Jaarlijst 2022

Jaarlijst Jokke

2022 was net zoals 2021 een jaar waarin het aantal releases amper bij te houden was, een gegeven dat volgens mij nog steeds het resultaat is van het vele songschrijven dat tijdens de lockdowns gebeurde. Hopelijk daalt de output de komende jaren terug een beetje, want ik hoor links en rechts toch wel wat bands klagen over het feit dat het heel moeilijk wordt om in de massa nog op te vallen en dat het gecreëerde momentum rondom een release even snel voorbij is dan dat het kwam. Wij staan in elk geval wederom klaar om jullie zo goed als mogelijk door die maalstroom aan releases te leiden met daarbij een focus op bands en releases die door andere metalpers veelal onbesproken blijven. We blijven daarbij ook graag extra aandacht geven aan extreme metal uit de Benelux. Daar waar de voorbije jaren veel Nederlandse bands in ons eindoordeel belandden, is dat nu het geval voor bands van Belgische bodem. Met maar liefst dertien releases van volledige of deels Belgische makelij, sta ik er zelf enigszins van te kijken hoe goed de Belgische extreme metalscene in mijn eindejaarslijst wel niet vertegenwoordigd is. Veel van de gekroonden zijn stevig met één of twee voeten in de underground verankerd, wat getuigt van een enorm vruchtbaar klimaat voor Belgisch zwart- en doodsmetaal. Support your locals!

Verder ben ik blij te kunnen zien dat liveshows terug een sociaal gebeuren werden, maar met twee kleine koters in huis, staat concerten bezoeken vooralsnog op een laag pitje. Niettegenstaande zag ik in 2022 enkele fantastische optredens zoals dat van Helleruin, Darvaza en Heinous (Magasin 4), Whoredom Rife en Misþyrming (Throne Fest) en Alkerdeel en Silver Knife op Unholy Congregation. De eerste show van Ved Buens Ende in Het Bos was de meest memorabele. Straf dat het kwartje pas een dikke 25 jaar na het verschijnen van “Written in waters” volledig is gevallen. Beter laat dan nooit zeggen we dan.

Tenslotte kan ik nog vers van de pers meedelen dat de werkzaamheden aan een tweede Addergebroed-boek (met grotendeels nieuwe content die niet online zal verschijnen) recent gestart zijn. Meer nieuws volgt zodra er meer te vertellen valt. Wij zijn alvast super siked.

Beste song van 2022

“Act II“, afkomstig van de “Purge of the night cloak” EP van het internationale blackmetalgezelschap Adaestuo is by far het meest kwaadaardige nummer dat ik het afgelopen jaar heb gehoord. De som van Hekte Zaren’s onmenselijk gekrijs en de in salpeterzuur gedrenkte tremolo’s en opzwepende drumritmes van VJS en P.E. Packain geeft een duivels resultaat dat groter en demonischer klinkt dan de som der delen. De koude rillingen lopen dan ook telkens weer over mijn rug wanneer dit nummer op standje elf door de boxen van mijn wagen schalt wanneer ik die deksels irritante avondspits trotseer.

Beste langspelers van 2022

1. Djevel – “Naa skrider natten sort“: Voorganger “Tanker som rir natten” vroeg wat meer bezinktijd, maar “Naa skrider natten sort” greep ons vanaf de eerste luisterbeurt bij de keel. Al wie Noorse black metal met een epische en dromerige gloed en bloedstollend mooie melodieën een warm hart toedraagt, kan niet om deze release heen. Djevel on top of their game!
2. Aerdryk – “Met de drietand op mijn huid“: Voorgaande jaren dook Corvus VB steevast in mijn jaarlijst op met zijn enigmatische Wolvennest; deze keer is het de beurt aan zijn soloproject Aerdryk en diens grimmige doch atmosferische black met etherische toetsen. Enorm verslavend plaatje en een BEBM-klassieker in wording.
3. Heinous – “Ritual, blood and mysterious dawn”: Wederom beestige black metal van eigen bodem en een plaat waarvan het machtige coverartwork de essentie prima weet te capteren. Live ontpopt Heinous, met o.a. Sabathan (ex-Enthroned) in de gelederen, zich tot een lekker chaotisch podiumbeest aangevoerd door de bezeten frontman P.F Hraesvelg. Zijn woeste vocalen worden niet door iedereen gesmaakt, maar vormen voor mij de absolute kers op deze bloeddoorlopen en naar mirre riekende taart.
4. Circle Of Ouroborus – “Autuala“: Liefhebbers van het geniale en experimentele Circle Of Ouroborus kwamen afgelopen jaar maar liefst drie keer aan hun trekken daar het Finse duo zowel “Aavikon varjo“, “Thurisa” als “Autuala” op ons afvuurde. Telkenmale boorden Atvar en zijn onafscheidelijke kompaan Antti Klemi weer een iets andere invalshoek aan waarbij “Autuala” met zijn sombere en urbane desolaatheid de beste indruk naliet.
5. Askeregn – “Brennende åkres grøde“: We hebben maar liefst zeven jaar moeten wachten op een nieuwe langspeler van het Noorse Askeregn, maar de hooggespannen verwachtingen worden op “Brennende åkres grøde” met de vingers in de neus ingelost. No nonsense black die de perfecte soundtrack vormt voor een wereld die in vuur en vlam staat. Terratur Possessions is trouwens weer mooi vertegenwoordigd in mijn lijst en volgend jaar staat er ongetwijfeld nog heel wat mooi’s op Ole’s planning.
6. Nattfärd – “Forestrealm eternal“: Een jaarlijst opstellen zonder dat de muzikale duizendpoot Swartadauþuz erin voorkomt, is als een café openen waar geen bier te verkrijgen is. De teller klokt op maar liefst negen releases af waarin de Zweed betrokken was. Nu betreft het niet telkens heel recent materiaal zoals duidelijk werd op de tracklist van bijvoorbeeld enkele Bekëth Nexëhmü releases. Dat is ook het geval voor dit debuut van Nattfärd waarin we verder ook de graag geziene medemuzikanten Likpredikaren en Alex Poole aantreffen. De twee tracks van telkens 23 minuten werden reeds in 2019 gecomponeerd maar zagen pas het afgelopen jaar het levenslicht. De LP-versie komt er hopelijk in 2023 aan. Mystieke, hypnotiserende en spookachtige black van de bovenste plank.
7. Misþyrming – “Með hamri“: Het epische “Algleymi” moest wat mij betreft de duimen leggen tegenover het overrompelende debuut “Söngvar elds og óreiðu“, maar met langspeler nummer drie heeft het IJslandse Misþyrming terug een enorme heerschplaat afgeleverd waarop het kwartet erg dynamisch en gevarieerd uit de hoek komt. Een plaat die op de valreep van 2022 als een slopende hamer lelijk huishield in menig prematuur opgestelde jaarlijst.
8. Mortuus – “Diablerie”: In tegenstelling tot vele one-man rauwe blackmetalbands is het Zweedse Mortuus, net als het hierboven vermelde Askeregn, een entiteit die kwaliteit duidelijk boven kwantiteit laat primeren. Drie langspelers op bijna twintig jaar tijd is opmerkelijk weinig, maar als dat een klepper als “Diablerie” oplevert, hoef je niet te lopen melken. J. Kvarnbrink en M. Hinze componeerden vier meeslepende composities waarin al eens wat harder van leer wordt getrokken vergeleken met het oudere werk. Hun beste plaat tot op heden!
9. Lifvsleda – “Sepulkral dedikation“: Voor de derde maal op rij zijn deze Zweden in mijn jaarlijst terug te vinden. Hun tweede langspeler is wat mij betreft een modern blackmetalmonument. Ik heb altijd al een zwak gehad voor het ondergewaardeerde Sorhin, en met Lifvsleda maken één of meerdere leden van deze oudgediende band de Zweedse blackmetalscene sinds enkele jaren opnieuw onveilig. Deze veteranen zijn hopelijk nog lang niet uitgemusiceerd!
10. Trinitas – “Total heresy“: Een plaat die bijna door de mazen van het net glipte, maar we op ’t nippertje nog aan onze jaarlijst konden toevoegen. Deze veteranen die hun sporen verdiend hebben bij o.a. Naglfar, Ancient Wisdom, Asphyx en Dark Fortress leveren een dijk van een plaat vol no-nonsense jaren ’90 black af.

