Bij blackmetalliefhebbers is het altijd wel al een beetje een sport geweest om mekaar af te troeven op het vlak van kennis van obscure bands. De laatste jaren echter, en vooral sinds de opkomst van Instagram, loopt het wat de spuigaten uit op gebied van het uitpakken met underground bands. De rauwe blackmetalscene profiteert hier enorm van want elke week worden er tientallen releases van héél obscure undergroundbands uitgebracht, dikwijls op sterk gelimiteerde aantallen, waardoor het hip is geworden om die hebbedingetjes op sociale media te showen. Ik sla hier trouwens zelf ook mea culpa. Als je objectief naar veel van die bands luistert, heeft het gros echter niet veel om het lijf als we heel eerlijk zijn. Ook Valac, een Amerikaanse one-man band, is sinds 2019 héél actief met het uitbrengen van felbegeerd materiaal. Zo verschenen op korte tijd al één langspeler, één compilatie, twee demo’s en drie splits (respectievelijk met Nihil Invocation, Grógaldr en het eveneens zwaar gehypte Kommodus). We waren echter nooit écht onder de indruk van de zwartgeblakerde capriolen die R.P., de man achter Valac en het label Banner Of Blood, op ons afvuurde. Met de nieuwe langspeler “Burning dawn of vengeance” komt daar echter verandering in.

In de eerste plaats doordat de productie er met rasse schreden op vooruit is gegaan, hoewel Valac’s fuzzy gitaarsound anno 2021 nog gerust als raw black metal getagd kan worden. Verder zijn ook de gitaarriffs en het songmateriaal van een hoger niveau, daar begint het natuurlijk mee. De priemende crescendo gaande gitaarleads en -melodieën doen me soms wat aan Predatory Light (die mogen ook wel eens met nieuw werk komen hoor) denken en blijven ook sneller hangen dan in het verleden. Bovendien maakt de betere snaredrumsound het geheel ook organischer klinken vergeleken met het koude en machinale gedrum op enkele oudere releases, enkel aan de ride-aanslagen hoor je nog dat we hier niet met een drummer van vlees en bloed te maken hebben. De krijsende en soms ook semi-screamende vocalen komen uit de verte aangewaaid en dragen absoluut bij tot de duistere en doodse atmosfeer die Valac neerzet. Wanneer de koptelefoon erbij wordt gehaald, merk je trouwens ook op dat er een basgitaar in de sound verstopt zit die extra textuur en diepte toevoegt. In “Awakening of Valac” zorgt ze zelfs voor een bruggetje. Verder zitten er voldoende details in de vijf composities, introductie en epiloog (die wat aan de start van Emperor’s “Towards the pantheon” doet denken, maar dan op gitaar vertolkt) verstopt om het ook na meerdere luisterbeurten spannend te houden.

Op zich laat Valac op “Burning dawn of vengeance” niets nieuws horen en de haast obligate invloeden van Burzum en Darkthrone hoor je ook hier terug, maar de progressie de de band uit new-Mexico laat horen, maakt dat we Valac toch serieus in ’t oog gaan houden in de toekomst.

JOKKE: 81/100

Valac – Burning dawn of vengeance (Black Gangrene productions/Banner of Blood 2021)
1. Prologue
2. Awakening of Valac
3. Weep behind the wall of illness
4. Echoes cast upon broken shadows
5. The depths of despondency
6. Woeful voices return
7. Epilogue