Het is ontegensprekelijk een persoonlijke tekortkoming; soms word ik iets te enthousiast en neem ik een hoop hooi op mijn vork die mij te zwaar is. Case in point: ‘Ja, natuurlijk wil ik de nieuwe Funeral Mist recenseren’. Het is immers geen onbekende band die eens een debuut uitbrengt. Niet alleen heeft mastermind Arioch/Mortuus/D. Rostén een pedigree in het black metal wereldje om ‘u’ tegen te zeggen als zanger van Marduk en Thriumphator, Funeral Mist zelf speelt ook al een tijdje mee in de A-klasse. Nu, een woord is een woord.

“Deiform” trapt af met “Twilight of the flesh” – en een vrij lange intro, compleet met monnikkengezang. Eerst vond ik die wat te lang uitgesponnen. Ondertussen is mijn appreciatie gegroeid, aangezien er op zich meer dan genoeg gebeurt qua aanzwellende gitaren, basloopjes en Rosténs kenmerkende vocalen om de aandacht vast te houden. Het mag dan niet de razende black metal zijn die je verwacht maar wanneer die dan halverwege de song wel uit de boxen knalt krijg je direct een glimlach op je gezicht want die is, ik verwachtte weinig anders, van topniveau. En ongemeen hard. Drums die harder ratelen dan een Minimi-machinegeweer uit onze vaderlandse wapenfabriek, nerveuze tremolo-leads en die zang… je zou bijna geloven dat Rostén effectief een demon in zijn lijf huisvest. Het is iets dat de rest van de plaat blijft opvallen: het grootste deel van de speelduur gaat op aan keiharde black. Luistert u bijvoorbeeld eens naar het begin van “Apolyptikon”, die slingerende, razendsnelle beginriff gecombineerd met de ‘priester-uit-de-hel’ vocalen en drums die je darmen achterstevoren leggen. En het houdt niet op: de laatste song, “Into ashes” is zo mogelijk de meest agressieve van het hele stel, een bijna 10 minuten lang durende masterclass die je volkomen murw achterlaat.

Niks dan goeds dus. En toch… platen als “Maranatha” en “Hekatomb” hebben een speciale plaats in mijn muziekcollectie, niet enkel vanwege de razende metal, ook en vooral vanwege de sfeer die ze uitstralen. Dat mag er dan ééntje zijn die blasfemisch genoeg is om uw buurtkerk spontaan in vlammen te laten uitbarsten, ze was er. Neemt u er anders “Jesus saves!” of “In nomine domini” eens bij. Op deze plaat mis ik dat wat. Er zijn wel momenten waar Funeral Mist duidelijk net daarop mikt, het begin van “Children of the urn” en het ritualistische einde van “In here” maar deze zijn naar mijn invoelen minder deel van de songs, wat ten koste gaat van die typische vuile, kwaadaardige sfeer die je van Funeral Mist verwacht. De sfeerelementen lijken dit keer gebruikt te zijn als voorafje of dessert bij de black metal. Daarnaast gaat Rostén soms wat overboord. Ongeveer 55 minuten genadeloze black metal is zelfs voor mij wat veel om te verstouwen in één sessie.

Het komt erop neer dat “Deiform” in veel opzichten een waardige aanvulling is op een discografie die het onderzoeken al meer dan waard was, van een band die nooit twee keer hetzelfde wil doen. Dit keer slaat de balans echter over naar pure black metal met wat versieringen – voor de puristen onder ons ongetwijfeld een aanbeveling, voor mij toch een beetje teleurstellend. Anderszijds, dat krijg je wanneer je een plaat tegemoet treedt met verwachtingen waar meer hoogspanning op zit dan de gemiddelde elektriciteitscentrale. En vergis u niet: indien Marduk dit album zou uitbrengen stond ik op de barricades te dansen omdat mijn jeugdhelden eindelijk het rechte pad terugvonden, dus ik beveel deze plaat van ganser harte aan. Maar dan voor de razernij, de agressie en gigantische hoop wereldriffs die erop te horen vallen. “Hekatomb” nr. 2 is het echter niet. En daar houdt u best rekening mee.

Bert: 83/100

Funeral Mist – Deiform (Norma Evangelium Diaboli 2021)
1. Twilight of the flesh
2. Apolyptikon
3. In here
4. Children of the urn
5. Hooks of hunger
6. Deiform
7. Into ashes