Eervolle vermeldingen: Unru – “Die Wiederkehr des Verdrängten“, Power From Hell – “Shadows devouring light“, Funeral Harvest – ”Redemptio“, Oerheks – “Cagghenvinna“, Greve – “Föllo af svavel, lifvets dimridå“, Kringa – “All stillborn fires, lick my heart!“, Darvaza – “Ascending into perdition“, Udegste – “Zwartmagische brouwsels“, Bones – “Sombre oppulence“ en Ultha “All that has never been true“

Beste EP’s, splits en demo’s van 2022

1. Mistcavern – “Into twilight“: Al wie niets meer kan aanvangen met wat Satyricon na diens eerste drie platen uitspookte, zit gebeiteld bij de Hongaren van Mistcavern. Na een uitstekende demo en deze klasse EP is het nu tijd voor een langspeler jongens!
2. Selenite Scrolls – “Through gnarled woods and glowing haze…“: De Ancient Hounds hebben er met releases van ondermeer Orkblut, Crypts Of Wallachia en dit Selenite Scrolls wederom een sterk jaar op zitten. Al wie oude Thorns en Manes een warm hart toedraagt, dient dringend een cassettedeck aan te schaffen om de twee machtige demo’s van deze Waalse horde af te spelen.
3. Aethyrick – “The seventh“: Wie van deze beklijvende release van het Finse Aethyrick wilt genieten, dient eveneens in staat te zijn om tapes te kunnen afspelen want dit kleinood werd enkel op cassette uitgebracht. In navolging van de eveneens in 2022 verschenen vierde langspeler “Pilgrimage” toont het duo Gall en Exile nog maar eens wie de ongekroonde koningen van goed in het gehoor liggende melodieuze black metal zijn.
4. Entartung – “Pesta“: Twee prima tracks vol dynamiek, knappe melodieën en sterke, gevarieerde zang die een mix van Sargeist, Drudkh en Mgła laten horen. Op basis van deze EP kijken we reikhalzend uit naar een nieuwe langspeler van onze landgenoten.
5. Gärgäntuäh/Kastijder – “Föltrit/Reinigend vuur“: Forgotten en Unknown troffen we reeds met hun andere band Udegste bij de beste langspelers van 2022 aan en ook met Gärgäntuäh duiken deze twee veteranen van de Nederlandse blackmetalscene in onze jaarlijst op. Gärgäntuäh komt na debuutlangspeler “Urmystik” wat meer up-tempo en hypnotiserend voor de dag wat we absoluut kunnen smaken. Kastijder klinkt meer gestript dan op diens demo en de oude Gehenna-adoratie is wat naar de achtergrond gebracht, maar ook in deze vorm weet de band het er erg goed vanaf te brengen. Geslaagde traditionele NLBM-combo!
6. Silent Thunder/Shadow Dungeon – “Gates of pestilence and deceit/Visions of ancient horror“: Zowel Silent Thunder, het andere project van Lamp Of Murmuur’s M als Shadow Dungeon, één van de vele projecten van de Bosnische Osman Ramadanović zetten op deze split hun beste prestatie tot op heden neer, niet alleen dankzij twee prima coverversies van respectievelijk Satyricon en Nargarot, maar – veel belangrijker – door erg overtuigende eigen creaties. Uitstekende release voor liefhebbers van haatvolle jaren ’90 black metal die niet vies zijn van een heuse portie keyboards.
7. Adaestuo – “Purge of the nightcloak“: Hierboven kon u al lezen dat deze EP met “Act II” een verduiveld lekker blackmetalnummer bevat, maar ook de drie andere composities van deze eigenzinnige band zijn niet te versmaden voor fans van mystieke, horroresque en occulte black metal met een groot gevoel voor grandeur en theatraliteit.
8. Erzfeynd – “Muspili“: Erzfeynd’s met allerhande toeters en bellen opgesmukte black metal durft soms al eens de foute Last Episode-achtige tour opgaan, maar “Muspilli“, één van de drie EP’s die in 2022 verschenen (hoewel Metal Archives zowel “Muspili” als “Behaft.Bekert” als langspelers catalogiseert), is een schot in de roos. Benieuwd of dat échte debuut “Unuuizzi” nog lang op zich gaat laten wachten.
9. Ordigort – “Demo“: Het eigenzinnige Witch Trail moge dan wel dood wezen, met Ordigort, Bones en Bokkerijders musiceren enkele van diens leden lustig verder, zij het minder experimenteel alhoewel ook Ordigort een explosieve cocktail van black metal, garagerock, malthusiaanse rock ’n roll, protopunk en thrash/heavy metal laat horen.
10. Eschatology – “Eschatology“: Voer voor fans van vlijmscherpe, no nonsense op Zweedse leest geschoeide black zoals een Ultra Silvam of Sorhin.

