Het was collectief huilen geblazen toen in 2018 met “Täyttymys” een sluitstuk werd gebreid aan het fenomenale Finse Cosmic Church, maar wat ik pas recent ontdekte was dat meesterbrein Luxixul Sumering Auter ook drumde in een ander, meer internationaal gezelschap dat de naam Frozen Graves draagt – niet meteen de meest originele naam, maar it does the trick. Dat het drietal reeds voor dat laatste wapenfeit van Cosmic Church een langspeler had uitgebracht was me dus compleet ontgaan, maar laat gezegd zijn dat deze self-titled zeker een terugblik naar 2017 waard is.

Ten opzichte van het debuut is de bandbezetting op het in september uitgebrachte “An age of emptiness” ongewijzigd gebleven, en daar doemt nog een bekende tronie op: de zang bij Frozen Graves wordt opgenomen door Khaosgott, die alles ook vakkundig bijeenkrijst bij Cénotaphe, en daar laten we hier bij Addergebroed niet bepaald een traantje voor. De black metal van Frozen Graves is echter minder triomfantelijk (Khaosgott laat zijn epische cleane zang dan ook achterwege) en agressief, en klinkt een pak desolater. Zelfs snellere nummers zoals opener “An age of emptiness” of “The temple levitates” klinken relatief beheerst – en daar zijn de fuzzy riffs van de mij onbekende gitarist Vandra debet aan. Dat de man echter een voorliefde voor melodieuze black metal van een vijfentwintigtal jaar terug heeft, steekt hij niet onder stoelen of banken, en zodoende komen namen als Burzum en Kêres bovendrijven. De uitgestrekte krijsen worden niet enkel begeleid door contemplatieve leads die enkel miserie uitwasemen, want in een nummer als “Breaking the laws of harmony” komt zowaar wat oldschool first wave schwung uit de speakers geschald, waarbij Luxixul Sumering Auters simpele maar effectieve drumspel – onnodige versierinkjes zijn voor posers, zo blijkt – het nummer en bij uitbreiding de plaat vlot als een geheel vooruitstuwt. Wanneer “Past the horizons” van start gaat, zal de oplettende luisteraar ongetwijfeld ook eventjes verbaasd opkijken bij een riff met dezelfde grondnoten als het OM’s vermaarde “State of non-return”, maar dat zal deze gasten een worst wezen.

Met nummers als “My permanent home in solitude” en “The indistinctive menace of treason” trekt Frozen Graves dan weer duidelijker de melancholische, depressievere kaart (maar om dit als DSBM te gaan klasseren is ook een brug te ver), maar af en toe horen we toch ook wat wind van wijlen Forgotten Woods of Weakling waaien. Ondanks het feit dat haast uit voorgaande beschrijving moet voortvloeien dat ook de sound vrij kil is, klinkt “An age of emptiness” over het algemeen toch vrij warm, niet in het minst door de duidelijk afgetekende en dragende bas, en ook de warme fuzz van de leadgitaar klinkt een pak minder ijl en afstandelijk dan je zou verwachten. Zodoende komt Frozen Graves met deze langspeler, die terecht op Amor Fati en het Finse Kuunpalvelus uitkomt, met een kleine veertig minuten aan melodieuze, mistige black metal die net zoals de bandnaam helemaal niet vernieuwend is, maar zeker de tijd en eventuele aanschaf waard is!

CAS: 82/100

Frozen Graves – An age of emptiness (Amor Fati Production & Kuunvalpela 2022)
1. An age of emptiness
2. Past the horizons
3. My permanent home in solitude
4. Breakingn the laws of harmony
5. The indistinctive menace of treason
6. Indivisibility
7. The temple levitates
8. A solemn troth