“Winter contemplations” is het eerste werk van Soul Dissolution sinds hun uiterst melancholische EP “Nowhere” uit 2018. De plaat bestaat uit twee meeslepende nummers, elks een dikke tien minuten tellende. Thematisch weten de Belgen je omgeving in een handomdraai te doen bevriezen, met lyrieken die verhalen over immense spijt en riffs die doen wegdromen naar moeilijke tijden – je moet gelukkig niet zo ver zoeken in 2020. Invloeden vanuit het betere post-werk zijn naar goeie gewoonte duidelijk merkbaar, wat op zijn beurt hun black metal meteen in een bepaalde categorie neigt te duwen. Van dat stigma weet de band zich doorheen het leeuwendeel van de plaat niet los te werken – er zijn ook geen indicatoren dat dat enigszins de bedoeling was – maar dat neemt niet weg dat de opbouw en daaropvolgende climax in beide nummers van “Winter contemplations” heel erg aangrijpend en meeslepend zijn. Bands als Alcest en ouder werk van Woods of Desolation doen iets gelijkaardigs, maar voor een blackmetalband kiest Soul Dissolution toch vaak voor iets tragere tempo’s en een volle, gebonden sound die de modale doomband zichzelf ook al eens durft veroorloven. Zeker bij de tweede track kiest bezieler Jabawock, aka Boris Iolis, ervoor om het tempo volledig omlaag te trekken, wat het emotionele losbarsten naar het einde toe alleen maar meer effect geeft. De vocalen van David ‘Acharan’ weten zich dan weer perfect te nestelen in het gehele verhaal, je kan de zoete wanhoop en ongefilterde melancholie zo proeven. De twee heren leverden samen ook al auditieve onheil voor de eenmalige output van L’Hiver en Deuil, en wanneer je deze sound combineert met de soms proggy doom van Jabawock in Marche Funèbre kan je een verrassend accuraat beeld schetsen van de origine van Soul Dissolution’s sound. Deze EP gaat geen historische ommekeer in de geschiedenis van extreme muziek teweegbrengen. Ergens in het geheel mocht er gerust een verslavende riff verstopt zitten, zo eentje waardoor je steeds blijft terugkomen voor hetzelfde stomweg hypnotiserende gevoel. Wat er wel ligt is een dikke twintig minuten feilloos geschreven post-blackmetal, perfect getimed voor de vele korte en koude dagen die voor ons liggen. Wie zich bij deze beschrijving helemaal thuis voelt, gaat ongetwijfeld genieten van deze release, en mogelijks de gerenommeerde voorganger “Stardust” nog eens herbeluisteren – en tot de conclusie komen dat laatstgenoemde plaat vooralsnog onovertroffen blijft.

JULES: 77/100

Soul Dissolution – Winter Contemplations (Viridian Flame Records 2020)
1. La dernière tempête
2. Where the clouds stand still…