Eervolle vermeldingen: Silver Knife – “Ring“, Avsky – “Sjukdom och d​ö​d“, Bokkerijders – “Bokkerijders“, Müür – “Cauldron bog“, Forbidden Temple – “Passage to dark eternity/Presence of an unholy force“, Destruction Ritual – “Destruction ritual“, Crypts Of Wallachia – “The witches of Hoia Baciu“, Sotherion – “Schwarmgeist“, Ceremoniële Walging – “Ingekankerd“ en Hanghedief – “Overduyvelsche boosheit“

Jaarlijst Jules

Gezien Johan al een sterke en uitgebreide introductie heeft voorzien, tracht ik de mijne aan de korte kant te houden. Mijn tweede bijdrage voor het ondertussen diep in m’n hart verankerde gebroed, deze jaarlijst! Ik heb er voor de gelegenheid zelfs een uitroepteken voor willen inzetten. Zoals Johan ook al terecht bemerkte, 2022 was weer een jaar dat ontiegelijk veel releases zag verschijnen, maar kwantiteit is niet en zal nooit gelijk zijn aan kwaliteit, en daarom zou het samenstellen van deze lijst een gemakkelijke opdracht moeten blijken. Niets bleek minder waar, want er zijn weldegelijk heel veel interessante platen verschenen dit jaar. Onszelf limiteren tot maximaal tien platen, aangevuld met tien demo’s/splits/ep’s, zorgt ervoor dat we veel pijnlijke keuzes dienen te maken, maar het houdt naast de pen ook het hoofd scherp.

Shows heb ik dit jaar in een ongezien veelvoud mogen ervaren; zij die me op de vervloekte sociale media volgen, hebben dan ook een zondvloed van al dan niet gewenst beeldmateriaal te vreten gekregen. Wat dat betreft zit er voor onze trouwe lezers mogelijks interessant nieuws in de spreekwoordelijke pijplijn.
Ook qua fysieke aankopen hebben we ons weer eens goed laten gaan, en wat voor genot heeft dat alweer niet opgeleverd. Ik ben er alvast klaar voor om het allemaal nog eens goed overnieuw te doen. Let’s go.

Beste song van 2022

Kijk, er is niet veel aan te doen: dit is bij de basis stiekem vals spelen, en ik kom er zonder probleem voor uit. Det Eviga Leendet – “Reverence“ is in zijn geheel één van de betere zaken die in annus horribilis MMXXII is uitgekomen. De plaat zou in principe ergens in mijn top vijf verwerkt moeten staan, maar na een schaamteloos lange periode van twijfelen en contempleren hebben we het dan maar met een harlekinade opgelost! “Retch”, de track in kwestie, barst vanaf de meet totaal uit z’n voegen, en ziet de uit Uppsala, Zweden, afkomstige band steeds meer en meer lagen toevoegen om uiteindelijk net voor het crescendo aan een tumultueuze opbouw te beginnen, die de eigenlijke climax – wat had je gedacht – alleen maar ten goede komt. Razende, volkomen in tremelo ondergedompelde en complexe atmosferische black metal van de bovenste plank. Pär Lagerkvist had ongetwijfeld geen idee dat zijn roman een honderd jaar na datum aan de basis zou liggen voor deze bandeloos agressieve en meeslepende blackmetalband, maar ik durf geloven dat hij er geen erg in zou hebben. Het eminente Mystikaos (Rip) moet alleszins hetzelfde gedacht hebben! Een integrale bloemlezing van erg strakke en hypnotiserende riffs, deze ijzersterke “Reverence”.

Beste langspelers van 2022

1. Mourir –  “Disgrâce“: De heren uit het zonnige en vrolijke Toulouse, deels verantwoordelijk voor het magistrale “Rien ne Suffit” van collega’s Plebeian Grandstand vorig jaar, komen na hun eigen eerste langspeler vol ranzige misantropie weer uit de schaduwen om de mensheid te onteren met “Disgrace” – een ode aan het chagrijn, voorzien van meticuleus gearrangeerde songwriting en doorspekt met zoveel afgrijselijkheid dat er geen betere soundtrack voor het afgelopen jaar in voorraad zit. Geen trends, geen allures, gewoon bittere, wrange rancune jegens ons allemaal.
2. Heltekvad – “Morgenrødens helvedesherre”: Zijproject van Ole Pedersen Luk, bezieler van Afsky, met een eerste plaat vol geniale, eigenwijze en melancholische razernij uit Denemarken. Moeilijk om te doorgronden, maar eindeloos verslavend eens de frank dan toch valt. O.P. Luk wordt in deze bijgestaan door twee Simon’s die o.a. in Sunken spelen, en daarnaast ook Afsky als liveband mee tot leven doen komen. Highly recommended! 
3. Askeregn – “Brennende åkres grøde”: Wetende dat Knokkelklang mijns inziens één van de belangrijkste projecten is op het illustere Terratur Possessions-rooster, weet je dat mijn oren fel gespitst staan als één van zijn andere projecten met een nieuwe release op de proppen komt. Askeregn is zeker geen onbekende voor Nidrosian-minnende fanatiekelingen, en deze “Brennende åkres grøde” is een mokerslag in het aangezicht van alle twijfelaars. 
4. Nocturnal Triumph – “Nocturnal triumph“: Derde langspeler alweer voor deze in alle anonimiteit gehulde Zweedse entiteit. Woeste, bijtende en genadeloos scheurende black metal zoals het een 2nd wave worship band betaamt. Wie een fenomenale auditieve bolwassing van een dikke veertig minuten zoekt: klikken maar.
5. Ashenspire – “Hostile architecture”: Mag het ook wat politiek getint zijn? Ashenspire speelt heel erg out of pocket black metal, maar doet het met zoveel afgunst en frustratie voor de walgelijke corruptie die onze soort ontegensprekelijk kenmerkt, en bovendien met een sappig Schots accent, dat het resultaat radicaal anders is dan alle andere zwartmetalen composities die je dit jaar kan horen. Omwille van wat saxofoon over ‘jazz-invloeden’ spreken doe ik liever niet, maar laat het duidelijk zijn: Imperial Triumphant zijn we ondertussen dankzij de virtuose speelstijl van Ashenspire wel gewoon vergeten. 
6. Miséricorde – “Le loup des ruines“: Wat krijg je als je Palisade (Carathis), Celestial Sword (ook van Nocturnal Effigy, Pyre of Black Roses) en Zofie Siege samen aan één plaat laat werken? Een haast ontastbare lofi escapade naar de lycantropische hel waarin Miséricorde zich afspeelt, gestoeld op het lais “Le Bisclavret” door Marie de France omstreeks 1200. Bedrog, miserie maar uiteindelijke verlossing zullen de uwe zijn. Uitgegeven door niemand minder dan Lost Armor Records, Wizard Discs, Labyrinth Tower én Poisonous Sorcery, waarom zou het ook anders. 
7. Bad Manor – “The haunting”: Vorig jaar prijkte Bat Magic van hetzelfde Ordo Vampyr Orientis ook hoog bovenaan mijn lijstje, en ook dit jaar doet de OVO-bende het: Bad Manor is rauw, mistroostig en brengt meteen het meest krankzinnige album in deze lijst. “The haunting” beschrijft een haast Edgar Allan Poeiaanse reeks gebeurtenissen in en rondom een tot in zijn aderen bezeten huis. Fuck around with an Ouija board and find out.
8. Eternal Sword – “The cursed land”: Een ode aan de heren die elkaar, gekleed in maliënkolder en voorzien van een arsenaal onnodig brutale wapens te lijf gingen. Epische, gierende en genadeloos snelle raw black metal van de bovenste plank, voor de gelegenheid gevierendeeld, onthoofd en opnieuw aangeboden op een sierlijke zilveren schaal door het immer charmante Forbidden Keep Records. “The cursed land” is een debuutplaat om U tegen te zeggen. 
9. Mons Veneris – “Inversados d’um abismo de escuridão“: Nu de focus toch even op volledig maar dan ook volledig doortrapte muziek ligt, graag nog even de laatste langspeler van deze nare Portugezen vermelden. Mons Veneris wil geen memorabele riffs schrijven, Mons Veneris wil je tot in de kern van je lijf misselijk maken en daar slagen ze met deze “Inversados d’um abismo de escuridão” moeiteloos in. Alle regels van de kunst worden, naar goeie gewoonte, vanaf de meet overboord gegooid, de rest mag je zelf ontrafelen. 
10. Blut Aus Nord – “Disharmonium – Undreamable abysses”: Wat valt er over deze bende onaanraakbaren nog te zeggen? Vindsval en co pennen al jaren geniale platen, en deze “Disharmonium – Undreamable abysses” mag meteen bij het beste van BAN’s werk gerekend worden. Wie nog steeds niet genoeg kan krijgen van oeverloze dissonance worship heeft deze plaat natuurlijk al lang in huis.

