Als ik er tijdens mijn opzoekingswerk even Jokkes eerdere recensies op nalees, blijkt dat hij en ik zowat hetzelfde traject doorheen de discografie van Gevurah hebben bewandeld: beide waren we meteen overtuigd door de “Necheshirion” demo uit 2013 (die nog steeds héél regelmatig mijn gehoorgangen teistert), maar bleven we drie jaar later toch op onze honger zitten bij volwaardig debuut “Hallelujah!”. Met de “Sulphur soul” EP leken de Canadezen terug de goeie weg in te slaan, dus zijn we zeer benieuwd wat langspeler nummer twee voor ons in petto heeft!

Het feit dat ik deze recensie een drietal maand na de feitelijke uitgave nog neerpen, toont eigenlijk meteen al aan dat “Gehinnom” een schot in de roos is – of ik had me de moeite niet meer getroost en de release makkelijkheidshalve links laten liggen en mij op ander materiaal gefocust. Niets van aan dus! Het duo A.L. en X.T. (Atramentus, Oriflamme) blijft gestaag aan hun kabbalistische weg verder timmeren, en hun spirituele reis daalt ditmaal dieper af in de krochten van de onderwereld, compleet met teksten waar de hocus-pocus vanaf spat en die af en toe niet enkel via hese screams, maar ook sacrale zang vertolkt worden. Enfin, het zou Gevurah niet zijn moest er niet aan elke plaat een uitgekiend concept vasthangen.

Addergebroed is echter een blog die zich niet over één van de vele luciferianistisch-geïnspireerde esoterische stromingen buigt, maar waar we de focus graag op de muziek zelf houden – en dat is meteen dé reden dat Gevurah alsnog de revue passeert. Hun spanningsveld tussen dissonante (of laat ons zeggen orthodoxe) black metal en woeste deathmetaluithalen blijft de hoofdzaak, al neigt “Gehinnom” wel duidelijk meer richting de zwarte kant. “Gehinnom” is precies geschreven met de Gentse leuze “nie neute, nie pleuije” in het achterhoofd, want van gas terugnemen is zelden sprake of het moet tijdens één van de spaars ingezette Tortorum-achtige solo’s komen zoals op “Blood-soaked katabasis” het geval is. Vanaf opener “At the orient of eden” wordt duidelijk dat het tempo verschroeiend hoog zal liggen, een rode draad die doorheen het hele album loopt.

Los van dat (retestrak) drumgeweld weten de Canadezen met hun messcherpe gitaarproductie gelukkig ook weer een hele lading rasechte oorwurmen te schrijven, waardoor regelmatig (delen van) riffs in mijn hoofd blijven opduiken. In die zin alleen al heeft “Gehinnom” al een ferme streep voor op Gevurah’s vorige langspeler. Veel van de vaak rechtlijnige riffs zitten doorspekt met dissonanten, maar laten genoeg ruimte voor melodie – iets wat we bijvoorbeeld ook in later werk van Svartidauði (RIP) terughoorden. Na al het geweld krijgen we halfweg de plaat gelukkig ook even een rustpunt in de vorm van een instrumentale uitleg over hoe het principe van een zondebok werkt,  vakkundig uitgelegd door bijbelvers Leviticus 16:22: “Zo zal de bok alles wat de mensen verkeerd gedaan hebben, van de mensen wegnemen en naar een onbewoonbaar land brengen. In de woestijn moet hij de bok vrijlaten.” Alsnog wat theologie dus.

Gevurah was een band waarvan ik dacht dat ze hun eerste EP niet zouden kunnen evenaren. Mea maxima culpa, want daar zat ik los naast. Met “Gehinnom” leveren de Canadezen simpelweg hun beste werk tot op heden af, en dat op een nietsontziende en krachtig klinkende (want ja, ook de heldere productie zit helemaal snor zonder steriel te klinken) manier. Qua songwriting ligt “Gehinnom” dan ook meer in het verlengde van voornoemde EP dan wat ze tussenin uitbrachten, en dat kan ik enkel maar toejuichen. Hulde!

CAS: 86/100

Gevurah – Gehinnom (Profound Lore Records 2022)
1. Gehinnom
2. At the orient of eden
3. Blood-soaked katabasis
4. Towards the shifting sands
5. LV 16:22
6. Memento, homo…
7. Gloria in excelsis deo, et ira ad homines in terra