Grá, ondertussen toch ook alweer 13 jaar bezig, is met Lycaon aan zijn vierde langspeler toe – naast een aantal singles en EP’s niet zo’n bijzonder stevige productie. Al kan dat liggen aan het feit dat de leden er elk op hun beurt nog andere band(s) op nahouden. Dat zanger Heljarmadr ook bij Dark Funeral zingt is het meest voor de hand liggende voorbeeld en ook iets wat direct opvalt als je de laatste van beide bands naast elkaar legt – tot de typische, langgerekte schreeuw-om-nadruk-te-leggen toe. Vijf jaar geleden was ik minder enthousiast dan Jokke over “Väsen”, al moet ik zeggen, terugkijkend heb ik Grá niet zo vaak meer opgelegd.

“White city devil” verspilt alleszins geen tijd en komt van de eerste seconde uit de boxen springen met een stevige riff en bijhorend drumwerk. Zelfs de basgitaar mag direct meespelen, netjes hoorbaar. Kortom, gruizig, it ain’t. Sterker nog, dit is wat voor mij vrij dicht in de buurt komt van een ‘generieke’ sound. Luistert u bijvoorbeeld eens naar Cursed 13-cover “Torn asunder” – onafhankelijk van wat er voor de rest van de song te zeggen valt, dat solerende gitaartje in de achtergrond. Helder, nietwaar? Zo schoon over de rest van de muziek gedrapeerd dat het bijna een kunst wordt. Jammer genoeg zorgt net dat ervoor dat de emotie die het einde duidelijk moet oproepen schmaltzerig wordt, zelfs wanneer Heljarmadr zijn meest lugubere ‘torn asunder‘ inzet verziekt die mooiheid veel. Ook de razende titelsong – na vijf songs overigens de eerste waar het gaspedaal zonder pardon tot de bodem gaat – verliest vanwege de kristalheldere productie veel van zijn impact. Want doe eens de moeite om uzelf ervan te vergewissen, daar zit dus wel een goede song in. Mochten die gitaren nu eens wat meer schuren en de drums een beetje meer rommelen…

Met voorsprong direct ook de meest frustrerende kwaliteit van deze langspeler: ook wanneer er over de muziek weinig tot niks te klagen valt zit de productie me in de weg. Je hoeft heus je tuinhuis niet in maar zorg er tenminste voor dat het wel een beetje als black metal klinkt. En laat ons wel wezen, veel te klagen valt er verder niet. Grá beseft dat ze, vanwege de gedeelde zanger en een gelijkaardige insteek, gemakkelijk aanzien zullen worden als de kleinere broer van Dark Funeral en het is natuurlijk een beetje logisch al vermijden ze die valkuil grotendeels wel. Het compromisloos groovende begin van “Ett Avskedsbref” is ver van Zweedse norsecore verwijderd; over het algemeen laat Grá het tempo wel wat zakken met de herwerking van Bathory’s “Chariots of fire” als uitzondering. Daarnaast zijn er meer dan genoeg heavy metal-achtige solo’s te bespeuren. Ik kreeg bij momenten de indruk dat men minder black metal maakte dan iets dat weliswaar aanverwant is maar toch niet helemaal wat ik zoek.

Het is ook wel jammer dat men, ondanks vijf jaar tussen langspelers te laten, een beperkt aantal ideeën leek te hebben. De groove van “Ett avskedsbref” is fantastisch… maar hij is ook grotendeels de song zelf. Ook afsluiter “Jaws of the underworld” doet eerder bevreemdend dan interessant aan en is uiteindelijk niet interessant genoeg om tweeënhalve minuut te duren. Nee, ik vrees dat hoewel “Lycaon” in zijn eerste helft een degelijke portie moderne black metal biedt, het tweede deel van de plaat het in vergelijking wat laat afweten. De productie erbij gerekend vind ik oprecht dat dit een veel betere plaat had kunnen zijn.

BERT: 68/100

Grá – Lycaon (Avantgarde Music 2023)
1. White city devil
2. Flame of Hephaestus
3. Torn asunder
4. Lycaon
5. Chariots of fire
6. Ett avskedsbref
7. Brännmärkt
8. Jaws of the underworld