis (I, Voidhanger Records 2020)
1. Of being
2. Terraforming
3. The apophatic
4. Arecibo
5. Cosmic domination
6. Utopia planitia