The English version of this review can be found here.

De volle maan prijkt vanavond vol trots en grandeur in een verder ijle en gitzwarte hemel, terwijl “The haunting”, het allereerste wapenfeit van Bad Manor nog maar eens door de versterker scheurt. Een gure wind raast meedogen- en doelloos door de omliggende bomen. Sinds de komst van het winteruur is het verder ook verdacht veel kouder – en maar goed ook. Het mag al dan niet toeval heten, maar één ding is zeker: aan symboliek geen gebrek tijdens het pennen van deze review. Bad Manor offert deze hulde aan de duisternis, die een eenzaam huis op een heuvel ver weg van de beschaafde wereld diep in zichzelf heeft wonen, dan ook gesluierd in een ontegensprekelijk enigmatische sfeer, eentje die perfect past binnen het minstens even mysterieuze karakter van de Ordo Vampyr Orientis.

Dezelfde bende die vorig jaar nog furore schepte met Bat Magic’s voortreffelijke “Feast of blood” tape, en kort daarop de brutale eerste EP van Beastial Majesty. Over de leden van het collectief is verder weinig of niets geweten, behalve dat ze opereren van op Amerikaanse bodem en beschikken over genoeg riffs om Van Halen’s mondhoeken te doen krullen. “The haunting” is verder wel een heel apart soort monster, en dat speelt zonder meer in z’n voordeel: de behoorlijk typische rauwe sound wordt hier op zo’n manier gebracht dat je geneigd bent de plaat veelvuldig op te zetten om te achterhalen wat hier lijkt te gebeuren. Een groot deel van de mystiek haalt Bad Manor zoals eerder aangehaald uit zijn concept: de plaat wordt vergezeld door een kortverhaal, vormgegeven door artiest Landis Blair; het bevat een beschrijving van wat er zich tijdens enkele veelal door duisternis omringde dagen heeft afgespeeld in het huis. De séance wordt ingeleid door een zekere Stephen R.C. Sicreeve, auteur en medium, die je door middel van de vijf hoofdstukken in contact brengt met de obscure demonen die zich sinds een eeuwigheid in het huis hebben genesteld.

Ook op muzikaal vlak is Bad Manor behoorlijk eigenwijs. “The room with six hundred and sixty-six eyes” kopt meteen binnen met theatrale orgel op een tapijt van dreunende, poltergeist-achtige drums en gitaarlijnen, weggelopen uit “From dusk till dawn“, die als de klaagzang van een eindeloos getormenteerde en in limbo opgesloten geest uit de speakers walsen. Het bijna als een refrein klinkende segment in opvolger “The study, filled with books” werkt dermate opzwepend, met zijn buitenzinnig krankzinnige en imposante vocalen, dat het hele nummer in teken staat van de totale dementie die tijdens dit crescendo losbarst. Al dat kwelen, krijsen, jammeren en balken telt, hoe je het ook draait of keert, toch als een van de meest opmerkelijke elementen op deze plaat: wie Afksy’s zijproject Heltekvad al van heel provocatieve zanglijnen voorzien vond, gaat met “The haunting” absoluut diens hartje kunnen ophalen. Wat Stephen R.C. Sicreeve en Monsieur Malediction hier presteren insinueert natuurlijk dat de heren volstrekt getormenteerd en bezeten zijn door de uitermate malafide fantomen die het huis in kwestie te gast heeft.

Ook voor slagwerker The Impaler dient hier nog een noot van appreciate te staan: de man zet steevast indrukwekkende blastbeats op, maar kan tegelijkertijd tergend trage ritmes tot leven brengen, voorzien van de occasionele off-key snare hit om je des te meer op je zenuwen te werken. Afsluiten doet Bad Manor met een boodschap aan de heer van de onderwereld; “Heilige Vader, die in de hel verkeert, zegen ons met uw kracht. Wij offeren u het bloed van onze bezoekers om onze familie voor altijd te beschermen.” Amen.

JULES: 90/100

Bad Manor – The haunting (Avantgarde Music/Labyrinth Tower/Ordo Vampyr Orientis 2022)
1. The room with six hundred and sixty-six eyes
2. The study, filled with books
3. Through the garden, to the graves
4. An incident in the nursery at the witching hour
5. Hallowed ground