Eervolle vermeldingen: Fellwinter – “Night of the blood”, Ultha – “All that has never been true”, Μνήμα – “Disciples of excremental liturgies”, Misthyrming – “Með hamri”, Obskuritatem – “Arogantni nihilizam“, Wandelaars – “Verbroken“, Grymmstalt – “Anthems of mournful despondency“, Sunset – “Sunset“, Vihameditaatio – “Metafyysinen Kkä​sitys itsestä“, Solar Cross – “To the ever gleaming pinnacle of timeless mastery“

Beste EP’s, splits en demo’s van 2022

1. Tchornobog/Abyssal – “Split“: Beschrijven wat er op deze smeltkroes van oerkrachten juist gaande is – het was me een waar genoegen. Beide one man bands tekenen trots aanwezig op dit imposante vertoon van muzikale en conceptuele virtuositeit, en schijnen hun uit andere werelden afkomstige stralen dwars doorheen je fragiele en kortstondige bestaan met woeste, gedetailleerde en volstrekt geniale death metal. Essentieel spul. 
2. Deathless Void – “Deathless void“: Een trio Noorderburen met een pijnlijk duidelijk doel voor ogen: alle glooiingen en kenmerken onverbiddelijk en voor eeuwig van je tedere en fijngevoelige aangezicht kloven. Deze amper een kwartier durende auditieve foltering kwam al vroeg in het jaar zijn weg naar buiten klauwen, en het leverde hen meteen en voorts gans terecht een plek tussen de groten op Roadburn 2023 op. “Horror and moral terror are your friends. If they are not, then they are enemies to be feared. They are truly enemies!”
3. Qrixkuor – “Zoetrope “: In 2021 nog prijkte “Poison palinopsia”  hoog bovenaan mijn jaarlijst, en hier is het weinig olijke duo uit de UK alweer om je volledig in hun hallucinogene hel onder te dompelen. Denk imposante orchestrale composities, loodzware deathmetalriffs, en de leukste eigenschap aan de meest gehate parafernalia op deze verrotte aardkloot: hun uitermate verslavende karakter. 
4. Rosenkreuzgesellschaft – “Rosenkreuzgesellschaft“: Eerste wapenfeit voor deze uit Taipei afkomstige horde bloeddorstigen, en meteen een niet te versmaden hoogtepunt. Rosenkreuzgesellschaft schrijft technische, dissonante maar tegelijkertijd erg harde en brutale black metal die als een donderslag bij heldere hemel door je cranium raast en op zijn korte levensduur meermaals weet te verrassen. Als iemand deze knullen snel even een platendeal kan aanleveren kunnen we deze muzikale onheil hopelijk ook op fysieke speler genieten. 
5. Hunger – “Demo 2022 “: Opmerkelijk: behalve een upload op YouTube kon ik helemaal niks over deze release vinden, wat zelfs voor dit wereldje toch van opmerkelijke obscuriteit betuigt. Voorts weten we alleen dat Hunger uit de US komt, en totale duisternis en chaos adoreert. Vijf oerprimitieve maar van een uitzonderlijk muzikantschap en een heel brede waaier aan invloeden voorziene tracks die één voor één blijven haken in je cerebrale massa, aan elkaar geregen met de meest angstaanjagende ambient/noise die in tijden geproduceerd is.
6. Ebony Pendant/Lamp Of Murmuur  – “Plenilunar Requiems“: Hoewel we naar goeie gewoonte heel erg sterke nummers van Lamp of Murmuur voorgeschoteld krijgen op deze dijk van een split ep, gaat Ebony Pendant moeiteloos met de kroon lopen: zijn vermaledijde riffs jagen alweer enkele seizoenen lang door mijn hoofd en weigeren ook maar enigszins te vertrekken. Gitaarlijnen op “Resplendent Fountain of Anguished Tears” zijn zo simpel als ze geniaal zijn, en wanneer S.C. “the fountain…. overflows…” krijst, kan ik niet anders doen dan naar onzichtbare appelsienen grijpen en naar de maan huilen. Nét niet de track van het jaar, overigens. 
7. Crypts of Wallachia  – “The witches of Hoia Baciu“: Het Ancient Hounds collectief, waar onder andere ook Selenite Scrolls, Orkblut en Phlegethon’s Majesty huizen, staat sinds enige tijd garant voor uitstekende rauwe Belgische black metal. Crypts of Wallachia heeft heel wat leden van bovenstaande bands onder zijn leerachtige, gitzwarte vleugels, maar nergens doet deze bende het voorlopig zo goed als op “The witches of Hoia Baciu”: woeste, rasperige vocalen, onophoudelijke dubbele bas, compleet bevroren gitaarlijnen en de occasionele spookachtige synth – wat wil je nog meer? 
8. Prayer Position – “Prayer position“: Op de cover van dit walgelijk etaleren van antisociale gruwel prijkt een volgetatoeëerde vent met ontblote bast, obligatoire skimasker en, hou je vast, een Adidas trainingsbroek. Tot daar de strenge regelgeving met betrekking tot grafisch werk binnen black metal, toch? Heerlijk. De plaat zelf zit boordevol haatdragende noise, rauwe maar oerdegelijke black metal punk crossover riffs en triomfantelijke crust drumsalvo’s uit de diepste krochten van Rhode Island, tot een waar genoegen van iedereen die graag met de uitersten van wat we acceptabel mogen noemen experimenteert. 
9. Ceremoniële Walging –“ Ingekankerd“: Nog zo’n ontegensprekelijk zachtaardig lieverdje van een band, ditmaal afkomstig uit het tropische Nederland. Ceremoniële Walging maakte elders op dit platform al furore dankzij een erg uniek gesprek met bendeleider Jokke, maar hun muzikale uitspattingen hoeven op geen enkel vlak onder te doen voor de gekte die op bovengenoemde pagina’s te lezen staat. Koud, rauw en duizelingwekkend snel, maar tegelijkertijd memorabel en bijwijlen zelfs stomweg harmonieus. Last but not least ingekleurd door toptitels als “Lekkende lichamen”, waarbij de som van alle delen “Ingekankerd” tot een absoluut pareltje maakt. 
10. Avsky – “Sjukdom och d​ö​d“: Iedereen houdt van een triomfantelijke terugkeer, toch? Avsky, voor alle duidelijkheid op geen enkele manier te verwarren met het Deense atmoblackwonder Afsky, staat garant voor snelle, brute, gore en met momenten opvallend groovende black metal van een eerder orthodoxe aftakking. Deze zestien minuten aan onversneden agressie smaken, meer dan tien jaar na hun vorige wapenfeit, veel beter dan de eerder dit jaar uitgebrachte “Arsonist “ EP, en vooral nog eens vele malen beter dan het gros van dit soort releases uit 2022. 

