In ons oordeel over Prometheus’ tweede full-length “Resonant echoes from cosmos of old” konden jullie twee jaar geleden lezen dat de ziel van dat album zich als het ware in twee splitste wat de ene keer een meer sepulchraal deathmetalresultaat opleverde en de andere keer veel meer naar (symfonische) black metal neigde. Dit schizofrene gedrag is op “Aornos“, de derde langspeler van het Griekse kwartet, verdwenen wat zich in een meer homogeen eindresultaat vertaalt. De literaire wortels van het album liggen in de mythe van Charon en de rivier de Lethe, het eeuwige verhaal van de dood met andere woorden.

De Griekse roots laten zich al meteen horen middels de traditionele Griekse lier en percussie die hun opwachting maken in het gemoedelijke intro “Epiclesis“. Stilte voor de storm want “The devouring chasm” laat daarna woest en ziedend zijn tanden zien middels licht chaotische black en death metal die tot een zwavelhoudende dimensie gekneed worden. Death metal heeft nog wel duidelijk de overhand in de agressieve stukken, daar waar de blackmetalinvloeden de meer atmosferische passages inkleuren hoewel er verderop ook de nodige salpeterhoudende tremoloriffs op ons afgevuurd worden. Keyboards geven de complexe compositie tenslotte een extra elegant laagje. “Slithering tongue of lethe” neemt de doodsmetaen insteek nog een stap verder want niet alleen horen we talloze chugga chugga-riffs en een break vol dubbel basdrums, ook zanger Meleager buldert hier echt de longen uit zijn lijf, hoewel hij eveneens screams uit zijn strot perst en zijn stem soms op een heldere, bijna verhalende manier gebruikt. Op vocaal vlak bevat “Aornos” in het met synths aangezwollen “Vessel of empiricism” een gastbijdrage van Acherontas V.P. Sorcerer, wiens Griekse spoken words instant herkenbaar zijn voor wie al eens een Acherontas-plaat oplegt, en die dan ook maar meteen de teksten voor dit esoterische en sterk atmosferische mid-tempo nummer pende. Je baadt hier echt volop in een sinistere, zwoele en meeslepende Helleense blackmetalatmosfeer.

Ook in “Mnemosyne” werd een traditioneel instrument uit de kast gehaald want we horen hier de aulos, een blaasinstrument uit de oud-Griekse en de oud-Egyptische muziek, de sfeer bepalen alvorens deze negen minuten durende compositie zich vervolgens verwoestend laat gelden, zonder echter die mystieke atmosfeer uit het oog te verliezen. Maar pas op, het kan nog langer zoals het afsluitende tweeluik “The alpha and the omega revealed” 22 minuten lang laat horen. In het eerste deel passeren er talloze meeslepende gitaarleads die haast als een volcontinue vloedgolf overheen de extrememetalbasis vloeien. De leads lopen uit tot in het tweede deel dat echter al snel losbarst zonder te vergeten zich op tijd en stond terug in sinistere nevelen te hullen. Als afsluiter vind ik dit sluitstuk echter wat tegenvallen doordat het niet de volle 14 minuten weet te boeien, maar het melodieuze samenspel naar de finale toe is wel bloedstollend mooi.

Kortom, “Aornos” is een overweldigende plaat van een band die heel wat meer erkenning verdient want ik hoor bijna nooit over Prometheus spreken, ook al bestaan de Grieken reeds verscheidene jaren en hebben ze – “Aornos” incluis – al drie langspelers op hun naam. Tijd om daar verandering in te laten komen!

JOKKE: 83/100

Prometheus – Aornos (I, Voidhanger Records 2022)
1. Epiclesis
2. The devouring chasm
3. Slithering tongue of lethe
4. Mnemosyne
5. Vessel of empiricism
6. The alpha and the omega revealed – Pt. 1
7. The alpha and the omega revealed – Pt. 2