De afgelopen weken had ik precies wat een blackmetalindigestie, want punky, groovy smerigheid à la EYEHATEGOD, Disrupt en bovenal het geniale Dystopia voerden de boventoon in mijn afspeellijst. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het eerste zwartgeblakerd werk dat me terug volop over de schreef trok barst van de simpele punkdrumpatronen, rudimentaire rechtendoor riffs en raspende, in reverb en delay gedrenkte screams waarvan ik plaatsvervangende keelpijn krijg.

Bij de uitreiking van de mooiste-albumhoes-van-2023-prijs zal Melissa het echter met een ironische troostprijs moeten stellen, want moest ik de eerste self-titled EP van het uit de New Yorkse goot gekropen viertal niet gekend hebben had ik deze EP, simpelweg “II”, hoogstwaarschijnlijk niet aangeklikt. Gelukkig was EP nummer één er boenk op – ze veroverde zelfs een plekje in de jaarlijst – dus ik ben alvast aangenaam verrast dat dit onwelriekend kwartet opnieuw ten tonele verschijnt.

Zelf noemen de uit Brooklyn afkomstige heren hun muziek blackened punk, terwijl ik de woordvolgorde eigenlijk zou omdraaien. Wanneer “Lara”, het eerste van de vier korte nummers, van start gaat komen meteen de simpliciteit van oude Darkthrone en de rauwe agressie van bijvoorbeeld Bone Awl om de hoek piepen en in de verte galmen de echo’s van Mayhems “Deathcrush” nog na, maar dan wel met pakken meer d-beat. Quod erat demonstrandum, want “Natalie” opent meteen met het meest simpele doch immer effectieve drumpatroon alvorens kortstondig alle remmen los te gooien met ziedende blastbeats, waarna een punky groove het nummer verderstuwt. “Pantaruxada” klinkt dan weer het meest ‘black metal’ van allemaal en de ruizige gitaar gooit het volmondig over de tremoloboeg, zonder onnodig complex te worden. Afsluiter “Richie rich” zet dan weer de tragere, in het rond stompende kant van Melissa in de verf.

Dat het de Amerikanen vooral te doen is om in dertien minuten zoveel mogelijk smerige takkeherrie te maken spat ervan af. Getuige hiervan ook de scherpe mix, waarin weliswaar duchtig met distortion wordt gestrooid maar die zeer organisch klinkt, met ruimte voor een simpele maar effectieve basgitaar en een dynamische drumsound. Ik ben niet vies van een fikse scheut punk of een verwaaide thrash- of grindinvloed in mijn black metal, maar dan moet het klinken alsof het ganse ding in één take op de met gebroken flesjes en kots bezaaide parking naast het lokale anarchistisch kraakpand is opgenomen. Laat dat exact zijn wat Melissa hier bereikt.

CAS: 83/100

Melissa – II (Urge Records 2023)
1. Lara
2. Natalie
3. Pantaruxada
4. Richie rich