Eervolle vrmeldingen: Helleruin/De Gevreesde Ziekte – “Invincible/Ω“, Porcha – “Demo MMXXII“,
Müür – “Cauldron Bog“, Selenite Scrolls – “Through gnarled woods and glowing haze…“, Silver Knife – “Ring”, Svrm – “Червів майбутня здобич“, Dressed In Streams – “Vande mataram“, Hexerei – “Ancient evil spirits“

Jaarlijst Cas

Ligt het aan mij, of krijgt elk consecutief jaar gaandeweg meer en meer recht op het label “directed by David Lynch”? Het aantal kaakslagen dat de samenleving te verwerken krijgt valt haast niet bij te houden en haalt een tempo dat nét niet dat van de uitkomende releases volgt – een tempo dat wij hier met Addergebroed ook met moeite kunnen vasthouden. Nu goed, afgelopen jaar zijn we toch maar weer op een verdienstelijke 278 posts gestrand, terwijl jullie die met z’n drieëndertigduizend hebben gelezen. Als dat zo doorgaat zullen we een grotere oplage van boek nummer twee nodig hebben, denk je niet (ja, het komt er!)? In elk geval kan ik me niet van het idee ontdoen dat 2022 als muziekjaar wat minder is blijven hangen, maar dat er minder albums zich minder direct in mijn geheugen gegrift hebben betekent absoluut niet dat er geen kwaliteit te vinden was – getuige onze jaarlijsten die dit jaar héél wat diverser zijn dan gewoonlijk. Het toont toch maar weer aan dat onze genres springlevend/ondood (schrap wat niet past) zijn. Wat me, op het jaar terugblikkend, wel frappant overkomt is dat mijn focus het afgelopen rondje rond de zon duidelijk verschoven is van rauwe, of op z’n minst relatief traditionele black metal naar meer experimentele, soms technischer en veelal met duidelijke deathmetalelementen doorspekte zwartmetalen musick. Benieuwd wat 2023 brengt.

Één van dé grote lichtpunten van MMXXII voor mij, en vele anderen, was livemuziek! Ein-de-lijk terug weggeblazen worden en zelf bands op een podium zetten (en ook daar komt mogelijks nieuws… Later meer!)! Er is echter één band die met kop en schouders overal bovenuit stak en waarover ik niet superlatief lovend genoeg kan zijn: Ved Buens Ende, die mij (en met mij een tweemaal uitverkochte zaal) compleet in vervoering brachten. Mijn trommelvliezen werden verder nog vakkundig geperforeerd door onder andere Year Of No Light, Sacramentum, Autopsy, Grey Aura, Yellow Eyes, Silver Knife, Alkerdeel, God Is An Astronaut… Het feit dat ik hier zonder problemen terug een ganse en gevarieerde rij kan bijeenschrijven is zonder meer het beste geweest wat muziek mij dit jaar kon bieden. Méér!

Beste song van 2022

Snoodaard Jules is hierboven met mijn nummer van het jaar gaan lopen. Niet erg, dan pik ik er gewoon mijn nummer twee uit toch? Tweemaal hetzelfde nummer posten is ook maar bekakt. Je houdt het haast niet voor mogelijk (en statistisch gezien is het al helemaal onnozel), maar dit “Resplendent fountain of anguished tears”, het openingsnummer van de split tussen Ebony Pendant en Lamp Of Murmuur en van de hand van eerstgenoemde, was ook zijn runner-up. Daar blijft het trouwens niet bij, gezien er toch wel wat overlap is gekropen tussen onze beider lijsten. “Resplendent fountain of anguished tears” is met zijn verslavende hoofdriff en zinderende apotheose een oorwurm die je zodanig vaak op de repeatknop doet duwen dat het haast obsessief wordt. Met voorsprong het beste nummer van de split én de discografie van Ebony Pendant, die op zichzelf al niet te versmaden was (“Garden of strangling roots”, anyone?).

