Iedereen zal zijn of haar mening wel hebben over het uit Eindhoven afkomstige Doodswens, maar wat je niet kan ontkennen is dat zangeres/gitariste Fraukje van Burg en drumster Inge van der Zon er niet voluit voor gaan. In 2019 werd een self-titled demo gelost en sindsdien is het duo niet bij de pakken blijven stilzitten. Doodswens dook op allerhande concertpodia in eigen land en over de grenzen heen op en kleurde daarbij al eens buiten de lijntjes (hoeveel blackmetalbands heeft u op klaarlichte dag al een sessie weten spelen op rotonde?). Vorig jaar verscheen een split 7 inch met Adversarius, en aan het einde van dit tweede pestjaar vergezelde de band (hoewel Fraukje thuis bleef) de Zweedse panzerdivisie Marduk en Valkyrja voor en heuse Europese tournee. En in tussentijd werd naarstig gewerkt aan het debuut “Lichtvrees” dat recent via het Finse Svart Records verscheen.

De dames houden er met één gitaar en een drumstel een hele basic muzikale aanpak op na, maar dat siert hen net. Waar veel collega’s zich achter een hele resem toeters en bellen verschuilen, pakt Doodswens uit met een “what you hear is what you get“-formule en een doodeerlijke thematiek die zich focust op de negatieve gevoelens, dagelijkse struggles en minder leuke kanten van het leven. De songs, die een ode zijn aan de second wave black metal van weleer, leken de eerste luisterbeurten niet veel om het lijf te hebben, maar na de nodige rijping blijken sommige tracks toch meer diepgang te vertonen dan we op het eerste gehoor dachten. Zo is opener “In mijn bloed” echt wel een sterk nummer met bevlogen screams, goed gitaarspel en stevig drumwerk. “Onplaatsbaren” kan je niet echt een nummer volgens de klassieke definitie noemen, want het is een spoken word-sample uit een gelijknamige documentaire over verslaafden die geen uitweg meer zien. Ietwat vreemde keuze en de anderstalige zullen dit fragment moeilijk kunnen plaatsen, maar de negatieve woordenstroom komt wel keihard binnen en vormt uiteindelijk een onontbeerlijk onderdeel van “Lichtvrees“.

Het meer dan zeven minuten durende “Zwarte staar” is een heel slepend, atmosferisch en ingetogen nummer dat zich als een ijskoude en pakkende compositie openbaart die aan het einde van de rit toch nog zijn tanden ontbloot. “Eindzicht” doet er met een speelduur van negen minuten nog een schepje bovenop, maar heeft wat tijd nodig alvorens er meer gebeurt dan wat feedbackende versterkers die de toon zetten. Wie verwacht dat er vervolgens hard van jetje wordt gegeven, komt bedrogen uit want Doodswens laat het tempo drastisch zakken om heel erg doomy en treurig voor de dag te komen met krijsende vocalen die onder je vel kruipen. Toch begint er zo naderhand een hongergevoel naar wat meer uptempo venijn op te komen. De meiden leken ook even naar een climax toe te werken, maar het nummer slaat plotsklaps over in een sinistere vrouwelijke spoken word-sample.

Toch worden onze gebeden aanhoord, want dit bruggetje mondt uit in het snellere maar veel te compacte “IJsheiligen“. Hier had meer ingezeten dan de luttele twee minuten die we nu voorgeschoteld krijgen waardoor we al snel bij “Het zwartewaterland” aangekomen zijn, een emotioneel nummer dat gaat over een goede vriend die gestorven is en waarin Doodswens heen en weer schippert tussen felle stukken en meer mid-tempo melodieuze passages waarmee ze wederom laten horen wel degelijk goede zwartmetalen composities te kunnen pennen. Het titelnummer is eerder op repetitiviteit gestoeld, een gegeven dat in het genre sinds oudsher aangewend wordt om de luisteraar in een zekere trance te brengen, wat hier ook wel lukt. Middels het uitluidende maar overbodige “Lichtvrees II” komt er in alle sereniteit een einde aan Dooswens’ eerste langspeler.

Zoals reeds aangegeven mag je “Lichtvrees” niet te snel afschrijven indien je instant-gratificatie verwacht, want sommige geheimen geven zich pas na meerdere luisterbeurten prijs. De dames laten zien zowel met uptempo als trager materiaal goed uit de voeten te kunnen, maar toch ontgaat me ergens het gevoel dat hier nog net dat tikkeltje meer had kunnen inzitten en sommige nummers nog wat beter hadden kunnen worden uitgewerkt. Ik zou wat meer op het puntje van mijn stoel willen zitten. Bij momenten zijn de songstructuren dan ook net wat te simpel of voor de hand liggend, maar de emotionele complexiteit die erachter schuilgaat schemert dan wel weer door. Een goed debuut met andere woorden, maar geen dat ons omver blaast of waarvoor we superlatieven uit de kast halen.

JOKKE: 78/100

Doodswens – Lichtvrees (Svart Records 2022)
1. In mijn bloed
2. Onplaatsbaren
3. Zwarte staar
4. Eindzicht
5. IJsheiligen
6. Het zwartewaterland
7. Lichtvrees
8. Lichtvrees II