Een kleine twee jaar na het vlammende en vlijmscherpe debuut “The spearwound salvation” staan de Zweedse in bloed gedrenkte geweldenaars van Ultra Silvam wederom met woeste kracht op onze deur te kloppen, deze keer met “The sanctity of death“. Op het debuut lieten de heren Zweedse black horen die we in lange tijd al niet meer zo opruiend en ontvlammend gehoord hadden. Benieuwd of het trio nog een tandje heeft bijgestoken en er met de nieuweling nog een schepje bovenop doet.

De sound op deze tweede langspeler is wat voller dan het snedige, zurige en als een verroeste kettingzaag klinkend geluid van het debuut maar de basgitaar komt deze keer minder goed door (behalve in de albumintro dan). Algemeen kunnen we stellen dat Ultra Silvam nu minder als Sorhin ten tijde van “Apokalypsens ängel” klink en meer als het ruige broertje van het huidige Watain, zeker ook daar er heel wat heavymetalinvloeden in het geluid gekropen zijn die echter werden omgetoverd in tornado-achtige stromen van black metal classicisme. Wie Watain zegt, zegt natuurlijk ook Dissection wiens verleden eveneens voortdurend doorheen de plaat echoot.

De grootste verrassing zit em al gelijk in opener “Dies irae” waar er – geheel onverwacht – een helder gezongen passage werd ingelast, die me ook na meerdere luisterbeurten nog steeds weet te verrassen. Het is echter (in deze vorm althans) een eenmalig experiment gebleven want elders op de plaat gooit zanger/bassist M.A. louter zijn screams in de strijd die door de plaatsing van de godslasterende teksten wederom aan een band als Watain doen denken. Correctie: Tijdens een luisterbeurt met koptelefoon ontdekte ik ook in het titelnummer wel wat cleane zang, zij het heel subtiel ietwat in de mix weggemoffeld. Ook “Förintelsens andeväsen del II: Den deicidala transsubstantiationens mysterium” bevat een heel klein stukje heldere vocalen maar dan eerder op een ritualistische manier benut dan de meer epische koorzang die we in de opener hoorden.

De zwartgeblakerde heavymetalelementen zijn echter wel alomtegenwoordig in het gitaarspel van O.R. (check bv. die solo aan het einde van “Of molded bread and rotten wine” maar eens) en zorgen voor de nodige schwung en melodieuze belevenissen, hoewel de band nog steeds vervaarlijk klinkt. Enkel in “Black soil fornication” is het tempo wat gematigder, maar voor de rest geselt A.L. zijn drumvellen aan een stevig tempo. Het anderhalve minuut durende instrumentale niemendalletje “Tintinnabuli diaboli“, dat akoestische gitaargetokkel en samples van kerkbellen bevat, is mijns inziens dan weer een gemiste kans en had beter tot een volwaardig nummer uitgewerkt geweest.

Ultra Silvam klinkt ondanks het verder uitpuren van zijn klassieke heavymetalinvloeden qua stijl niet echt wereldschokkend anders dan op de voorganger (misschien enkel wat verfijnder), dit dankzij de bevlogenheid waarmee ze deze acht bangers erdoor jagen. Maar doordat de scherpe kantjes er productiematig wat zijn afgevijld komen de Zweden wel heel dicht tegen een Watain aanschuren, wat ten koste gaat van de eigen identiteit daar er ondertussen al tig klonen van die band rondlopen. Maar Ultra Silvam klinkt wel overtuigender dan wat Erik en co op hun laatste twee platen lieten horen. Desondanks de kritische bemerkingen een stevige en ferme plaat die heel wat Zweedse collega’s naar huis speelt!

JOKKE: 84/100

Ultra Silvam – The sanctity of death (Shadow Records/Regain Records 2022)
1. Dies irae
2. Sodom vises himlafärd
3. The sanctity of death
4. Tintinnabuli diaboli
5. Förintelsens andeväsen del II: Den deicidala transsubstantiationens mysterium
6. Black soil fornication
7. Incarnation reverse
8. Of molded bread and rotten wine