Beste langspelers van 2022

1. Mourir – “Disgrâce”: Soms is het simpel: Mourir heeft de grootste, bruutste en meest onverwelkomende muilpeer van het jaar uitgedeeld. Het kleine broertje van Plebeian Grandstand levert met “Disgrâce” de plaat die makkelijk het meest in mijn playlist te vinden was en met een allesverstikkende furie en monolithische sound geen spaander van de emotionele stabiliteit van de luisteraar heel laat. Eén van de weinige albums dit jaar die zo oprecht haatdragend overkomt; Mourir ontpopt zich tot een metaforische doch strak georganiseerde bende gijzelnemers met wie elke zoektocht naar een greintje onderhandelingsruimte steevast leidt tot meer wanhopige uitzichtloosheid.
2. Tómarúm – “Ash in realms of stone icons”: Een plaat die zo technisch vernuftig is dat ik normaal reeds zou kokhalzen bij de verwachte skill wankery, maar toch staat Tómarúm mooi op het podium te blinken. Ja, de plaat zit vol ingenieuze riffs en gitaarsolo’s en ja, de sound is afgelikt en modern, maar hoe dit Amerikaans duo daar zo’n meeslepende pracht uit puurt die je als luisteraar moeiteloos in vervoering brengt is bewonderenswaardig op z’n minst. Variatie troef, krachtige sound (merci, Colin Marston) en retestrak gemusiceer.
3. Oerheks – “Cagghenvinna”: In feite zie ik de debuutalbums van Oerheks en Aerdryk als een tandem; minstens heb ik de neiging dat als ik het ene album luister, het ander meteen erna in de playlist te zetten. Dat Oerheks hier prijkt is deels omdat Johan Aerdryk reeds opnam en Oerheks zéker een eigen vermelding verdient, deels omdat het de enige van beide releases is die ik op zwart goud heb gescoord. IJle éénmansblackmetal die de natuur van het Hageland bezingt en waarin ondanks de soms dunne sound heel wat details verstopt zitten, maar het is toch vooral H. zijn forte om pakkende melodieën neer te pennen die vanaf de eerste luisterbeurt onherroepelijk blijven hangen en perfect samengaan met avondlijke wandelingen.
4. Aeviterne – “The ailing facade”: misschien de release die het meest ‘uit de toon’ valt op Addergebroed gezien het blackmetalgehalte minimaal is, maar “The ailing facade” is een walgelijke brok death metal met fermenterende industrialrandjes die erop gericht is je op de rand van waanzin te doen balanceren. Technisch strak uitgekiend (dat krijg je met leden van onder andere Artificial Brain, die dit jaar ook een fantastisch album uitbrachten), modderig geproducet en vooral compleet compromisloos: disso-death op zijn donkerst en best, met een hoesontwerp dat de sfeer perfect capteert.
5. Ashenspire – “Hostile architecture”: Amai, lang geleden dat het haar op mijn armen zo snel overeind ging staan als toen ik voor het eerst de zang van het refrein in “The law of asbestos” hoorde. “Black metal” die een loopje neemt met alle stilistische conventies van het genre én inspiratie haalde uit het werk van de relatief recent overleden filosoof Mark Fisher, sign me up. Ashenspire gaat ervanuit dat de condities van het menselijk bestaan in de huidige maatschappij afhangen van ’s mans productiewaarde, en haalt hierbij antidaklozeninfrastructuur als primair voorbeeld aan (“Always three months to the gutter // Never three months to the top // Another set of fucking homeless spikes outside another empty shop”) – voornoemde “Hostile architecture” dus. Een sterk manifest dat muzikaal ook uit verschillende vaatjes tapt en instrumenten als saxofoon en hammered dulcimer (ingespeeld door Otrebor van Botanist) niet schuwt. Unieke en meeslepende plaat.
6. Nocturnal Triumph – “Nocturnal triumph”: Tweede Amor Fati release in de lijst, en pas op nummer zes belandt dit jaar eindelijk eens een onversneden rechtdoor blackmetalplaat. Messcherpe Zweedse 90s worship waar de ijspegels nog aan vasthangen en een waarlijks buffet aan ziedende riffs.
7. Haunter – “Discarnate ails”: Nog zo’n parel waarbij ik tot mijn scha en schande moet bekennen niet aan recenseren toegekomen te zijn, maar die zeker zijn plek in de spotlights verdient. Derde langspeler alweer voor de Texanen, die keer op keer hun formule van dissonant black/deathgeweld verder verfijnen met deze drie best lange en gedetailleerde composities. Extra pluspunten voor hun furieuze set in de Magasin 4 met Suffering Hour in mei! Fans van Convulsing, Blood Incantation, Deathspell Omega en Ulcerate zullen hier hun meug vinden.
8. Trolldom – “Av gudars ätt…”: Wat kan ik zeggen? Dixit Jokke: geen jaarlijst zonder Swartadauþuz. In mijn geval heeft vooral de meer sfeervolle van beide tegelijkertijd uitgekomen debuutalbums (ja!) van Trolldom het meest toertjes gedraaid (tja, het is dan ook de enige Swartadauþuz-release van vorig jaar die ik fysiek liggen heb), maar de typisch nostalgische sound die de Zweed keer op keer weet op te roepen blijft haast ongeëvenaard als het over second wave worship gaat. Trolldom is ’s mans meest symfonische werk van 2022 en weet ons haast moeiteloos terug naar de nineties te katapulteren.
9. Negativa – “04”: Als één van de laatste releases van Mystískaos/Dissociative Visions kan dit sober getitelde “04” wel tellen en dat hoeft niet te verbazen als je weet dat de plaat van de hand van het meesterbrein achter Délirant is. De slepende black metal van Negativa klinkt zoals de naam doet vermoeden, compleet met langgerekte en door merg en been gaande krijsen – om hier het DSBM-label op te plakken is te verregaand want “04” weet met momenten ook fel van leer te trekken, maar niettemin roept Negativa niet bepaald veel warme gevoelens op. En dat is een compliment.
10. Terzij De Horde – “In one of these I am your enemy”: Nog zo’n filosofisch onderbouwd werkje (compleet met leestips in de liner notes), maar bij Terzij De Horde draait het toch vooral om de wervelwind van verschroeiende riffs waarmee de Nederlanders ons zo goed als nonstop bestoken en die als doel hebben de luisteraar te overrompelen – waar het kwintet glansrijk in slaagt. Bijzonder eclectische plaat die weliswaar een wat korte speelduur heeft, maar er in dat klein halfuur wel constant boenk op zit.

