Land van herkomst? Dunno! Eénmansproject of volwaardige band? Kweeni! En zo baden we nog maar eens volop in de anonimiteit met Nocturnal Triumph’s self-titled langspeler, ook al is het reeds hun derde album sinds debuut “Into light’s graven womb” in 2016 via Spectral Moon Records verscheen. Ook opvolger “The fangs of miseries past” werd door datzelfde label twee jaar later op tape uitgebracht. GoatowaRex verzorgde tweemaal de vinyluitgave. Voor album nummer drie werd (gelukkig) de overstap gemaakt naar Amor Fati Productions die instaan voor de CD- en vinylrelease. Dat geeft eenieder die tot een fysieke aankoop wilt overgaan immers ruim de gelegenheid een exemplaar te scoren.

Ik moet toegeven dat ik niet bekend ben met de vorige twee langspelers van Nocturnal Triumph, maar als Amor Fati Productions een plaat uitbrengt, is de kans héél groot dat ze bij ondergetekende wel in de smaak zal vallen. En dat is ook zo. Vier quasi double digit composities qua speelduur prijken er op de tracklist, en dat lijkt een constante te zijn in het oeuvre van deze band, hoewel er op het debuut ook nog een korte intro aan de vier navolgende songs vooraf ging. Bij het opzoeken van het oudere werk blijkt dat de muzikale formule van lang uitgesponnen atmosferische blackmetalcomposities doorheen de jaren dus niet erg gewijzigd is geweest. Of dat een goede zaak is laat ik nog even in het midden. Een band als Wiegedood hield er drie platen lang een gelijkaardige modus operandi op na, maar de heren waren toch blij dat ze op hun meest recente telg ongeremd konden musiceren zonder in een eigen keurslijf vast te zitten.

De ondertoon in Nocturnal Triumph’s black metal is de ene keer van melancholische aard en valt de andere keer dan weer eerder als triomfantelijk te omschrijven. Tijdens deze meer heroïsche en epische stukken lijkt het soms alsof blaasinstrumenten of keyboards zich mee in het strijdgewoel mengen, maar daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur steken want het zou best wel eens kunnen dat deze melodieën toch allemaal op de gitaar gecreëerd worden.

Ik moet zeggen dat Nocturnal Triumph er release na release wel op vooruit is gegaan en dat hun formule nog niet tot een vastgeroeste situatie heeft geleidt. Au contraire, daar waar de oudere composities nog niet altijd de volle speelduur wisten te boeien, is dat euvel nu weggewerkt door simpelweg betere riffs en melodieën te hebben gepend en nog meer aandacht te hebben besteed aan variatie en dynamiek. De drummer rijgt heel het zaakje trouwens erg strak aaneen en er wordt met verschillende toonhoogtes qua vocale krijsinvulling gewerkt.

Ook de productie is deze keer uitstekend: op het debuut was de drumsound wat te digitaal te noemen en op de opvolger was het totaalgeluid aan de zure kant; nu klinkt de band wat meer helder, maar toch nog ruw en organisch genoeg. Wanneer er zo nu en dan een snerpende melodie passeert moet ik al eens aan een band als Yellow Eyes denken, hoewel de muziek van Nocturnal Triumph doorgaans wel gemakkelijker weg luistert dan die van de referentiebron. Wanneer de melancholische snaar bespeeld wordt, doemt dan weer eerder een wat meer zwartgeblakerde versie van Agalloch op. Het valt met andere woorden niet te ontkennen dat de band sound aansluiting vindt bij atmosferische USBM.

Erg degelijke plaat deze self-titled van Nocturnal Triumph. Uit te checken indien bands als Yellow Eyes, Worsen, Solbrud, Dödsrit of Velnias al eens in jouw playlist opduiken.

JOKKE: 81/100

Nocturnal Triumph – Nocturnal triumph (Amor Fati Productions 2022)
1. The hammer of immateriality
2. Beneath the veins of God
3. Where he slumbers in wait
4. Torn by the weight of reversal