Indigenous metal ofte native metal, het zit in de lift getuige ondermeer het “The Gathering of the Eagle and Condor” event ⁣dat in oktober in LA.A plaatsvindt. Het is een ceremonieel evenement van door de inheemse bevolking geleide kunstenaars zoals Pan-Amerikan Native Front, Invunche, Kūka’ilimoku, Xbalanque en Ixachitlan. Die eerste drie zouden geen onbekenden meer mogen zijn voor eenieder die zo af en toe eens tussen onze reviews grasduint. Zo namen we van Pan-Amerikan Native Front diens tweede langspeler “Little Turtle’s war” eerder dit jaar nog onder de loep. Nu is het de beurt aan “Immortal ceremonies“, een splitrelease met het Australische Kommodus.

Kommodus is een éénmansband van een zekere The Infernal Emperor – Lepidus Plague (die op drums wordt bijgestaan door Magnus T.R.J.) die er sinds de release van zijn “Will to dominate all life” demo in 2017 een naarstig werktempo op nahoudt wat resulteert in meerdere releases per jaar, telkens felbegeerd door de rauwe blackmetalgoudjagers. Kommodus heeft een voorliefde voor oorlogsthematieken, Romeins heidendom, kronieken van historische toewijding en spirituele botsingen uit alle eeuwen en oceanen. Ook deze drie hymnes handelen over het overwinnen van zelfsabotage en vechten met alles wat je hebt. Een onsterfelijke strijd die we allemaal moeten aangaan. De muziek van Kommodus verraadt in de trage stukken eigenlijk heel wat invloeden van een oudje als Black Sabbath terwijl de snelle partijen en gitaarsolo’s subtiel met thrash en death metal geïnfuseerd zijn. Ook de diepe growlende vocalen neigen eerder naar de doodsmetalen, en soms zelfs grindhoek, dan de meer gangbare zwartgeblakerde screams. De man is echter ook niet vies van wat disharmonieën en verstopt ook de nodige atonale elementen in zijn black metal. De gekende Romeinse folkinvloeden komen tot uiting aan de start van “To wrestle with angels” en ook de langzaam op tilt slaande oorlogshoorn is weer van de partij om de heroïsche en triomfantelijke insteek van Kommodus nog extra te onderstrepen. In “The celestial cycle broken” klinkt het hoorngeschal dan weer eerder als treurige violen die rouwen om verlies. Het gebruik van dit blaasinstrument geeft een unieke toets en exotische insteek aan de voorts rauwe, ietwat chaotische black van deze Australiër die baadt in een zeer meedogenloze en overweldigende atmosfeer die ook afgrijselijk en angstaanjagend kan klinken wanneer de dissonanten opgezocht worden. Zijn vorig jaar verschenen self-titled langspeler was met 65 minuten speeltijd voor mij persoonlijk wat te veel van het goede maar wanneer gedosseerd in tijd en ruimte zoals op deze split of een demo, kan ik Kommodus wel smaken.

Ook Pan-Amerikan Native Front is de visie van één man genaamd Kurator of War, op drums bijgestaan door DFK (gelukkig wordt het drumdepartement door Einzelgängers toch regelmatig uitbesteed want de kwaliteit van een band is maar zo goed als die van de drummer, zei een wijs man me ooit). Pan-Amerikan Native Front draagt diens drie composities op aan de vroege activist van transnationale inheemse solidariteit Tom Hill, een bergman uit Lenape, die die actief was aan de Amerikaanse grens en zijn inlandse broeders en zusters verdedigde. “Kiva flames of rebellion” trapt met het nodige strijdgewoel af en bevat een gastbijdrage op zang van Kol’a’mo’o. Vergeleken met Kommodus ademt de muziek van Pan-Amerikan Native Front meer en zijn de gitaarriffs en -solo’s wat melodieuzer, hoewel ook deze band zeker in het rauwe blackmetalhoekje kan gesitueerd worden. De warmetalelementen zijn deze keer ook wat subtieler waardoor ik deze nummers beter trek dan die van “Little Turtle’s war“. “Hasan’owane breathe of remonstration” voltrekt zich doorgaans op een gematigder tempo en kent mooie lange instrumentale passages hoewel er toch nog de nodige ruimte is voor felle riffs die de strijdvaardigheid van deze act ondersteunen. De kletterende basgitaar verzwaart de sound van Pan-Amerikan Native Front waardoor die verre van schel klinkt zoals dat wel meer het geval is bij rauwe black. “Washani stones of resurrection” klinkt lekker agressief en opzwepend met uitmuntend gitaarspel en drumversnellingen en een korte akoestische epiloog. Ik blijf het enkel jammer vinden dat het native karakter niet meer in de verf gezet wordt, hoewel ik besef dat het ook verkeerd kan uitdraaien als hierin overdreven wordt..

“Immortal ceremonies” is een split van twee bands met een eigen visie die me bijzonder goed bevalt. Op het eerste gehoor lijkt de muziek misschien wat overroepen te zijn vergeleken met de hype rond deze bands, maar meerdere luisterbeurten zijn absoluut aangeraden om alzo de muziek goed te kunnen laten doordringen en naar waarde te kunnen schatten.

JOKKE: 81/100 (Kommodus: 79/100; Pan-Amerikan Native Front: 83/100)

Kommodus/Pan-Amerikan Native Front – Immortal ceremonies (Goatowarex 2021)
1. Kommodus – Sacrifices to Jupiter
2. Kommodus – To wrestle with angels
3. Kommodus – The celestial cycle broken
4. Pan-Amerikan Native Front – Kiva flames of rebellion
5. Pan-Amerikan Native Front – Hasan’owane breathe of remonstration
6. Pan-Amerikan Native Front – Washani stones of resurrection