Eervolle vermeldingen: Cosmic Putrefaction – “Crepuscular dirge for the blessed ones”, Askeregn – “Brennende åkres grøde”, Det Eviga Leendet – “Reverence”, Misþyrming – “Með hamri“, Nahtrunar – “Wolfsstunde”, Mortuus – “Diablerie”, Ultha – “All that has never been true”, Véhémence – “Ordalies”, Gudsforladt – “Friendship, love and war”, Doldrum – “The knocking, or the story of the sound that preceded their disappearance”, Bad Manor – “The haunting”, Wandelaars – “Verbroken”, Eternal Sword – “The cursed land”, Orphique – “Consécration cadavérique”

Beste EP’s, splits en demo’s van 2022

1. Tchornobog/Abyssal – “Split”: Al sinds debuut van 2017 zit ik te kwijlend te wachten op nieuw materiaal, en wat Markov Soroka op “The vomiting choir” laat horen is een perfect vervolg op die plaat – en dat ligt niet enkel aan het feit dat er letterlijk een dertigtal kotsende mensen te horen zijn. Abyssal blies mij in april omver op Netherlands Deathfest (en dat vlak na een headline set van Sacramentum!) en doet dat met “Antechamber of the wakeless mind” vlotjes opnieuw, al stel ik mij enkele vraagtekens bij de productie. Beide kolossale tracks zijn zowel perfect complementair aan elkaar alsook in de respectievelijke discografieën van beide projecten.
2. Ebony Pendant / Lamp Of Murmuur – “Plenilunar requiems”: Mijn song van het jaar verriedt het al, maar deze opzwepende split tussen twee grootheden in het huidige raw blackmetallandschap stevent af op perfectie: van de rauwe melodiciteit van Ebony Pendant tot het kenmerkend gitaarwerk van Lamp Of Murmuur, die zich hier nog eens van zijn ongepolijste kant laat horen (in tegenstelling tot op zijn recente full lengths), opgesplitst door een interlude in de vorm van een Chopin-adaptatie. Crying Orc (Këkht Aräkh) komt overigens nog een potje meekrijsen met Ebony Pendant, altijd mooi meegenomen.
3. Ordigort – “Demo”: Mannekes, heb ik leute gehad met die gasten van Ordigort en Bokkerijders: waarschijnlijk de groep muzikanten die ik doorheen het jaar het vaakst aan ’t werk zag. Het Gentse Ordigort is tegendraads en wispelturig, of wat dacht je van hun slagzin “Niet van onder, niet van boven” of het artwork? Hun soms speelse (komaan, “Sadist”) nummers lopen vlot in elkaar over, ondanks de grote diversiteit in een demo van vijfentwintig minuten. Voor zij die eens zin hebben in een potje verward hoofdschudden: zoek hun teksten eens op. Ze musiceren alvast naar het dictaat van hun eigen schrijfsels: “Laat me mijn eigen gang maar gaan // Het paard heeft er altijd ingestaan”.
4. Crucifixion Bell / Krieg – “Split”: De meest beestachtige release in mijn lijst, waarbij Crucifixion Bell er naar hartelust op losbeukt maar vooral Krieg met de aandacht gaan lopen, gezien het hun eerste nummers in jaren betreft (ook al zijn ze reeds eerder opgenomen). Mede dankzij het feit dat Alex Poole achter de knoppen zat loopt de split vlot in elkaar over en krijgt vooral Krieg een soms wat modderige, haast sludgy sound aangemeten – wat ik verre van negatief bedoel. Zeer onderhoudende split die verdomd venijnig uit de hoek kan komen.
5. Qrixkuor – “Zoetrope”: Nog zo’n EP die uit één monumentale track bestaat, en wie Qrixkuor kent weet dat dit terug een psychedelische deathmetaltrip van jewelste is geworden. Wie niet met de Australiërs bekend is doet beter eventjes hun veiligheidsgordel aan, want een eerste Qrixkuorluisterbeurt kom je niet zomaar ongeschonden door. Verrot verslavend kleinood dat héél wat luisterbeurten nodig heeft en zodoende diepgaande littekens binnen je psyche nalaat.
6. Selenite Scrolls – “Through gnarled woods and glowing haze…”: Van alle Ancient Hounds releases moet dit toch wel de meest bevreemdende tot nu toe zijn. Waar ik de recente worp van Crypts Of Wallachia zeker niet onverdienstelijk vind, is het de ongrijpbare, mystieke sfeer die Selenite Scrolls op deze EP uitwasemt die het hem telkens opnieuw doet. Het veelal slepend tempo, de haast hijgende vocalen en subtiele doch onheilspellende toetsen culmineren in vierentwintig minuten in een onbehaaglijke maar verslavende trip.
7. Müür – “Cauldron bog”: Vrij warm klinkende en triomfantelijke black metal, die me in de verte wat aan bijvoorbeeld Zeegang doet denken wat riffwerk betreft, maar qua geluid en van ver aanwaaiende vocalen zeker ook parallellen met Thrä vertoont en een haast hypnotisch effect heeft.
8. Adaestuo – “Purge of the night cloak”: Dat Hekte Zaren waanzinnige geluiden uit haar keel weet te persen weten we sinds debuut “Krew za krew” en hun passage op A Thousand Lost Civilizations in 2019 maar al te goed, maar op deze EP weet ze ons samen met onder andere VJS (Nightbringer, Heinous) opnieuw compleet te desoriënteren met hun quasi abstracte composities en demonische gitaarlijnen. Not for the faint of heart, dit Adaestuo.
9. Eschatology – “Eschatology”: Dat The Fall (Medico Peste, Over The Voids, live-Mgła) en Crafts Joakim Karlsson een beresterke pot venijnige black kunnen schrijven bewijst deze self-titled EP die via Shadow Records het levenslicht zag. Weinig genuanceerd blazen de heren hun weg doorheen een klein halfuur aan groovy maar vlijmscherpe black metal die een ferme take no prisoners mentaliteit in zich lijkt te dragen. Karlsson bewijst dan ook dat hij wel degelijk nog fenomenale riffs kan schrijven na het naar mijn mening enorm teleurstellende “White noise and black metal” van Craft.
10. Silver Knife – “Ring”: Silver Knife toonde ons op de meest recente editie van Unholy Congregation hoe je een bevlogen pot sfeervolle black metal volgens de regels van de kunst speelt en een ferme wall of sound neerpoot, en ook hun laatste EP weerspiegelt dit. Een perfecte verderzetting van debuut “Unyielding/Unseeing” van dit internationaal (maar toch in de Benelux geconcentreerde) gezelschap waarbij mijn enige bemerking is dat ik nu wel héél erg hongerig ben naar langspeler nummer twee.

Eervolle vermeldingen: Fanebærer – “I fælles fald”, Cryps Of Wallachia – “The witches of Hoia Baciu”, Bokkerijders – “Bokkerijders”, Moonlight Sorcery – “Piercing through the broken veil”, Deathless Void – “Deathless void”

Jaarlijst Bert

Eindelijk een eindejaarslijstje waarin ik zonder verbloemen kan zeggen dat 2022 voor mij een persoonlijk dieptepunt vormde. Gescheiden, verhuisd, aan het verbouwen. Allemaal zaken die mij uiteindelijk zullen brengen waar ik wil zijn, hopelijk, al ben ik er voorlopig nog niet. U begrijpt dat zulke omstandigheden niet uitnodigen om eens een wagonlading nieuwe muziek te leren kennen – in alle eerlijkheid, ik heb heel veel naar muziek geluisterd, zij het dan degene die ik kende. Onder grote stress grijpt een mens terug naar wat hij kent. “Mirror reaper” van Bell Witch is regelmatig voorbij gekomen. “Anthems to the welkin at dusk”, “For all tid”, “Schwarzwald” van Unlord. Waarschijnlijk niet toevallig heel veel “The light at the end of the world”.

