Voor een stevige portie Canadese black metal mag je ons altijd wakker maken: Forteresse, Gris, Monarque, Sorcier des Glaces en Sortilegia zijn maar enkele namen die regelmatig op onze draaitafel terug te vinden zijn. Een nieuwe speler aan het Canadese blackmetalfirmament is Orphique, het geesteskind van een zekere David Potter, die zich echter door een hele resem gastmuzikanten liet bijstaan om zijn visie mee vorm te geven. Opvallend is dat deze muzikanten niet meteen een verleden in het blackmetalwereldje hebben, maar eerder actief waren in genres als melodieuze death metal en deathcore. “Consécration cadavérique” is de naam van Orphique’s eerste worp die door Sepulchral Productions uitgebracht wordt. Tegen de tijd dat u dit leest, zit de albumpresentatie op het Messe des Morts festival in Montréal er ook op.

“Consécration cadavérique” is best een emotioneel beladen werkstuk geworden. Potter labelt zijn muziek dan ook als melancholische black metal en de teksten grijpen metaforisch terug naar de liefde, depressie en angst waarmee de Canadees te maken kreeg tijdens het schrijfproces. Ook de bandnaam is best relevant te noemen voor de situatie waarin de muzikant zich jarenlang bevond. Orfisme is namelijk een religieus geloof dat heel dicht bij het boeddhisme staat en in de kern zegt dat de ziel gedoemd is tot een eeuwige reïncarnatiecyclus en dat er maar één ding is dat die cyclus kan stoppen en dat is initiatief, waarna de ziel eindelijk de goddelijke staat kan bereiken. Dat is wat Potter dan ook met dit project heeft gedaan. De man droomde al van een persoonlijk muziekproject sinds hij 14 jaar oud was, maar had nooit het lef om een instrument te oefenen of muziektheorie te leren en hield zich altijd strikt aan poëzie, zang en schrijven. Nadat een emotioneel dieptepunt bereikt werd, kocht hij muziektheorieboeken, pakte een oude gitaar en een keyboard op en begon zijn gedachten in muziek te materialiseren.

En we zijn maar wat blij dat deze stap ooit gezet werd want “Consécration cadavérique” weet ons sterk te bekoren, evenals het magnifiek artwork dat op diens cover siert. Het ontwerp van Mitchell Nolte is gebaseerd op “Triomf van de dood” van Pieter Bruegel de Oude en “Triumph des Todes” van Otto Dix. We zien dat de Dood twee dingen vasthoudt, een zeis die zijn kracht symboliseert, en een vurige fakkel die verovering en overwinning symboliseert. Geen wonder dat dat typische triomfantelijke gevoel dat Canadese black metal zo dikwijls opwekt en uitstraalt ook deel uitmaakt van het klankenuniversum en de gevoelswereld die Orphique beoogt. Zeker wanneer het gaspedaal zoals in opener “Onirique” of afsluiter “Sporadique” diep ingedrukt wordt, worden we op diens wervelwind aan heroïsche epiek meegesleurd en voelen we ons onoverwinnelijk. De muzikanten beheren hun instrumenten meer dan behoorlijk, want nergens vergaloppeert Orphique zich wanneer er hard van jetje gegeven wordt. Ook de krachtige en ietwat moderne maar niet te afgelikte sound leidt het strijdgewoel steevast in goede banen.

Die emotionele en melancholische beladenheid waar ik in de eerste zin van de tweede alinea op alludeerde, schijnt regelmatig door in o.a. de progressieve gitaarsolo, de melodieuze leadpartijen en korte akoestische en klassieke pianostukjes die in de meer dan tien minuten durende albumopener of een dynamische song als “Chromatique“, waarin we ook wat typerende postblackmetalriffjes horen, verwerkt zitten. Invloeden van melodieuze doom zijn nooit veraf wanneer de emotionele kaart getrokken wordt, iets wat nog duidelijker wordt in een compositie als “Vampirique” dat het tempo grotendeels een heel stuk laat zakken vergeleken met de razende opener. Plots lijkt Orphique meer weg te hebben van een zwartgeblakerde versie van wat Katatonia bijvoorbeeld op “Brave murder day” liet horen, een invalshoek waar we uiteraard ook niet rouwig om zijn. “Chimérique” vormt een contemplatief, op piano vertolkt rustpunt waarover Potter zijn diepste zielenroerselen uitschreeuwt, alvorens alle registers in “Sporadique” terug opengetrokken worden.

De mix van snelle, meer traditionele passages met atmosferische en progressieve elementen die Orphique ons voorschotelt doet soms (hoewel het tempo bij Orphique doorgaans toch wel wat hoger ligt) ook al eens aan “Miserere luminis“, de samenwerking tussen Gris en Sombres Forêts denken, opnieuw een referentie waar Potter zich niet voor hoeft te schamen. Kortom: “Consécration cadavérique” is een dijk van een debuut dat heel wat potentieel laat horen, zeker daar we meteen meerdere gezichten van Orphique leren kennen die nog heel wat nieuwe mogelijkheden voor de toekomst in petto kunnen hebben.

JOKKE: 86/100

Orphique – Consécration cadavérique (Sepulchral Productions 2022)
1. Onirique
2. Vampirique
3. Chromatique
4. Chimérique
5. Sporadique