Als ik nieuwe muziek gehoord heb dan ligt dat vooral aan Addergebroed. Ik wil dan ook mijn mede-Adders bedanken voor hun eindeloze geduld voor de zoveelste afzegging en de zoveelste ‘sorry gasten, dit wordt te veel’. Ik ben niet van de voornemens, maar als ik er ééntje heb dan is het actiever worden – meer recensies, zelfs interviews en er komt ook nog iets, maar daarover later en via gezaghebbender kanalen meer.

Daarom presenteer ik dit jaar een ietwat verkorte jaarlijst: als ik niet zoveel nieuws gehoord heb, heeft het ook geen zin om te zoeken tot ik aan tien namen raak: eerlijk, objectief en kwalitatief, weet u nog wel?

Beste song van 2022

Eén enkele song uitroepen als ‘de beste’ is uiteraard onbegonnen werk; waarop zou je zo’n uitspraak baseren? “The temple of Eosphoros” was een plaat me aangeraden door Jokke, zie zijn mening en hoewel er zeker genoeg kritiek op de plaat als geheel te geven valt, is deze song me bijgebleven: hij weet de duistere sfeer waar men op mikt zowat moeiteloos op te roepen en vloeit van statigheid naar razernij en weer terug om af te sluiten met een zeer simpele maar uitermate effectieve outro. En “Thou, whose mouth is a flame” leunt naar mijn gevoel ook het dichtst aan bij “In the shadow of your black wings” van Bloodthorn, wat sowieso een enorm pluspunt is.

Beste langspelers van 2022

1. Greve – “Föllo af svavel, lifvets dimridå“: “Swartadauþuz strikes again”, sloot ik mijn recensie af en hoewel de brave man de rest van het jaar niet bepaald stilzat (maakte daar iemand gewag van een dubbel debuutalbum?) blijf ik naar deze plaat terugkeren. Daar zit een groot deel persoonlijke voorkeur in: ik hou nu eenmaal van black metal waarin zowel melodie/epiek als agressiviteit in vermengd zitten en ja, dat mag in copieuze hoeveelheden. Muziek waarbij je de met dennenwouden befronste bergtoppen voor je neus ziet oprijzen – en dat levert Greve, quasi foutloos.
2. Oculus Vacui – “Rites of the Sabbath“: Voor dit soort dingen ben ik Addergebroed dankbaar: ik had het op mezelf nooit gevonden maar ik merk op dat Oculus Vacui bovenaan mijn YouTube-lijst staat. Net als Greve brengt de band een heel specifieke sfeer over: je zou het misanthropie kunnen noemen, zij het dan van de virulente soort. Je hebt bands, Revenge bijvoorbeeld, die dat uitdrukken in een wervelstorm van geluid. Revenge staat niet in mijn jaarlijst; Oculus Vacui doet datzelfde met een paar ton aan klasse extra, met goed uitgedachte songs die je bij je keel grijpen.
3. Blut Aus Nord – “Disharmonium“: “De perpetueel wiegende cadans die doorheen het hele album verweven zit, verscholen in sinistere riffs die zichzelf als een ware sonische zondvloed over je heen storten, om dan weer uit het niets weg te ebben en je zo een vals gevoel van opluchting en veiligheid te bieden – alleen maar om even later je lichaam opnieuw tot in de atomen uiteen te laten rijten door een kolkende massa van grenzeloze omvang.”, schreef Jules. Daar kan ik bitter weinig aan toevoegen. Vindsval is god niet, maar onderhand mag de term ‘geniaal’ wel uit de kast gehaald worden.
4. Wesenwille – “III: The great light above“: Een late toevoeging, en dan ook nog eentje waar ik op zich niet zoveel van verwachtte nadat “II: A material God” naar mijn aanvoelen iets te mechanisch, te bedacht aandeed. De opvolger doet echter exact wat hij moet doen. Stevige black metal met een heel duidelijk ‘Duitse’ feel, bij momenten doet het me een beetje aan Der Weg Einer Freiheit denken en een niet mis te verstane boodschap. Het progressieve gedeelte zit nu vooral weggedoken achter verschroeiende riffs en stuiterende basloopjes en daar zit het, wat mij betreft, uitstekend op zijn plaats want het voorziet de plaat van een mooie portie dynamiek. Allen daarheen, zou ik zo zeggen.
5. Häxenzijrkel – “Urgrund“: Nog een band die ik zelf ook via deze site ontdekt heb en een geluid waar je voor moet zijn; uit even donkere oergrond getrokken als de muziek van Oculus Vacui, zij het anders vormgegeven met een uitgesproken voorkeur voor het bezwerende, wat zich uit in door spaarzame drums ondersteunde gitaartapijten. Waar Cas de iets helderder sound nog als een klein minpunt aanstipte komt het bij mij binnen als ‘net goed’.

Beste EP’s, splits en demo’s van 2022

1. Grift – “Vilsna andars utmark“: Grift brengt hier twee grotendeels akoestische songs met evenveel draag- en beeldingskracht alsof het twee metalnummers waren geweest. En net daarom vormen ze een heel mooie aanvulling op wat nu al een erg interessante discografie is. Vooral “Furukathedralen” voert je, willen of niet, mee.
2. Gärgäntuäh/Kastijder – “Föltrit/Reinigend vuur“: Moet er nog zand zijn? Beide bands laten zichzelf op deze split van hun goede kant zien en mocht u aan iemand willen tonen waar ze bij de noorderburen toe in staat zijn op het gebied van zwartgeblakerd metaal, hier is uw bewijs. Misschien is inderdaad te horen dat Gärgäntuäh een net iets intrigerender palet aan geluiden brengt en moet Kastijder toch nog eens nadenken of ze geen gulden middenweg qua toetsen kunnen bewandelen maar dat zijn voetnoten bij een split van twee jonge bands en grande forme.
3. Helleruin/De Gevreesde Ziekte – “Invincible/Ω“:“De Noren mogen gewaarschuwd wezen want niet enkel zij hebben een patent op kwaliteitsvolle traditionele black metal.” Zo eindigde de recensie hier ten huize en daar is geen woord van gelogen. U weet wat u met deze split in huis haalt en dat wordt ook ten volle geleverd, zonder compromis, van de eerste noot tot de laatste.